ΔΙΚΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

152 Κεφάλαιο Β΄ - ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ανέθεσε με έγγραφη εντολή ο υπεύθυνος (ΓενΚαν 28 §3), αλλά κατ’ αρχήν εν- δοσυμβατικώς και μόνον απέναντι στον αντισυμβαλλόμενό του υπεύθυνο της επεξεργασίας. Το υποκείμενο ενδέχεται να στραφεί και κατά του εκτελούντος πλαγιαστικώς (ΚΠολΔ 72) ή και απευθείας δυνάμει της συμβάσεως μεταξύ υπευθύνου και εκτελούντος, εφόσον γίνει δεκτό ότι αυτή από την φύση της προώρισται να αναπτύσσει προστατευτική ενέργεια υπέρ τρίτου (του υποκει- μένου). Τουναντίον όταν ο εκτελών παραβιάζει συγκεκριμένο εκ του νόμου καθήκον του, τότε θα φέρει αδικοπρακτική ευθύνη. Όπως αναφέρθηκε (αρ. 190), το άρθρ. 82 §1 Καν ορίζει ότι -σε αντίθεση προς τον υπεύθυνο- ο εκτελών δεν ευθύνεται για κάθε παράβαση του κανονισμού, αλλά μόνον των δικών του καθηκόντων (των κατά ΓενΚαν 27, 29, 30 §2, 31-32, 33 §2, 35 §8, 36 §2, 37, 46), αλλά και ότι η διαφοροποίηση σχετικοποιείται ως εκ των άρθρων 28 §3 και 32 ΓενΚαν. Τέλος, ο απλός εργαζόμενος στην υπηρεσία του υπεύθυνου επεξεργασίας ή του εκτελούντος θα ευθύνεται σύμφωνα με ΑΚ 914 κατά τα ανωτέρω αρ. 463, αλλά μόνον για θετικές πράξεις παραβίασης του απορρήτου και όχι για παρα- λείψεις να λάβει μέτρα ασφαλείας που δεν βάρυναν τον ίδιο. γγ) Υπαιτιότητα; Αναφορικά με την προϋπόθεση της υπαιτιότητας ο ΓενΚαν 82 ορίζει ότι «ο υπεύθυνος και ο εκτελών απαλλάσσονται, εαν αποδεικνύουν ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη για το γενεσιουργό γεγονός της ζημίας»· έχει δε γεννηθεί διχο- γνωμία. Κρατεί η (στηριζόμενη και στην ομοιότητα της ΓενΚαν 82 προς την αντίστοιχη προϊσχύσασα διάταξη του άρθρ. 23 Οδ. 95/46) άποψη ότι πρόκειται για ευθύνη νόθο αντικειμενική , δηλαδή ότι το πταίσμα του υποχρέου απαι- τείται μεν, αλλά τεκμαίρεται. 113 Μάλιστα ενόψει του τεκμηρίου υπαιτιότητας η νομολογία 114 διαπιστώνει συνήθως αμέλεια (και όχι δόλο) του ευθυνομένου. Αντιλέγεται ότι πρόκειται για ευθύνη αντικειμενική, ανεξάρτητη από πταίσμα του υποχρέου. 115 Κατά την άποψή μου η γραμματική διατύπωση του άρθρου 82 ευνοεί κατ’ αρχήν την εκδοχή της νόθου αντικειμενικής ευθύνης. Μολαταύτα σε μια τέτοια ευθύνη προϋποτίθεται ότι η έκβαση του κινδύνου για το υποκείμενο απόκειται στα μέτρα ασφαλείας που θα λάβει ο υπεύθυνος (ή ο εκτελών). Κατά συνέ- πεια μια τέτοια ευθύνη δεν έχει περιθώρια ύπαρξης, όταν ο νόμος επιτάσσει « ασφάλεια εξ ορισμού » (ΓενΚαν 25 §2), ήτοι όταν επιτάσσεται να απόκειται η 113. Gola/ Gola-Piltz DS-GVO 2 Άρθρ. 82 αρ. 18· Jacquemain RDV 2017, 173, 176· σε ίδιο συ- μπέρασμα ενόψει της ταυτόσημης διατύπωσης της Οδ. 95/ 46 βλ. α.ά. Αυγουστιανάκη ΔτΑ 11/2001, σελ. 673, 709 επ ., Bachmeier RDV 1995, 49, 51, Ehman/ Helfrich ,EG-Daten- schutzrichtlinie, Kurzkommentar, 1999 § 23, αρ. 11, Χριστοδούλου , ΚριτΕ 1998/2, 77-79. 114. ΑΠ 2100/ 2009, 1865/ 2010, 1107/ 2011. 115. Paal-Pauly/ Frenzel DS-GVO Άρθρ. 82, αρ. 19· Αρμαμέντος/ Σωτηρόπουλος , άρ. 1240, σελ. 563 (επιφυλακτικά). 475 476 477