ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ

Δ. Επί της διαδικασίας 1. Εισαγωγικές παρατηρήσεις Ο νομοθέτης απέφυγε τη θέσπιση λεπτομερών διαδικαστικών κανόνων διεξαγωγής της διαδικασίας της διαμεσολάβησης και της υποχρεωτικής αρχικής συνεδρίας. Ανα- γνωρίζοντας πως η διεξαγωγή τους εδράζεται στην ιδιωτική αυτονομία των μερών ( άρ. 15 παρ. 1 εδ. α’ N 4640/2019 ), και ως εκ τούτου, στο πλαίσιο της νομιμότητας, χαρακτηρίζεται από ευελιξία, όρισε ότι διαδικαστικές λεπτομέρειες της διαμεσολαβη- τικής διαδικασίας, ήδη από το προπαρασκευαστικό στάδιο, καθορίζονται από το δια- μεσολαβητή σε συμφωνία με τα μέρη ( άρ. 5 παρ. 3 N 4640/2019, άρ. 7 παρ. 2 εδ. β’ ). Ο ευέλικτος χαρακτήρας της διαμεσολαβητικής διαδικασίας, ακόμη και εάν δεν συμφωνηθούν, ειδικότερα, συγκεκριμένοι διαδικαστικοί κανόνες, σε κα- μία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτή δεν έχει μία συγκεκριμένη δομή. Η δια- μεσολάβηση είναι, εξ ορισμού, μία διαρθρωμένη διαδικασία και για την προ- σήκουσα διεξαγωγή της μεριμνά ο διαμεσολαβητής, ο οποίος δεσμεύεται από υποχρέωση εχεμύθειας, ήδη από το προπαρασκευαστικό στάδιο, ενώ κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του υπέχει αστική ευθύνη, μόνο για δόλο (βλ. ιδία άρθρα 2 στ. 2, 15 παρ. 1 εδ. α’ και 3, 16, 5 παρ. 7). Στοχεύοντας στη «θέσπιση ενός ολοκληρωμένου συστήματος εφαρμογής της δια- μεσολάβησης» καθώς και στη «θέσπιση συγκεκριμένων κανόνων για την κατανόηση του πεδίου εφαρμογής της εξωδικαστικής διαμεσολάβησης, του τρόπου προσφυγής σε αυτήν και τη διαδικασία εφαρμογής της», υπαγάγοντας «συγκεκριμένες ιδιωτικές διαφορές στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία της διαμεσολάβησης» 90 για τη διερεύ- νηση της δυνατότητας εξωδικαστικής διευθέτησής τους, ο νομοθέτης, κατά ρητή διατύπωση, προβαίνει σε διάκριση των διατάξεων, που διέπουν την προσφυγή στη διαμεσολάβηση που επισπεύδεται εκουσίως, με πρωτοβουλία των μερών, και τη δι- αδικασία της ( άρθρα 4 και 5 ) και των αντίστοιχων διατάξεων, που καθορίζουν την προσφυγή στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία διαμεσολάβησης και τη διαδικασία της ( άρθρα 6 και 7 ). Οι σχετικές διατυπώσεις είναι, μάλλον, νομοτεχνικά ατυχείς, στο βαθμό που δύνανται να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι ο νόμος εισάγει δύο διακριτές διαδικασίες, οι οποίες διαφοροποιούνται μεταξύ τους ως προς τα χαρακτηριστικά και τις βασικές αρχές τους ή ως προς τη στόχευσή τους να διερευνηθεί η δυνατότητα εξώδικης επί- λυσης της διαφοράς. Περαιτέρω, διατάξεις που, ευθέως ή κατ’ αναλογία, τυγχάνουν εφαρμογής στην προ- παρασκευή αλλά και σε αυτήν καθ’ εαυτήν τη διεξαγωγή τόσο της διαμεσολάβησης, που επιχειρείται εκουσίως, με πρωτοβουλία των μερών, όσο και της υποχρεωτικής αρχικής συνεδρίας διαμεσολάβησης, είτε βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορα άρθρα 90. Βλ. Αιτιολογική Έκθεση N 4640/2019.