ΠΟΙΝΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

4 Αντιμετώπιση ψυχικώς ασθενών δραστών αξιόποινων πράξεων την ασφάλεια της ακροαματικής διαδικασίας 6 . Και τούτο, παρά το γεγο- νός ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει τονίσει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι «αναγκαίες ειδικές δικλείδες δικονομικής ασφάλειας για την προστασία των συμφερόντων ατόμων που, εξαιτίας των πνευματικών ιδιαιτεροτήτων τους, δεν έχουν πλήρη ικανότητα να δράσουν αυτόνομα» 7 . (ε) Τα προβλήματα δε σταματούσαν εκεί. Με δεδομένο ότι το βούλευμα που εκδιδόταν ήταν απαλλακτικό, με δεδομένο, δηλαδή, ότι το άτομο θεωρού- νταν αθώο, αποκλειόταν ήδη από το νόμο η προσβολή του βουλεύματος με έφεση και έτσι η εξασφάλιση μιας δεύτερης κρίσης ως προς το αν τελέ- στηκε η πράξη, αν υπήρχε ο αναγκαίος δόλος και τέλος, αν το άτομο ήταν πράγματι επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Και τούτο, παρά το γεγο- νός ότι τόσο στις Αρχές του ΟΗΕ για την προστασία προσώπων με ψυχικές ασθένειες και για τη βελτίωση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας (1991), όσο και στις Δέκα βασικές αρχές για το δίκαιο προστασίας της ψυχικής υγείας που έχει υιοθετήσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), τονίζεται ότι τα κράτη είναι υποχρεωμένα να θεσμοθετήσουν δευτεροβάθμιο έλεγχο για κάθε αναγκαστικό εγκλεισμό. Η υποχρέωση αυτή έχει επίσης αναγνωριστεί και από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με τη Σύσταση 1235/1994, ενώ και η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είχε ζητήσει να κατοχυρωθεί νομοθετικά δικαίωμα έφεσης κατά των δικαστικών αποφάσεων που επέβαλαν το μέτρο του άρθρου 69 Ποινι- κού Κώδικα 8 . Τονίστηκε μάλιστα ιδιαίτερα ότι ο δευτεροβάθμιος έλεγχος ειδικά για τον εγκλεισμό ψυχικώς ασθενών δραστών αξιόποινων πράξεων έχει αυξημένη σημασία, καθώς η τοποθέτηση των συγκεκριμένων ατόμων στο θεραπευτι- κό κατάστημα εμπεριέχει καταφανώς όλα τα στοιχεία της ποινής, με προ- εξάρχον αυτό του στιγματισμού, που συνδέεται τόσο με την προηγούμενη τέλεση του εγκλήματος, έστω κι αν ο δράστης έχει κηρυχθεί αθώος για έλλειψη καταλογισμού, όσο και με την περιθωριοποίηση του ατόμου, με τον εγκλεισμό του σε ένα ψυχιατρείο 9 . (στ) Ο τρόπος εκτέλεσης του μέτρου αποτελούσε ένα επιπλέον πρόβλημα. Στο νόμο αναφερόταν ότι η φύλαξη συνεχιζόταν «για όσο χρόνο επιβάλει η δημόσια ασφάλεια» και επομένως το άτομο «κλεινόταν» στο ψυχιατρικό 6. Βλ. και την κριτική που ασκεί εν προκειμένω η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σε Γνώμη της 19.6.2003, ΠοινΔικ 2004, 554. 7. ΕΔΔΑ Υπόθεση Winterwerp κατά Ολλανδίας, Απόφαση της 24.10.1979, παρ. 60. 8. Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Απόφαση της 19.6.2003, Ποιν- Δικ 2004, 554. 9. J. Stanton-Ife , Preventive Detention at themargins ofAutonomy, σε: G.R.Sullivan/I. Dennis (eds), Seeking Security: Pre-Empting the Commission of Criminal Harms, Bloomsbury Publishing, 2012, σελ. 143 επ.