Η ΑΜΥΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

στο πλαίσιο ιδιωτικού δικαίου έννομης σχέσης ή σκοπού». Το δεδομένο αυτό, όπως είναι εύλογο, επηρεάζει το ζήτημα της νομικής φύσης της διαφοράς που προκύπτει επ΄ αφορμή δικαστικής προσβολής του οικείου πρωτοκόλλου. Η διαφορά αυτή χα- ρακτηρίζεται ως ιδιωτική και υπάγεται στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων (βλ. λ.χ. ΑΕΔ 10/1993) όπως και, αντιστοίχως, διοικητική, όταν επιδιώκεται δημόσι- ος σκοπός (ΣτΕ 1333/2018 και 300/2017). Κατά τα λοιπά όμως, δεν δικαιολογείται η στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ενδιαφερομένου, τα οποία εκπορεύονται από το δικαίωμα υπεράσπισης (άρθρα 20 παρ. 1 & 2, 10, 5 παρ. 1 και 4 παρ. 1 Συντ.), όπως είναι λ.χ. το δικαίωμα ακροάσεως από τις διοικητικές αρχές σύμφωνα με το άρθρο 20 παρ. 2 Συντ. ή η ανάγκη παράθεσης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτι- ολογίας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο, ότι οι λόγοι ακυρώσεως του προσβαλλόμενου πρωτοκόλλου, όπως συστηματικώς αναπτύσσονται από τη συγγραφέα στα αντί- στοιχα μέρη της μελέτης της, «θυμίζουν» εντόνως τους λόγους ακυρώσεως του δι- οικητικού δικονομικού δικαίου. Τούτο είναι ευνόητο, διότι αντικείμενο προσβολής και αιτιάσεων του προσφεύγοντος είναι η παρανομία της πράξης αυτής της διοί- κησης. Το αυτό ισχύει και όσον αφορά τους λόγους αναστολής εκτελέσεώς της, οι οποίοι συνδέονται με την πρόκληση ανεπανόρθωτης βλάβης στον αιτούντα, την πιθανολόγηση της παρανομίας (της) και βεβαίως τη μη εκτέλεσή της. Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι συνιστούν διακεκριμένα ζητήματα η νομι- κή φύση αφενός του εκδιδόμενου σχετικώς πρωτοκόλλου και αφετέρου της εγει- ρόμενης διαφοράς. Εξάλλου, εξίσου ενδιαφέρον είναι και το ζήτημα που αναδεικνύει η συγγραφέας σε σχέση με τη διαδικασία εκδίκασης των σχετικών διαφορών. Επιδιώκοντας τον στόχο της ταχείας επίλυσής τους, ο νομοθέτης ορίζει ότι οι ενλόγω διαφορές εκ- δικάζονται κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Όπως επισημαίνεται ωστόσο και στη σχετική νομολογία, η παραπομπή στη διαδικασία αυτή δεν έχει την έννοια ούτε της προσωρινότητας του ασφαλι- στικού μέτρου ούτε της στέρησης των τυχόν προβλεπόμενων ένδικων μέσων της τακτικής διαδικασίας (ΜονΕφΑθ 147/2017, ΕφΠειρ. 284/2015 & 298/2014 και ΕφΑθ 1991/2007), παρά μόνον της αναφοράς στη διαδικασία εκδίκασης της διαφοράς προς τον σκοπό της γρήγορης-έγκαιρης επίλυσής της. Η ανάγνωση της ανά χείρας μελέτης καθιστά εμφανή τον μόχθο της συγγραφέ- ως για τη συστηματική κατάταξη της ύλης καθώς και την επιμελημένη ανάδειξη και σχολιασμό των σχετικών ζητημάτων, τα οποία, όπως ελέχθη, μόνον απλά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Χωρίς δόση υπερβολής, το βιβλίο αυτό μπορεί να αποτελέσει έργο αναφοράς για την περαιτέρω θεωρητική επεξεργασία του όλου ζητήματος που αφορά την δικαστική προστασία σε σχέση με την (δημόσια και ιδι- ωτική) περιουσία του Δημοσίου. Ιούνιος 2020 Χαράλαμπος Χρυσανθάκης Καθηγητής Διοικητικού Δικαίου - Διοικητικών Θεσμών ΕΚΠΑ, Δικηγόρος