ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ

9 Η εξέλιξη του δικαίου της διασυνοριακής αφερεγγυότητας, ευρωπαϊκής και διεθνούς Γ. Μιχαλόπουλος / Λ. Αθανασίου ζονται σε διατάξεις που εντοπίζουν την διεθνή δικαιοδοσία κράτους μέλους για την κήρυξη διαδικασιών αφερεγγυότητας, διέπουν την οργάνωσή τους, διευκολύνουν την αναγνώριση και την εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων και υποδεικνύουν το εφαρμοστέο δίκαιο. Οι κύριες εκτιμήσεις που δικαιολογούν, σύμφωνα με το εκτενές προοίμιό του, την αναγκαι- ότητα της υιοθέτησης του προïσχύσαντος Κανονισμού, ακολουθούν τον εξής συλλογισμό, ότι δηλαδή: α) η εύρυθμη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς επιβάλλει την αποτελεσματική και αποδοτική λειτουργία των διασυνοριακών διαδικασιών αφερεγγυότητας, και εφόσον β) η αφερεγγυότητα των επιχειρήσεων, ως δυσμενής διασυνοριακή επίπτωση, επηρεάζει την καλή λειτουργία της αγοράς αυτής, απαιτείται, σε κοινοτικό επίπεδο, ο συντονισμός των αναγκαίων μέτρων σχετικά με τα περιουσιακά στοιχεία του αφερέγγυου οφειλέτη, κα- θόσον μάλιστα γ) οι εθνικές νομοθεσίες από μόνες τους δεν επαρκούν για την επίτευξη των στόχων αυτών όπως εξάλλου, μόνες, δεν επαρκούν και για την αντιμετώπιση πρακτικών νόθευσης της καλής λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς, δηλαδή δ) για τον περιορισμό των κινήτρων που, αλλιώς, θα διευκόλυναν τον οφειλέτη στην μεταφορά των περιουσιακών του στοιχείων ή των νομικών διαφορών του από ένα κράτος μέλος σε άλλο, επινοώντας έτσι τις κατάλληλες περιστάσεις για την βελτίωση της νομικής του θέσης. Οι εκτιμήσεις αυτές συμπυκνώνουν, κατά την ουσία τους, τους λόγους υιοθέτησης (ή εκπόνησης) άλλων όμορων διεθνών νομοθετικών κειμένων (ή σχεδίων κειμένων), κοι- νό παρανομαστή των οποίων συνιστά η διασφάλιση του εύρυθμου της (γεωγραφικής ή συμβατικώς προσδιορισμένης) αγοράς, εντός της οποίας καλούνται να αναπτυχθούν οι διασυνοριακές πτωχευτικές διαδικασίες. Έτσι, οι λόγοι που εξηγούν τις ρυθμίσεις του σχεδίου σύμβασης περί των (ενδο-ευρωπαϊκώς διασυνοριακών) διαδικασιών αφερεγγυ- ότητας υπό την τελευταία, πριν από την παροχέτευσή τους στον Κανονισμό 1346, εκδοχή τους, είναι ότι: «Σε αντιδιαστολή προς τις συμβάσεις, οι περιπτώσεις αφερεγγυότητας δεν αποτελούν ένα τομέα του δικαίου, όπου η ιδιωτική αυθόρμητη συνεργασία μπορεί να αντισταθμίζει την ανυπαρξία κοινού νομικού πλαισίου στο διεθνές επίπεδο. Η θεσμική συνεργασία είναι αναγκαία για να δημιουργηθεί κάποια έννομη τάξη ώστε τα μέρη να μην έχουν κίνητρα να μεταφέρουν τις διαφορές ή τα αγαθά από το ένα κράτος στο άλλο, επιδιώκοντας να βελτιώσουν την νομική τους θέση ( “forum shopping ”), ή να ικανοποι- ήσουν τις ατομικές απαιτήσεις τους ασχέτως του κόστους που μπορεί να προκύψει για τους πιστωτές συνολικά ή της συνολικής αξίας της επιχειρήσεως του οφειλέτη. Μόνο μία πολυμερής σύμβαση μεταξύ όλων των κρατών μελών μπορεί να αποθαρρύνει την εκδή- λωση ευκαιριακής συμπεριφοράς εκ μέρους οφειλετών ή πιστωτών και να επιτρέψει την αποτελεσματική διαχείριση της οικονομικής κρίσεως επιχειρήσεων και ιδιωτών εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η Σύμβαση περί των διαδικασιών αφερεγγυότητας παρέχει το υποχρεωτικό νομικό πλαίσιο ενδοκοινοτικής συνεργασίας» 13 . Αλλά και περαιτέρω, η εύρυθμη λειτουργία της διεθνούς αγοράς εξ ίσου επιδιώκεται δια μέσου ρυθμίσεων άλλων διεθνών νομοθετικών κειμένων που επιχειρούν (ή επεδίωξαν να επιχειρήσουν) τον συντονισμό (διεθνώς διασυνοριακών) διαδικασιών αφερεγγυότητας με 13. Έκθεση Virgόs/Schmit , σχόλιο υπ’αρ. 7.