ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

184 Δ. Ν. ΤΖΟΥΓΑΝΑΤΟΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι η ισχύς στην αγορά δεν είναι σε κάθε περίπτωση αδιάφορη για την εφαρμογή του Ν 146/1914 22 . Έτσι, π.χ. όπως γίνεται δεκτό και από το γερμανικό Ακυρωτικό 23 , η αθέμιτη υποτιμολόγηση δεν είναι πιθανό να προέρχεται από επιχείρηση χωρίς κανένα βαθμό ισχύος, άλλως δεν θα αποτελεί πρόσφορο μέσο για την εκτόπιση ανταγωνιστών από την αγορά. 5. Η βασική διαφορά μεταξύ Ν 146/1914 και Ν 3959/2011 στο ζήτημα της εφαρμογής τους έγκειται στα όργανα εφαρμογής: ενώ η εφαρμογή των διατάξεων του αθέμι- του ανταγωνισμού ανήκει αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρί- ων, για την εφαρμογή του Ν 3959/2011 είναι κατά κύριο λόγο αρμόδια η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Όσον αφορά τη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων για την εφαρμογή των δια- τάξεων του ελεύθερου ανταγωνισμού, με το άρθρο 35 παρ. 2 Ν 3959/2011 προβλέ- φθηκε ότι «τα δικαστήρια, πολιτικά και ποινικά, εφαρμόζουν τα άρθρα 1 και 2, καθώς και τα άρθρα 101 και 102 της ΣΛΕΕ». Η διάταξη αυτή διόρθωσε την άστοχη διάταξη του άρθρου 18 παρ. 2 Ν 703/1977, κατά την οποία «τα δικαστήρια κάθε δικαιοδοσίας μπορούν να κρίνουν παρεμπιπτόντως το κύρος των συμφωνιών και αποφάσεων, κα- θώς και την ύπαρξη απαγορευμένης εναρμονισμένης πρακτικής κατά την παράγραφο 1 του άρθρου 1 ή κατά το άρθρο 81 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας ή την καταχρηστική εκμετάλλευση δεσπόζουσας θέσης κατά το άρθρο 2 του νόμου αυτού ή κατά το άρθρο 82 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας». Η καταργηθείσα δι- άταξη ήταν ευθέως αντίθετη προς το άρθρο 6 του Κανονισμού 1/2003, που θεμελιώ- νει όχι μόνο παρεμπίπτουσα αρμοδιότητα για την εφαρμογή των άρθρων 101 και 102 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρων 81 και 82 ΕΚ) 24 . Επιπλέον, είχε δημιουργήσει στα δικαστήρια την εσφαλμένη εντύπωση ότι η παρεμπίπτουσα κρίση των πολιτικών δικαστηρίων δεν περιορίζεται στην ύπαρξη παράβασης των άρθρων 1 και 2 Ν 703/1977 αλλά επε- κτείνεται στις αστικές συνέπειες των συμπράξεων και καταχρηστικών πρακτικών 25 . Από τη γενικόλογη διάταξη του άρθρου 35 παρ. 2 Ν 3959/2011 προκύπτει ότι τα πολι- τικά δικαστήρια είναι αρμόδια για τις αστικού δικαίου συνέπειες των απαγορευτικών κανόνων του Ν 3959/2011. Είναι, συνεπώς, αρμόδια για την εκδίκαση αφενός αγωγών με αίτημα την αναγνώριση της ακυρότητας ή μη επιχειρηματικής συμπεριφοράς που εμπίπτει στις απαγορευτικές διατάξεις των άρθρων 1 και 2 Ν 3959/2011 και αφετέ- ρου αγωγών αποζημίωσης για ζημιές που προκάλεσε επιχειρηματική συμπεριφορά αντίθετη προς τις εν λόγω διατάξεις. Ιδιαίτερη πρακτική σημασία στο πλαίσιο αυτό αποκτά ο Ν 4529/2018, με τον οποίο ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο η Οδηγία 2014/104/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τις αγωγές απο- ορθά δεν δέχεται ότι το δίκαιο του αθέμιτου ανταγωνισμού προστατεύει έναντι ισχύος των ανταγωνιστών. 22.  Βλ. σχετικά Κöhler/Βornkamm/Feddersen/ Κöhler, Gesetz gegen den unlauteren Wettbewerb, 37η έκδ. 2019, παρ. 4, αρ. 4.11. 23.  BGH, απόφ. της 26.4.1990, GRUR 1990, 685, 686 “Anzeigenpreis I”. 24.  Βλ. Τζουγανάτο, Ο στόχος της αναβάθμισης της Επιτροπής Ανταγωνισμού και οι αστοχί- ες του Ν 3373/2005 για την τροποποίηση του Ν 703/1977, ΔΕΕ 2005, 1028, 1034-1035. 25.  Ορθά ΕφΠατρ 928/2006 με παρατ. Αθανασίου, ΔΕΕ 2008, 44. 18 19 20 21