ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ

ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ 35 κύρος των σχετικών συμφωνιών, απαιτώντας ενίοτε και ορισμένο έγγραφο τύπο 98 . Ενώ η συνήθης τάση είναι η ενσωμάτωση ορισμένης ρήτρας σε σύμβαση, είναι αυτονόητη η δυνατότητα μεταγενέστερης κατάστρωσης πιο αναλυτικής συμφωνίας διαμεσολάβησης με τη συμμετοχή του διαμεσολαβητή 99 , κατά κάποιο τρόπο στη λογική των terms of reference της διαιτησίας του ICC, κατά προσαρμογή στα της διαμεσολάβησης. Το συναφές θέμα της νομικής δεσμευτικότητας της συμφωνίας διαμεσολάβησης, τόσο της αρχικής ρήτρας όσο και της μεταγενέστερης αναλυτικής, είναι κρίσιμο 100 . Η ένταση της δεσμευτικότητας ποικίλει: Ορισμένες χώρες περιορίζουν τα δικαιώματα σε ενοχική απαίτηση από παραβίαση της σχετικής ρήτρας 101 , ενώ άλλες ούτε καν αυτό, θεωρώντας τη σχετική συμφωνία, εντελώς ζήτημα ιδιωτικής βούλησης, χωρίς κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης 102 . Βέβαια, με δεδομένο το δικαίωμα των με- ρών να αποχωρούν ανά πάσα στιγμή από την διαμεσολάβηση, η δραστικότητα της όποιας δεσμευτικότητας είναι σχετική και φαίνεται να περιορίζεται στη συμμετοχή στην αρχική συνάντηση. Αυτή η παραδοχή όμως δεν πρέπει να υποσκάψει την ανά- γκη του σεβασμού των σχετικών συμφωνιών. Δηλαδή, η πρόσδοση μίας κάποιας υποχρεωτικότητας, έστω με την έννοια της υποχρεωτικής έναρξης της διαδικασίας είναι κρίσιμη, ώστε να μην είναι κενό γράμμα η συμφωνία διαμεσολάβησης. Ιδίως, είναι κρίσιμο να δεσμεύονται από αυτή τη ρήτρα διαιτητές ή δικαστές στους οποίους 98.  Esplugues C., General Report, 29-30. 99.  Alexander N., International and comparative mediation legal perspectives. Alphen aan den Rijn: Wolters Kluwer 2009, 173-174 και Esplugues C., General Report, 29-30 που μεταξύ άλλων ανα- φέρει τη διαδικασία της διαμεσολάβησης, τον ορισμό και την αμοιβή του διαμεσολαβητή, τα της εμπιστευτικότητας, τον τόπο, τη γλώσσα και τα χρονικά πλαίσια και την διακοπή της διαδικασίας. 100. Αναφέρεται και ως υποχρεωτικότητα που πηγάζει από την ιδιωτική αυτονομία Ginebra Molins Μ.Ε., Τarabal Bosch J. , La obligatoriedad de la mediaci ó n derivada de la voluntad de las partes: las cl á usulas de mediaci ó n InDret 4/2013, 1-31, 8-9, θέση που φαίνεται να τη διακρίνει μία εσωτερική αντίφαση πάντως, καθόσον τα μέρη φέρονται να επιβάλλουν στον εαυτό τους τη διαμεσολάβηση. Αυτή η «επιβολή» όμως υπάρχει σε κάθε σύμβαση που δεν παύει να έχει στη βάση της μη-υποχρεωτικό χαρακτήρα. Στην ίδια κατεύθυνση και ο Ν 4640/2019 που εντάσσει τη ρήτρα στην «υποχρεωτικότητα». 101.  Esplugues C., General Report, 32 πχ η Γαλλία και οι χώρες της Κεντρικής Αφρικής (CEMAC), με γαλλική επιρροή καθώς φαίνεται και ιδίως 34 με πολλά εθνικά παραδείγματα και τη σημείωση ότι ο υπολογισμός της αποζημίωσης για την παραβίαση της σχετικής συμφωνίας είναι εξαιρετικά δυσχερής. 102.  Esplugues C., General Report, 35. 42