Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΣE ΞΕΝΕΣ ΕΝΝΟΜΕΣ ΤΑΞΕΙΣ | 55 υποθέσεων μέσω των δηλώσεων αναγνώρισης της ενοχής 172 . Είναι δε ευνόητη η καταλυτική επιρροή τους ακόμη και στους πιο αδιάλλακτους και ασυμβίβαστους εισαγγελείς προς αυτή την κατεύθυνση. Εφόσον κάποιος εισαγγελέας εμφανίζε- ται επιφυλακτικός να αποσύρει κάποια κατηγορία, αλλά ο δικαστής καθιστά σα- φές στον κατηγορούμενο ότι σε περίπτωση ομολογίας του η ποινή του θα είναι επιεικής, ο λόγος και η αυστηρότητα του εισαγγελέα περιττεύουν 173 . Και από την άλλη πλευρά, είναι ακόμη πιο εύληπτη η πιεστική, σε πολλές περιπτώσεις, ενθάρ- ρυνση των δικαστών προς τους κατηγορουμένους να συμβιβάζονται απεμπολώ- ντας το δικαίωμά τους για δίκη από ενόρκους, ιδίως όταν τους επιβάλλουν την καταβολή μίας απαγορευτικά υψηλής εγγύησης, ακόμη και για πλημμεληματικές κατηγορίες 174 . Εξάλλου, στις ΗΠΑ η θέση του θύματος στην ποινική δίκη είναι πολύ υποβαθ- μισμένη, καθώς απουσιάζει ο θεσμός της υποστήριξης της κατηγορίας. Ο πα- θών δεν συμμετέχει στη διαπραγματευτική διαδικασία ούτε έχει τη δυνατότητα να αντιτάσσεται στις συμφωνίες της εισαγγελίας με την υπεράσπιση. Μόνο στις σοβαρότερες υποθέσεις, που κεντρίζουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης [και κυρίως όσες αφορούν αδικήματα, που επισείουν την εσχάτη των ποινών (capital offences)], οι οικογένειες των θυμάτων μπορούν στην πράξη να ασκούν επιρροή στη στάση του εισαγγελέα, ο οποίος τότε συνυπολογίζει το πολιτικό κόστος ενός συμβιβασμού με τον κατηγορούμενο και της αρνητικής για τον ίδιο δημοσιό- τητας από την ενδεχόμενη αντίδραση τους. Δεδομένου, πάντως, ότι όχι μόνο η 172. Άλλωστε, στην τελευταία αυτήν περίπτωση αποφορτίζονται όχι μόνο από το διαγνωστικό βάρος, αλλά και από τις ευρύτερες επιπτώσεις της έκδοσης μίας ενδεχομένως αντιδημο- φιλούς απόφασης. Βλ. σχετικά και J. Langbein , Understanding the Short History of Plea Bargaining, ό.π., σελ. 270. 173. Το ίδιο, βεβαίως, μπορεί να πετυχαίνει ο δικαστής μέσω της προτροπής του προς τον κα- τηγορούμενο να επιλέγει δίκη από τακτικό δικαστή (bench trial), αντί της δίκης από ενόρ- κους (jury trial), οπότε ο δικαστής αποκτά αυτόματα διακριτική ευχέρεια όχι μόνο ως προς την ποινή, που θα επιβάλει, αλλά και ως προς τις κατηγορίες, που θα δεχτεί. Βλ. G. Fisher , ό.π., σελ. 209. Επειδή, μάλιστα, η επιλογή της δίκης από την έδρα ακολουθεί συνήθως μία προηγούμενη άτυπη συνεννόηση ή ένδειξη από τον δικαστή ότι θα δείξει επιείκεια, οι διαδικασίες αυτές αποκαλούνται και «long pleas». Βλ. R. Klein , Due process denied: Judicial coercion in the plea bargaining process, ό.π., σελ. 1382 επ. Έρευνες δείχνουν ότι για τα ίδια αδικήματα οι ποινές, που επιβάλλονται σε περίπτωση περάτωσης της δίκης με την αποδοχή της κατηγορίας, είναι οι πιο επιεικείς, οι ποινές, που επιβάλλονται ύστερα από δίκες ενόρκων, είναι οι πιο αυστηρές και οι ποινές, που επιβάλλονται ύστερα από δίκες από τακτικό δικαστή, κινούνται ενδιάμεσα. Βλ. N. King, D. Soulé, S. Steen & R. Weidner , When process affects punishment: Differences in sentences after guilty plea, bench trial, and jury trial in five guidelines states, Columbia Law Review, Volume 105, 2005, σελ. 963. 174. Βλ. R. Klein , ό.π., σελ . 1382.