ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ

33 η μη-γλωσσική επικοινωνία (non-verbal communication) δηλαδή η «ανάγνωση» της γλώσσας του σώματος και η χρήση της σιωπής 94 . Το πέμπτο και τελευταίο στάδιο είναι, με την ολοκλήρωση της διαμεσολάβησης, η σύνταξη του συμφωνητικού συμβιβασμού («συμφωνητικό διαμεσολάβησης» κατά την όχι πολύ επιτυχή, ορολογία του Ν 4640/2019). Αυτό αποτελεί προϊόν συνερ- γασίας των μερών με τον διαμεσολαβητή. Σε ορισμένες έννομες τάξεις ο ρόλος του διαμεσολαβητή είναι πιο σοβαρός στο συγκεκριμένο σημείο. Το πρακτικό τελικά μπορεί να καταστεί εκτελεστός τίτλος, ή ακόμη και να παράγει δεδικασμένο. Αυτό όμως είναι ζήτημα που δεν έχει ενιαία ρύθμιση διεθνώς. Γενική αρχή πάντως ότι το πρακτικό μπορεί με κατάθεση σε ορισμένη δημόσια αρχή ή με ορισμένη νομικά καθορισμένη διαδικασία, να αποκτήσει εκτελεστότητα και μάλιστα υπό προϋπο- θέσεις και διεθνή εκτελεστότητα. Αυτό το σημείο αποτελεί γέφυρα για εξετάσουμε το νομικό πλαίσιο της διαμεσολάβησης. Από την άποψη του συγκριτικού δικαίου, τα παραπάνω αποτελούν κοινό τόπο. Δηλαδή δεν αμφισβητείται ότι η παραπάνω διαδικασία είναι η εύλογη και διεθνώς αποδεκτή, ενδεχομένως με παραλλαγές, που πάντως δεν αμφισβητούν τον πυρήνα της. Αναμφίβολα αυτό διευκολύνεται και από το ότι όπως προελέχθη, η ιδία η δι- αδικασία της διαμεσολάβησης είναι μη-νομική, επομένως η ρυθμιστική σύγκλιση αφορά τις αρχές που τη διέπουν και λόγω της σχετικής ομοιότητας της εφαρμογής της, είναι απολύτως εφικτή. Καθίσταται και νομικά αποδεκτή, με την τήρηση των ενιαίων αρχών δημόσιας τάξης στις οποίες έγινε ήδη αναφορά και θα αναλυθούν με συγκεκριμένα παραδείγματα στο ειδικό μέρος του παρόντος έργου. Δ. Το νομικό πλαίσιο της διαμεσολάβησης Η διαμεσολάβηση, αν και δεν αποτελεί δικαιοδοτική διαδικασία, εντάσσεται σε σαφές νομικό πλαίσιο εντός του οποίου διαμορφώνεται 95 . Αυτό αφορά (α) το νόμο 94.  Buhring-Uhle C., Arbitration and Mediation in International Business, 190. 95.  Alexander N., What’s law got to do with it? Mapping modern mediation movements in civil and common law jurisdictions, Bond Law Review 2001, Volume 13, Issue 2, 1-29, 1. H ίδια προσθέτει ευλόγως και την πολιτισμική (cultural) διάσταση. Αναφέρονται ως χαρακτηριστικά ομάδων εθνών η πραγματιστική και στηριζόμενη στη σκέψη προσέγγιση των αγγλοσαξώνων, η γερμανοιαπωνική που χαρακτηρίζεται από ολιστική προσέγγιση, η λατινογενής που χαρακτηρίζεται από «ανθρωπι- στική» προσέγγιση, (αίσθημα και ένστικτο), αν και γενικά στους νοτιευρωπαίους αναγνωρίζονται και ορισμένα «μη-δυτικά» χαρακτηριστικά. Lessem R./ Neubauer F., European Management Systems. Towards Unity Out of Cultural Diversity, London 1994, 33. Προφανώς αυτές οι τυπο- λογίες πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή ενόψει του γενικευτικού τους χαρακτήρα. Αξίζει 38 39 40