ΑΣΤΙΚΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ (2 ΤΟΜΟΙ)

νομική απαγόρευση πρέπει απλώς να καλύψει μια περαιτέρω περίπτω- ση (π.χ. ακόμη ένα γεγονός ή μια κατάσταση πραγμάτων) ή κατά πόσον πρέπει να διατυπωθεί ένας ευρύτερος κανόνας ή κριτήριο που να κα- λύπτει δυνητικά κάθε ενέργεια ή συμπεριφορά που προσομοιάζει με το αντικείμενο της αρχικής απαγόρευσης ή ρύθμισης ή που αποσκοπεί στην καταπολέμηση ή εξουδετέρωση παρόμοιων καταστάσεων. Έτσι προέκυψε και εξελίχθηκε το αστικό αδίκημα της πρόκλησης παρά- βασης σύμβασης. Στην αρχή, κατά τον 18ο αιώνα, θεωρείτο αστικό αδί- κημα ο δελεασμός (enticement) κάποιου υπηρέτη να εγκαταλείψει τον ερ- γοδότη του και να προσχωρήσει στην υπηρεσία άλλου προσώπου. Στο μέ- σο του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα στην υπόθεση Lumley v. Gye , 901 κρίθηκε ότι το αστικό αυτό αδίκημα είχε εφαρμογή όχι μόνο στην περί- πτωση υπηρετών αλλά και σε περιπτώσεις που αφορούσαν επαγγελμα- τικές υπηρεσίες. Εάν δηλαδή ο Α είχε προβεί σε σύμβαση με τον Β να προσφέρει σε αυτόν επαγγελματικές υπηρεσίες, και ο Γ έπειθε τον Α να παραβεί τη σύμβασή του, τότε ο Β αποκτούσε αγώγιμο δικαίωμα εναν- τίον του Γ. Ο Β είχε επομένως δύο αγώγιμα δικαιώματα: (α) εναντίον του άλλου συμβαλλόμενου μέρους (του Α) για παράβαση σύμβασης και (β) εναντίον του Γ για το αστικό αδίκημα της πρόκλησης παράβασης σύμβα- σης. Με άλλα λόγια, το νομικό σύστημα αποφάσισε ότι σε τέτοιες περι- πτώσεις δεν ήταν αρκετή η συμβατική θεραπεία μεταξύ των δύο συμ- βαλλομένων, αλλά χρειαζόταν να αναγνωριστεί και η παροχή αστικής θε- ραπείας εναντίον του τρίτου μέρους (του Γ), με το οποίο δεν υπήρχε μεν συμβατική σχέση, αλλά ήταν αυτό που είχε πείσει τον ένα συμβαλ- λόμενο να διαρρήξει τη σύμβασή του με τον άλλο. Θα ήταν θεωρητικά δυ- νατό το νομικό σύστημα στο μέσο του 19ου αιώνα να μην είχε αναγνω- ρίσει το νέο αυτό αστικό αδίκημα, αλλά να θεωρούσε τον δελεασμό υπη- ρετών ως ένα ιδιότυπο και αναχρονιστικό ιστορικό κατάλοιπο που δεν έπρεπε να επεκταθεί. Αντίθετα, για λόγους πολιτικής, το νομικό σύστη- μα αναγνώρισε όχι μόνο ότι το συγκεκριμένο αστικό αδίκημα κάλυπτε την προσφορά επαγγελματικών υπηρεσιών (που θα μπορούσαν να θεω- ρηθούν ως επέκταση της προσφοράς υπηρεσιών από τους παραδοσια- κούς υπηρέτες της Αγγλικής κοινωνίας), αλλά και ότι το εν λόγω αστι- κό αδίκημα είχε ευρύτερη και καθολική εμβέλεια, καλύπτοντας όλες τις συμβάσεις, ανεξαρτήτως περιεχομένου ή αντικειμένου. 901 (1853) 2 E & B 216. 750 ΠΟΛΥΒΙΟΣ Γ. ΠΟΛΥΒΙΟΥ