50 ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΟΧΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

48 [8] 50 Π ΡΑΚΤΙΚΑ Θ ΕΜΑΤΑ Ε ΙΔΙΚΟΥ Ε ΝΟΧΙΚΟΥ Δ ΙΚΑΙΟΥ β) Το ζήτημα του κινδύνου Σύμφωνα με την ΑΚ 532 § 2 η μετάθεση του κινδύνου επέρχεται στον αγοραστή και όταν ο πωλητής παρακρατήσει την κυριότητα του πωληθέντος πράγματος. Ως παράδοση νοείται η φυσική παράδοση, δηλαδή η παράδοση της κατοχής ( Σχινάς , ό.π., αρ. 97). Από τα πραγματικά περιστατικά προκύπτει ότι ο Π παρέδωσε το αυτοκίνητο στον Α, ο οποίος πλέον φέρει τον κίνδυνο της τυχαίας καταστροφής του αυτοκινήτου. Συνεπώς, εάν η πυρκαγιά οφείλεται σε τυχαίο γεγονός και όχι σε υπαιτιότητα του Π, ο τελευταίος μπορεί να απαιτήσει από τον Α την εξόφληση του τιμήματος. Σε περίπτωση καταστροφής του πράγματος από αδικοπραξία τρίτου (ΑΚ 914), υποστηρίζεται ότι η αξίωση αποζημίωσης ανήκει στον (μη κύριο) αγοραστή και όχι στον πωλητή, επειδή με την παράδοση και τη μετάθεση του κινδύνου στον αγοραστή, μετατέθηκε σ’ αυτόν η οικονομική αξία του πράγματος ( Δεληγιάννης/ Κορνηλάκης , Ειδ. Ενοχ., § 73). Ως προς το στοιχείο της παρανομίας της ΑΚ 914 έχει υποστηριχθεί ότι η αξίωση του αγοραστή για αποζημίωση μπορεί να θεμελιωθεί στην προσβολή του δικαιώματος προσδοκίας, που έχει ο αγοραστής ως δικαιού- χος υπό αναβλητική αίρεση ( Γεωργιάδης , στον ΑΚ Γεωργιάδη/Σταθόπουλου, άρθρο 914 αρ. 39). γ) Ακυρότητα της περαιτέρω διάθεσης από τον υπό αίρεση υπόχρεο σε τρίτον Σε περίπτωση που ο Π πωλήσει και παραδώσει το αυτοκίνητο (κινητό) στον Χ, ο τελευταίος αποκτά κανονικά στην αρχή κυριότητα από κύριο κατ’ ΑΚ 1034, αλλά δεδομένου ότι η κυριότητα του Π εξαρτάται από αίρεση (μετακλητή κυριότητα), η πώληση του αυτοκινήτου σε τρίτον περιορίζεται από την ΑΚ 206 εδ. 1 (βλ. Κορνηλά- κη , Επιτ. Ειδ. Ενοχ., § 49 ΙΙΙ). Έτσι, αυτή η δεύτερη πώληση του αυτοκινήτου στον Χ καθίσταται αυτοδικαίως άκυρη, αν πληρωθεί η αίρεση της πρώτης πώλησης, μόλις δηλαδή ο Α εξοφλήσει το τίμημα. Τότε ο Α μπορεί να διεκδικήσει το αυτοκίνητο από τον Χ, δεδομένου ότι το δικαίωμα προσδοκίας του Α ενδυναμώνεται αυτοδικαίως σε κυριότητα. Σημειώνεται ότι δεδομένης της κακοπιστίας του Χ, εν προκειμένω δεν τίθεται ζήτημα εφαρμογής της ΑΚ 1036 (βλ. για τη δυνατότητα εφαρμογής των ΑΚ 1036-1039 και στις περιπτώσεις της καλόπιστης κτήσης από μεταβιβάζοντα που είναι κύριος, αλλά η κυριότητά του είναι μετακλητή, επειδή υπάρχει αίρεση, Γεωρ- γιάδη , Εμπράγματο ΙΙ, § 50, αρ. 15 επ., ο οποίος κρίνει ανεπιεική τη ρύθμιση του νόμου και υποστηρίζει πως αφού η καλή πίστη θεραπεύει την έλλειψη κυριότητας, θα πρέπει κατά μείζονα λόγο να καλύπτει και την ύπαρξη αίρεσης).