Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚA 11 νατό να παρακαμφθούν διαφωνίες εταίρων ως προς αναγκαία για την εξυγίανση μέτρα. Ακολούθως, στο δεύτερο ήμισυ της ανάλυσης αναλύεται η, εντός του παρουσια- σθέντος πλαισίου, μέθοδος επιβολής εξυγιαντικών μέτρων στους εταίρους. Ει- δικότερα, το τρίτο τμήμα της ανάλυσης προσανατολίζεται στη μέθοδο επιβολής τέτοιων μέτρων στο ισχύον ελληνικό δίκαιο, δηλαδή στο άρ. 101 ΠτωχΚ, μελε- τώμενη πάντως με παράλληλες αναφορές όπου δει στην εναλλακτική μέθοδο, δηλαδή την ένταξη των εταίρων στη συλλογική διαδικασία ως έσχατης ομάδας συμμετεχόντων. Εξετάζεται περαιτέρω η συστηματική θέση του άρ. 101 ΠτωχΚ (και γενικότερα της επιβολής μέτρων στους εταίρους), με διάφορες έννοιες αυ- τής. Καταρχάς, η σχέση του αφενός με τη γενική υποχρέωση πίστης του εταίρου, αφετέρου με τη μέθοδο επιβολής μέτρων και σε διαφωνούντες πιστωτές που ακολουθείται στις εξυγιαντικές διαδικασίες. Τούτων δοθέντων, αξιολογείται περαιτέρω η σχέση μιας διάταξης, όπως το άρ. 101 ΠτωχΚ, με κανόνες υπέρτε- ρης τυπικής ισχύος, δηλαδή η συνταγματικότητα και ενωσιακή νομιμότητά του (αν και η δεύτερη τίθεται πλέον σε νέα βάση που εξετάζεται αυτοτελώς στη συ- νέχεια). Στη συνέχεια, τίθεται το ερώτημα αν αυτή η επιβολή μέτρων στους εταί- ρους στο σύγχρονο δίκαιο αποτελεί εκδήλωση μιας γενικότερης νέας θεώρησης για τη νομική φύση της εταιρικής συμμετοχής, που θα είχε σημασία και εκτός του εν ευρεία εννοία πτωχευτικού δικαίου, ή αν αντίθετα εξηγείται από παράγοντες που αποκτούν σημασία το πρώτον στην κρίση της επιχείρησης. Τέλος, γίνεται αναφορά στο ιδιωτικό διεθνές δίκαιο της επιβολής τέτοιων μέτρων. Το τέταρτο και τελευταίο τμήμα της ανάλυσης έχει ως αντικείμενό του την επιβολή μέτρων στους εταίρους κατά την Οδηγία (ΕΕ) 2019/1023, της οποίας η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο δεν έχει γίνει ακόμη. Βέβαια, πρέπει να ση- μειωθεί ότι και το ισχύον ελληνικό δίκαιο της εξυγίανσης ανταποκρίνεται κατά τα ουσιώδη στις απαιτήσεις της Οδηγίας, δεδομένου αφενός ότι συνδέεται με την ίδια (και διεθνή) συζήτηση, από την οποία προέκυψε και η Οδηγία, αφετέρου ότι η Οδηγία αφήνει σημαντική ευχέρεια στα κράτη-μέλη. Εν πάση περιπτώσει, η συζήτηση περί ενσωμάτωσης της Οδηγίας εκ των πραγμάτων δίδει αφορμή σε αναστοχασμό για αυτά τα ζητήματα. Στην δε παρούσα ανάλυση, η Οδηγία με- λετάται σε αυτοτελή θέση κυρίως επειδή παρουσιάζει με καθαρότητα μια νέα επιλογή, μεταξύ σχετικής και απόλυτης προτεραιότητας όπως οι έννοιες αυτές θα εξηγηθούν, που έχει σημασία και για την όλη σύλληψη των εξυγιαντικών δια- δικασιών και για τη θέση των εταίρων σε αυτές. Η ανάλυση αναφέρεται καταρχήν σε όλες τις εταιρικές μορφές, με διευκρινίσεις που τις διαφοροποιούν όπου χρειάζεται. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι το δίκαιο της εξυγίανσης (και δη όταν υπερβαίνει τις τυποποιημένες λύσεις και ασχολείται με πιο σύνθετα ζητήματα, όπως η θέση των εταίρων) δεν προσανατολίζεται στις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Από αυτή την άποψη, το ελληνικό δίκαιο της εξυγίαν- σης είναι πρακτικά προσανατολισμένο στις κεφαλαιουχικές εταιρίες, και μάλι-