ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ

Κεφάλαιο Πρώτο 10 Γ. Μιχαλόπουλος / Λ. Αθανασίου τον ίδιο υφέρποντα συλλογισμό. Έτσι, για παράδειγμα, η (πρόδρομος των κανονισμών) Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης του 1990 επί ορισμένων διεθνών πτυχών της πτώχευσης (παρακ. υπό Β, 3) σημειώνει στο προοίμιό της ότι, δεδομένης της όλο και συ- χνότερα διαπιστούμενης υπερόριας επέκτασης των πτωχεύσεων και άλλων ισοδύναμων διαδικασιών, ο σκοπός της προτεινόμενης συμβατικής ρύθμισης είναι η δημιουργία ενός στενότερου δεσμού μεταξύ των συμβαλλομένων μερών και η διασφάλιση μιας ελάχιστης νομικής συνεργασίας επί ορισμένων ζητημάτων της πτώχευσης, όπως η εξουσία δρά- σης του συνδίκου εκτός των εθνικών συνόρων, η δυνατότητα κήρυξης δευτερευουσών πτωχεύσεων στο έδαφος άλλων συμβαλλομένων κρατών και η ευχέρεια αναγγελίας των απαιτήσεων των πιστωτών σε πτωχευτικές διαδικασίες που κηρύσσονται στην αλλοδαπή. Ομοίως, στο προοίμιο του Πρότυπου Νόμου περί των διασυνοριακών πτωχεύσεων της UNCITRAL του 1997 παρατίθενται ως επιδιώξεις της διεθνούς αυτής ρύθμισης α) η συνερ- γασία μεταξύ των αλλοδαπών δικαστηρίων και συνδίκων με αλλοδαπά δικαστήρια και συνδίκους σε υποθέσεις διεθνούς πτώχευσης, β) η μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου για τις συναλλαγές και τις επενδύσεις, γ) η δίκαιη και αποτελεσματική διαχείριση περιπτώσεων διεθνούς πτώχευσης για την προστασία των συμφερόντων των πιστωτών και άλλων εν- διαφερόμενων προσώπων, καθώς και του οφειλέτη, δ) η προστασία και η μεγιστοποίηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη και ε) η διευκόλυνση της διάσωσης οικονομικά προβληματικών επιχειρήσεων με σκοπό την προστασία των επενδύσεων και την διατήρηση των θέσεων απασχόλησης. Β. Ιστορική περιήγηση στον δύσβατο χώρο των διασυνοριακών πτωχεύσεων 1. Η Σύμβαση των Βρυξελλών του 1968 και ο αποκλεισμός των πτωχευτικών διαδικασιών από το πεδίο εφαρμογής της Η επιτροπή εμπειρογνωμόνων που ανέλαβε, ήδη από το 1960, το έργο της συμμόρφωσης της κοινοτικής νομοθεσίας προς την περιεχόμενη στο άρθρο 220 ΣυνθΕΟΚ υποχρέωσης απλούστευσης των διατυπώσεων για την αμοιβαία αναγνώριση και εκτέλεση των δικαστι- κών αποφάσεων, εγκαίρως διεπίστωσε ότι η ανεπάρκεια των γενικών κανόνων αναγνώ- ρισης των αλλοδαπών αποφάσεων για την αντιμετώπιση του φαινόμενου των διεθνών πτωχεύσεων και η ανάγκη αυτοτελούς, δι’ ειδικών πρόσθετων κανόνων, μεταχείρισής του δικαιολογούν την αυτονόμηση της πτωχευτικής ρύθμισης από την αυστηρώς δικονομική διάσταση του ζητήματος 14 . Η αυτονόμηση αυτή είναι εξάλλου και δογματικώς ορθότερη αλλά και συνεπέστερη δεδομένων των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ της πτώχευσης και της αναγκαστικής εκτέλεσης 15 . Ως εκ τούτου, η δικονομική πτυχή του ζητήματος της 14. Fletcher , ό.π., 250, Περάκης , Μερικές σκέψεις για το διεθνές πτωχευτικό δίκαιο, μετά τον Κανονισμό 1346/2000 και τον Πρότυπο Νόμο της UNCITRAL, Αφιέρωμα Κ. Παμπούκη, 316 επ., 320. 15. Λιακόπουλος/Χριστιανός , Η πτώχευσις κατά το σχέδιον της Συμβάσεως των κρατών μελών της ΕΟΚ, ΕΕμπΔ 1973, 484. Για τις διαφορές των δύο συστημάτων, ενδεικτικώς, Κ. Ρόκας , ό.π. 5 επ., Κοτσίρης , Πτωχευτικό Δίκαιο, ό.π., 5 επ..