ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

77 ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ Η Ç ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ È σμια οικονομική ευημερία και να αντιμετωπίσουν ευαισθησίες αναδιανεμητικής δικαιοσύνης» 200 . Συνεπώς, η μείωση των παγκόσμιων εκπομπών προϋποθέτει όχι μόνο τον διεθνή συντονισμό των εθνικών οικονομιών αλλά «την αναδιάρθρωση της βάσης της σύγχρονης οικονομίας, ιδιαίτερα των ενεργειακών συστημάτων» 201 . Η συνεργασία της ενεργειακής βιομηχανίας στην οποία οφείλονται τα δύο τρίτα των παγκόσμιων εκπομπών 202 , συμπεριλαμβανομένης της βιομηχανίας ορυκτών καυσί- μων που αποτελεί σήμερα την βασική πηγή ενέργειας της παγκόσμιας οικονομίας, είναι απολύτως απαραίτητη. Η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ως αμιγώς περιβαλλοντικού προβλήματος διακριτού από τα ζητήματα ενέργειας ήταν μία επιλογή που οφείλεται στα διαφορε- τικά εθνικά συμφέροντα 203 . Είναι γεγονός ότι η ενεργειακή πολιτική συνδέεται άμε- σα με ευαίσθητα ζητήματα εθνικής ασφάλειας 204 που βρίσκονται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, ζητήματα που σπανίως συζητούνται σε διεθνές επίπεδο. Οι υφι- στάμενοι διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με ορισμένες πτυχές της ενέργειας είτε άμεσα, όπως η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας 205 , η Διεθνής Υπηρεσία Ανανεώσι- μης Ενέργειας 206 είτε έμμεσα, όπως ο ΟΟΣΑ και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, έχουν μικρό βαθμό επιρροής στη λήψη αποφάσεων για τέτοια ζητήματα. Έχει μάλι- στα υποστηριχθεί η άποψη ότι η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας που δημιουργήθηκε από χώρες του ΟΟΣΑ θα ήταν κατάλληλη να εποπτεύσει την αρχική συμφωνία μείω- 200. Cinnamon Carlarne (2014), “Delinking International Environmental Law & Climate Change”, Michigan Journal of Environmental and Administrative Law , τόμ. 4, τχ. 1, σελ. 1-60, σελ. 13. 201.  Ibid ., 200. 202. Βλ. τα αναλυτικά στοιχεία της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας, https://www.iea.org/topics/ climate-change (ημερομηνία πρόσβασης: 25.01.2020). 203. Για περισσότερα βλ. Johan Eriksson & Gunilla Reischi (2019), “Worlds apart, worlds together: converging and diverging frames in climate and energy governance”, Globalizations , τόμ. 16, τχ. 1, σελ. 67-82. 204. Για μεγαλύτερη ανάλυση βλ. Jonna Nyman (2015), “Rethinking energy, climate and security: A critical analysis of energy security in the US”, Journal of International Relations and Development , τόμ. 21, τχ. 1, σελ. 118-145. 205. Η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας (International Energy Agency - IEA) ιδρύθηκε μετά την πρώ- τη πετρελαϊκή κρίση, το 1974 από κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ για να συγκεντρώνει πληροφορίες και να συμβουλεύει τα κράτη-μέλη για τη διεθνή αγορά πετρελαίου και άλλους ενεργειακούς κλάδους. Έχει 29 κράτη-μέλη, όλα μέλη του ΟΟΣΑ, ενώ συνεργάζεται με την Κίνα, την Ινδία τη Βραζιλία και ορισμένες άλλες χώρες. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και δημοσιεύει κάθε χρόνο έκθεση με τις διεθνείς τάσεις για τα ορυκτά καύσιμα, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την ενεργειακή αποδοτικότητα και τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Βλ. την πιο πρόσφατη έκθεση International Energy Agency, Global Energy and CO2 Status Report 2019 , https://www.iea.org/reports/global-energy-and-co2- status-report-2019 (ημερομηνία πρόσβασης: 25.01.2020). 206. Η Διεθνής Υπηρεσία Ανανεώσιμης Ενέργειας (International Renewable Energy Agency – IRENA) είναι ένας διακυβερνητικός οργανισμός με έδρα το Άμπου Ντάμπι, που ιδρύθηκε το 2009. Βασική της αποστολή είναι να στηρίζει τις χώρες στη μετάβαση σε βιώσιμες ενεργει- ακές στρατηγικές και αποτελεί το βασικό πλαίσιο διεθνούς θεσμικής συνεργασίας σε αυτόν τον τομέα. Σήμερα έχει 161 μέλη, στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Κίνα και η Ινδία, όχι όμως η Βραζιλία.