ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ

Ο Νόμος 4640/2019 | 67 «πόρρω απείχε από το να χαρακτηριστεί μηδενικό ή ελάχιστο» 417 . Ως εκ τούτου, ανεστάλη η εφαρμογή των εν λόγω διατάξεων για την υποχρεωτική συμμετοχή σε διαμεσολάβηση. Σε κάθε περίπτωση, στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει και διε- θνώς, η αμιγώς εθελοντική συμμετοχή σε διαμεσολάβηση συνέχιζε να παρουσιά- ζει σχεδόν μηδενικά ποσοστά χρήσης επί σειρά ετών και κινδύνευε να παραμείνει κενό γράμμα, χωρίς πρακτική εφαρμογή. Την ίδια ώρα ο νομοθέτης αντιμετώπιζε το πρόβλημα της καθυστέρησης απονομής δικαιοσύνης με τη διαρκή αύξηση των δικαστικών εξόδων, λύση η οποία είναι αφενός λιγότερο επιθυμητή από τις παραπάνω προτάσεις, αφετέρου δε παρουσιάζει σαφή προβλήματα συνταγμα- τικής νομιμότητας 418 . Άλλες δε λύσεις, όπως η ραγδαία αύξηση του αριθμού των δικαστών, έχει καταδειχθεί στο παρελθόν ότι δεν επιλύουν από μόνες τους το πρόβλημα της επιβράδυνσης της δικαιοσύνης 419 . Κατέστη σαφές δε, μετά την πάροδο σχεδόν μιας δεκαετίας από τον πρώτο νόμο για τη διαμεσολάβηση και παρά την ατυχή εξέλιξη με την ως άνω απόφαση της διοικητικής ολομέλειας του ΑΠ, ότι ήταν απαραίτητη μια αναδιαμόρφωση των σχετικών διατάξεων, προκειμένου κάποια στιγμή να επιτευχθεί η πρακτική εφαρ- μογή τους και να επιτύχουμε αυτό που η ίδια η Οδηγία επιτάσσει 420 , ήτοι το «ισόρ- ροπο» της διαμεσολάβησης με τη δικαστική προσφυγή 421 , υπό το αξίωμα ότι η διαμεσολάβηση δεν θα πρέπει να θεωρείται ως δευτερεύουσα λύση σε σχέση με τη δικαστική διαδικασία 422 . Μάλιστα, το γεγονός ότι η έννοια της πρόσβασης στη δικαιοσύνη (πρέπει να) περιλαμβάνει και τα εξωδικαστικά μέσα διευθέτησης διαφορών, υπογραμμιζόταν και σε προηγούμενα κοινοτικά κείμενα 423 , κάτι με το 417. Βλ. απόφαση 34/2018 της διοικητικής επιτροπής του Αρείου Πάγου. 418. Ιδίως σχετικά με το δικαίωμα πρόσβασης στη δικαιοσύνη. Βλ. Χ. Δετσαρίδη , Η καταβολή ποσο- στού 50% του ποσού εκκρεμοδικίας και το αναλογικό παράβολο ως όροι του παραδεκτού για την εκδίκαση φορολογικών εφέσεων. Η αντισυνταγματικότητα των τροποποιημένων με τον Ν 3900/2010 άρθρων 93 παρ. 3 και 277 παρ. 3 ΚΔΔ. ΣτΕ Ολ 1619/2012: Μια απόφαση σταθμός που προκαλεί επιστημονικό αντίλογο και αμφισβήτηση, ΔΦΝ, 2012, Τόμος 66, αριθμός 1494, 1043. 419. Ν. Κλαμαρής, Η επιτάχυνση της δίκης και η αποσυμφόρηση των πολιτικών δικαστηρίων στη Γερμανία, Πρότυπο για τον Έλληνα νομοθέτη; (Ταυτόχρονα λίγες σκέψεις για το ρόλο του Νο- μικού Συμβουλίου του Κράτους στη μείωση των δικών), ΕΠολΔ, 2008, 165. 420. Βλ. άρ. 1 Οδηγίας. 421. Βλ. αιτιολογική έκθεση του Ν 4640/2019. 422. Βλ. σκ. 19 Οδηγίας. 423. Βλ. Πρόταση της 22 Οκτωβρίου 2004, που δημοσιοποιήθηκε με το από 25 Οκτωβρίου 2004 Ανακοινωθέν Τύπου και την από 9 Ιουνίου 2005 θετική γνώμη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής CES0688/2005, C 286 1 - 4, σελ. 2. Επίσης το σχέδιο του Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο, αν και δεν τέθηκε τελικά σε ισχύ, προέβλεπε ρητά, ότι η Ένωση θα θεσπίζει μέτρα, ώστε να διασφαλίζεται η ανάπτυξη εναλλακτικών μεθόδων επίλυσης δια- φορών, βλ. Διάσκεψη των Αντιπροσώπων των Κυβερνήσεων των Κρατών Μελών, Βρυξέλλες, 13.10.2004, Συνθήκη για την θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης, Τμήμα 3, άρθρο ΙΙΙ, άρθρο 269, περ. ζ.