Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΛΟΙΩΝ

ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΑΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΠΛΟΙΩΝ 375 άλλη πλευρά, σε περίπτωση που μεσολαβήσει χρονικά άλλο γεγονός ή ανθρώπινη ενέργεια μεταξύ της σύγκρουσης πλοίων και του ζημιογόνου αποτελέσματος, η πα- ρεμβολή αυτή δεν διακόπτει τον αιτιώδη σύνδεσμο, εκτός εάν οφείλεται σε εντελώς εξαιρετικά και απρόβλεπτα γεγονότα 1338 . Ως εκ τούτου, σε περίπτωση που η ζημία που υπέστη το « πλοίο » έχει επιδεινωθεί ή θα μπορούσε να μετριαστεί, εάν το ζημιώσαν ή τρίτο πλοίο είχαν προχωρήσει σε παροχή επιθαλάσσιας αρωγής, τότε δεν διακόπτεται η αιτιώδης συνάφεια, παρά μόνον εάν συντρέχουν οι προαναφερθείσες προϋποθέ- σεις. Αντίθετα, στο ενδεχόμενο που αποδειχθεί ότι η ζημία αποδίδεται αποκλειστικά στην παράλειψη παροχής επιθαλάσσιας αρωγής, τότε η αξίωση εκφεύγει πλέον του δικαίου της σύγκρουσης πλοίων και ρυθμίζεται από τις διατάξεις του κοινού δικαίου, καθώς ούτε το θεσμικό πλαίσιο της επιθαλάσσιας αρωγής ρυθμίζει την ευθύνη του παραλείψαντος. Παράλληλα, ο ζημιώσας διατηρεί τη δυνατότητά του να επικαλεστεί το συντρέχον πταίσμα του ζημιωθέντος όχι πλέον στην επέλευση του ναυτικού ατυχή- ματος, αλλά στην επέλευση της επιμέρους ζημίας 1339 . Πάντως, ως συντρέχον πταίσμα δεν αξιολογείται η επιλογή του ζημιωθέντος να επισκευάσει το πλοίο σε συγκεκρι- μένο ναυπηγείο. Μια τέτοια επιλογή αποτελεί πράξη διαχείρισης, που επιφυλάσσεται αποκλειστικά και μόνον στο ζημιωθέντα. Ούτε ο ζημιώσας, ούτε η ασφαλιστική του εταιρία, έχουν δικαίωμα να επέμβουν και να επιβάλουν το ναυπηγείο που θέλουν. Ο ζημιωθείς δικαιούται να επιλέξει ο ίδιος το ναυπηγείο, ακόμα και αν αυτό είναι ακριβό- τερο των άλλων, ή κείται σε διαφορετική χώρα από αυτήν, στην οποία έλαβε χώρα η σύγκρουση πλοίων 1340 . Αρκεί, βέβαια, η ευχέρειά του αυτή να μην συνιστά κατάχρηση του δικαιώματος προς αποζημίωση, οπότε η αξιολόγηση των σχετικών ενεργειών του μπορεί να οδηγήσει στη διαπίστωση συντρέχοντος πταίσματος 1341 . Τέταρτον , τα αποδεικτικά μέσα, που δύνανται να χρησιμοποιηθούν για την απόδειξη της έκτασης της ζημίας διαφέρουν σε σχέση με αυτά που αξιοποιούνται για την από- δειξη των υπολοίπων προϋποθέσεων της αστικής ευθύνης. Μάλιστα, τα μέσα από- λειψη τέτοιου αιτιώδους συνδέσμου διαπιστώνεται σε περίπτωση που ο ζημιωθείς προβεί σε δαπάνη, η οποία μολονότι συνδέεται αιτιωδώς με την ένδικη σύγκρουση, δεν πρέπει να αποκατασταθεί, καθώς διενεργήθηκε από υπερβολική πρόνοια του ζημιοωθέντος (ΕφΠειρ 925/2007 ΠειρΝομ 2008,190). 1338. Βλ. Αθανασίου , Έργο και ευθύνη…, 133, υποσημ. 90. 1339. Το εναγόμενο πλοίο δύναται να επικαλεστεί και το συντρέχον πταίσμα του αλλότριου ενδια- φερόμενου, εφόσον βέβαια τούτο προβλέπεται από το συμπληρωματικώς εφαρμοστέο δίκαιο (πρβλ. 300 ΑΚ), καθώς η ρύθμιση του δικαίου της σύγκρουσης πλοίων (άρθρο 4 παρ. 2) αφορά μόνον την περίπτωση που το πλοίο ενάγεται από το έτερο συγκρουσθέν. Ωστόσο, η ουσιαστική βασιμότητα του εν λόγω ισχυρισμού σπανίζει, καθώς είναι δυσχερές να συνδεθεί αιτιωδώς η πρόκληση ναυτικού ατυχήματος με πταίσμα προσώπου που επιβαίνει σε αυτό ή μεταφέρει τα εμπορεύματά του δια αυτού. Το ενδεχόμενο αυτό δύναται να απαντηθεί συχνότερα σε περι- πτώσεις ναυτικών ατυχημάτων στα οποία εμπλέκονται σκάφη αναψυχής ή αλιευτικά σκάφης. Τέλος, η επέμβαση του δικαστή για τον επιμερισμό της αποζημίωσης καταλαμβάνει όλα τα κε- φάλαια αυτής (θετική ζημία, διαφυγόντα κέρδη κ.λπ .). 1340. Βλ. ΕφΠειρ 3/2008 ΕΝαυτΔ 2009,306. 1341. Βλ. ΕφΔωδ 20/2015 Νόμος. Το κριτήριο αυτό σημαίνει ότι ο πλοιοκτήτης πρέπει να ενεργήσει όπως θα ενεργούσε εάν η ζημία έπρεπε να αποκατασταθεί από τον ίδιο, βλ. Marsden and Gault on Collisions at sea, αρ. 17-041. Πρβλ. και Κανόνα II παρ. 1 (α). 516