Η ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΩΣΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Εισαγωγικό Σημείωμα XII Η ουσιαστική αποδοχή αυτού του διπλού ρόλου, «αποδραματοποιεί» την όποια «εσωτερική σύγκρουση» μπορούσε να έχει ένας Εθνικός Δικαστής στην εφαρμογή του Ενωσιακού Δικαίου, όταν ο εθνικός κανόνας δικαίου του Κράτους του ερχόταν σε σύγκρουση με αυτό. Ως γνωστόν η αρχή της Υπεροχής δεν εδράζεται σε κάποια διάταξη της Συνθήκης, αλλά αντιθέτως αποτελεί πάγια νομολογιακή κρίση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊ- κής Ένωσης, περιελήφθη δε στην δήλωση 17 που συνόδευε την Συνθήκη της Λισ- σαβώνας σύμφωνα με την οποία « σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Δικαστη- ρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Συνθήκες και το Δίκαιο που θεσπίζεται από την Ένωση βάσει των Συνθηκών υπερισχύουν του δικαίου των Κρατών Μελών, υπό τους όρους που ορίζονται στην εν λόγω νομολογία». Καθοριστικό συνεπώς στοιχείο για τη διαμόρφωση της δικανικής μου πεποίθησης περί υπεροχής, ήταν ότι αυτό προ- ήλθε από την ίδια την δικαστική κρίση του ΔΕΕ. Η στάση μου αυτή με οδήγησε όλα τα χρόνια της δικαστικής μου πορείας στην δι- αρκή μελέτη και ενημέρωση των ζητημάτων του Ενωσιακού Δικαίου, με διαρκή επι- μόρφωση, σε Ελλάδα και Εξωτερικό, ώστε να υποστηρίξω εκεί που έπρεπε αυτόν τον διφυή μου δικαστικό ρόλο, που είναι ιδιαίτερα δύσκολος και απαιτητικός και θα μου επιτραπεί να πω ενίοτε εμφαίνεται και ως μη αυτονόητος. Ο αγώνας για την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, σε ένα χώρο ουσιαστικής δημοκρατίας και ελευθερίας, μέσα σε ένα πλαίσιο προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιω- μάτων, με προεξάρχουσα την αναγκαιότητα της απόλυτης προστασίας του Κράτους Δικαίου,έχει να υπερκεράσει πολλά εμπόδια, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολ- λές φορές και δικαστικά. Οι εξελίξεις στην Πολωνία και Ουγγαρία αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η κρίση του Κράτους Δικαίου στις χώρες αυτές είναι ενδεικτικό παράδειγμα. Η ασπίδα προστασίας που έχει υψώσει το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά των παραβιάσεων αυτών, μας υπενθυμίζει τι θα συνέ- βαινε αν δεν υφίστατο η δικαστικά θεσπισθείσα αρχή της Υπεροχής του Ενωσιακού Δικαίου. Όμως τα τελευταία χρόνια το όραμα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης μοιάζει να θο- λώνει, η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών σε μία σειρά ζητημάτων, η αποχώρηση από την ΕΕ της Μεγάλης Βρετανίας, το μεταναστευτικό ζήτημα, οδη- γούν εν τέλει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση της υπαρξιακής της ταυτότητας. Ο ρόλος της Δικαιοσύνης Εθνικής και Ενωσιακής καθίσταται στα πλαίσια αυτά κεφα- λαιώδους σημασίας, για την διατήρηση και εμπέδωση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της προστασίας του Κράτους Δικαίου και της προ- στασίας των δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών και την με την προστασία των δικαιωμάτων αυτών, άσκηση εντέλει και ενοποιητικού ρόλου. Η άσκηση του ρόλου αυτού απαιτεί την σε βάθος γνώση του ενωσιακού δικαίου, την διαρκή ενημέρωση και εξειδίκευση των Δικαστών στα οικεία ζητήματα του που θέτει το δίκαιο αυτό. Η υποστήριξη πάντως του διφυούς ρόλου του Δικαστή, ως εθνικού και ενωσιακού ταυτόχρονα, δεν πραγματώνεται στενά μόνο νομολογιακά, αλλά και με την εμπέ-