ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

71 ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ Η Ç ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ È Η ρεαλιστική θεωρία αποδίδει το φαινόμενο του κατακερματισμού στη στοχευμένη επιδίωξη των ισχυρών κρατών να διατηρήσουν την επιρροή τους στη διεθνή σκη- νή και τη διακριτική τους ευχέρεια να προκαλούν τη δημιουργία ρυθμιστικών καθε- στώτων που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και τα οποία μόνον εκείνα μπορούν να τροποποιήσουν. Οι Eyal Benvenisti και George Downs 179 ισχυρίζονται ότι ένα κατακερματισμένο σύστημα περιορίζει τη διαπραγματευτική ικανότητα των ασθε- νέστερων κρατών 180 , τα οποία είναι αριθμητικώς περισσότερα, έχουν διαφορετικά επίπεδα θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης, όπως και διαφορετικές προτεραιό- τητες, γεγονός που καθιστά δύσκολη την επίτευξη συναίνεσης για συγκεκριμένα θέ- ματα. Ο κατακερματισμός περιορίζει τη δυνατότητά τους να συνασπιστούν και να διαπραγματευτούν πιο αποτελεσματικά με τους ισχυρότερους εταίρους, διότι πα- ραμένουν απομονωμένα σε διαφορετικά θεσμικά πλαίσια και έτσι αποδυναμώνεται περισσότερο ο ρόλος τους 181 . Οι συγγραφείς εντοπίζουν τέσσερις στρατηγικές κατακερματισμού. Σύμφωνα με την πρώτη, προτίμηση δίδεται στην συνομολόγηση μεγάλου αριθμού συμφωνιών σε διάφορους λειτουργικούς τομείς της διεθνούς συνεργασίας αντί για έναν περι- ορισμένο αριθμό συμφωνιών με ευρύτερο αντικείμενο 182 . Η δεύτερη στρατηγική κατακερματισμού περιλαμβάνει τη διαμόρφωση συμφωνιών στο πλαίσιο μιας και μόνο πολυμερούς διαπραγμάτευσης με περιορισμένη προοπτική επαναδιαπραγ- μάτευσης ή ουσιαστικής τροποποίησης στο μέλλον 183 . Σύμφωνα με την τρίτη στρα- τηγική, τα ισχυρά κράτη αποφεύγουν κατά το δυνατόν, την δημιουργία θεσμικών οργάνων με σημαντική, αυτόνομη εξουσία άσκησης πολιτικής και όταν η δημιουρ- γία τους είναι αναπόφευκτη, υπονομεύουν με προσεκτικούς χειρισμούς την εξου- σία τους 184 . Όταν οι στρατηγικές αυτές αποτυγχάνουν και το σύστημα τείνει να εξυ- πηρετεί περισσότερο τα συμφέροντα των ασθενέστερων κρατών, τότε τα ισχυρά κράτη καταφεύγουν σε μια άλλη στρατηγική: αποσύρονται από τη συμφωνία ή δη- μιουργούν ένα ανταγωνιστικό σύστημα. Μέσα από την ανάλυση αυτών των στρα- τηγικών, οι συγγραφείς επιχειρούν να δείξουν ότι στο διεθνές επίπεδο, η λειτουργι- αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Μεγαλύτερη ανάλυση για το ζήτημα αυτό βλ. παρακά- τω Κεφάλαιο 3. 179. Eyal Benvenisti & George W. Downs (2007), “The Empire’s New Clothes: Political Economy and the Fragmentation of International Law, Stanford Law Review , τόμ. 60, σελ. 595-632. 180.  Ibid , σελ. 597. 181.  Ibid , σελ. 599. 182.  Ibid , σελ. 610. 183.  Ibid , σελ. 612. 184.  Ibid , σελ. 614. Την στρατηγική αυτή φαίνεται να ακολουθούν τελευταίως οι ΗΠΑ στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορικού συστήματος και, ειδικότερα, στο μηχανισμό επίλυσης διαφορών του ΠΟΕ, καθώς παρεμποδίζουν τη διαδικασία ανάδειξης νέων μελών στο δευτεροβάθμιο όργα- νο επίλυσης διαφορών, δυσχεραίνοντας έτσι τη λειτουργία και την υλοποίηση της αποστο- λής του. Για μια σύντομη συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό βλ. Arman Sarvarian & Filippo Fontanelli (2019), “The USA and Re-Appointment at the WTO: A ‘Legitimacy Crisis’”?, Ejil talk, https://www.ejiltalk.org/the-usa-and-re-appointment-at-the-wto-a-legitimacy-crisis/ (ημε- ρομηνία πρόσβασης: 19.01.2020).