ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ

Κεφάλαιο Πρώτο 6 Γ. Μιχαλόπουλος / Λ. Αθανασίου διαδικασία παράγει αποτελέσματα μόνον έναντι των εντοπιζόμενων στο κράτος έναρξης περιουσιακών στοιχείων – κηρύσσονται τελικώς πολλαπλές τοπικές (εθνικές) διαδικασίες πτώχευσης, χρονικώς συντρέχουσες ή μη, κατά του ίδιου οφειλέτη 5 . γ) Το μεικτό σύστημα καθολικότητας (σύστημα ελεγχόμενης ή σχετικοποιημένης καθολικότητας) είναι προϊόν συμβιβασμού μεταξύ κρατών, με βάση το οποίο επιτυγχάνεται η συνύπαρξη μίας ή περισ- σοτέρων δευτερευουσών διαδικασιών («τοπικών», σε κλίμακα κρατών, πτωχεύσεων) που κηρύσσονται από τα δικαστήρια του κράτους, όπου ο οφειλέτης διατηρεί εγκατάσταση, συντρεχόντως προς την διεξαγωγή της μίας και μοναδικής κύριας διαδικασίας που έχει (προηγουμένως κατά κανόνα) κηρυχθεί από το δικαστήριο του κράτους, όπου ο οφειλέτης έχει αποδεδειγμένα το κέντρο των κυρίων συμφερόντων του. Η σχετικοποιημένη ενέργεια της καθολικότητας εν προκειμένω σημαίνει, ότι η αρχή αυτή ισχύει υπό την αμιγή μορφή της προκειμένου για την κύρια διαδικασία αφερεγγυότητας, μέχρις ότου –και εάν– διεμ- βολισθεί από την αρχή της εδαφικότητας λόγω της (μεταγενεστέρως κατά κανόνα) κήρυξης μιας ή περισσοτέρων περιφερειακών (εθνικών) διαδικασιών που θα διεκδικούν έναντι της κυρίας το εφαρμοστέο επ’ αυτών τοπικό δίκαιο και την μη αμφισβήτηση των απο- τελεσμάτων του, την τοπική πτωχευτική περιουσία, τον τοπικό σύνδικο και την τοπικώς οριοθετούμενη δράση του. Με διαφορετική διατύπωση αυτό σημαίνει ότι η ενότητα και η καθολικότητα της κύριας πτώχευσης ισχύουν τόσο όσο τους επιτρέπει η (τυχόν) συντρέ- χουσα ύπαρξη μίας ή περισσοτέρων δευτερευουσών πτωχεύσεων ή, αλλιώς, η ενότητα και η καθολικότητα της κύριας πτώχευσης υποχωρούν κατά το μέτρο που οι αρχές της εδαφικότητας και της πολλαπλότητας διεκδικούν χώρο στο πλαίσιο μίας ή περισσοτέρων δευτερευουσών πτωχεύσεων κατά του ίδιου οφειλέτη. 3. Η πρόκριση της σχετικοποιημένης καθολικότητας της διαδικασίας αφερεγγυότητας από το ενωσιακό δίκαιο Η οργάνωση μιας ενδο-ενωσιακώς διασυνοριακής διαδικασίας αφερεγγυότητας που θα υιοθετούσε το πρώτο εκ των προαναφερθέντων συστημάτων (που θα ανέτρεχε δηλαδή στις αρχές της καθολικότητας και της ενότητας υπό την αμιγή μορφή τους) ανέκαθεν προσέ- κρουε στην αδιαλλαξία των εθνικών δικαίων, τα οποία δεν διεννοούντο να παραχωρήσουν έστω και μέρος της νομοθετικής κυριαρχίας τους ή να ανεχθούν στο έδαφός τους –και 5. Για τις ανά ζεύγη συνδεόμενες αρχές της καθολικότητας/ενότητας και της εδαφικότητας/πολλαπλότη- τας, καθώς και την αξιολόγησή τους, ενδεικτικώς Fletcher , Insolvency in Private International Law, National and International Approaches, 1999, 10 επ., Bork , Principles of Cross-Border Insolvency Law, 2017, 21 επ., Moustaira , 10 επ., Κοτσίρης , ό.π., 37 επ., Περάκης , Πτωχευτικό Δίκαιο, ό.π., 585 επ., του ίδιου , Διεθνή αποτελέσματα της πτώχευσης που κηρύσσεται στην Ελλάδα, 1990, 15 επ., του ίδιου , Η πτώχευση του αλλοδαπού εμπόρου και η αναγνώριση των αλλοδαπών πτωχεύσεων στην Ελλάδα, 1990, 33 επ., Αθανασίου , 79 επ., Μουσταΐρα , Η ισότητα των πιστωτών στο Πτωχευτικό Διεθνές Δίκαιο, 1992, 61 επ., Μαστρομανώλης , Ο νέος Κανονισμός ΕΕ 1346/2000: Από την αποσπασματικότητα των εθνικών ρυθμίσεων προς ένα ενιαίο Ευρωπαϊκό Δίκαιο της αφερεγγυότητας, ΔΕΕ 2001, 1220 επ., Κιάντος , Ιδιωτικό δίκαιο του διεθνούς εμπορίου, 4 η έκδ. 2005, 472 επ., 473-477, Vallens , La faillite internationale entre universalité et territorialité: les enjeux εις L’effet international de la faillite: une réalité?, Dalloz , Actes, Thèmes et commentaires, 2004, 5 επ..