Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΣE ΞΕΝΕΣ ΕΝΝΟΜΕΣ ΤΑΞΕΙΣ | 59 Τέλος, δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι η ευαισθησία των πολιτών στις ΗΠΑ και εν γένει στις αγγλοσαξονικές χώρες εκτιμάται διαχρονικά μικρότερη για την τι- μώρηση αθώων και μεγαλύτερη για την απαλλαγή ενόχων από την αντίστοιχη ευαισθησία των πολιτών των ηπειρωτικών χώρων 186 . Η μεγαλύτερη έμφαση, που δίδεται στην ποινική καταστολή, σε συνδυασμό με τα αυξημένα ποσοστά εγκλη- ματικότητας σε σχέση με τα αντίστοιχα των ηπειρωτικών χωρών, ερμηνεύεται ως ένας πρόσθετος παράγοντας, που διαχρονικά ενθαρρύνει την αξιοποίηση των ποινικών διαπραγματεύσεων και συμφωνιών 187 , οι οποίες, παρά τη συχνά άδικη έκβασή τους, αναντίρρητα διευκολύνουν τη μαζικότερη επίτευξη καταδικών. 2. Η διαδρομή των διαπραγματεύσεων στην αμερικανική ποινική δίκη Κατόπιν τούτων, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι οι ΗΠΑ έχουν ιστορικά υπάρ- ξει το λίκνο της διαπραγματευτικής δικαιοσύνης. Δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο πότε ακριβώς άρχισε να γίνεται δεκτό ότι μία δήλωση αναγνώρισης της ενοχής μπορούσε να οδηγεί αυτόματα στην παραίτηση από το συνταγματικά κατοχυ- ρωμένο δικαίωμα της δίκης από ενόρκους 188 . Εκτιμάται ότι η δυνατότητα αυτή υφίστατο στην Αμερική ήδη από την αποικιοκρατική περίοδο 189 , ωστόσο η δι- απραγματευτική της διάσταση παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ανενεργή μέχρι και τον 18 ο αιώνα 190 . Δείγματα περιστασιακής εφαρμογής του plea bargaining εντοπίζονται στις αρχές του 19 ου αιώνα, με την αξιοποίησή του από τους Αμερι- κανούς εισαγγελείς να περιορίζεται κατά κανόνα στις περιπτώσεις, όπου για τη 186. Βλ. σχετικά στοιχεία σε Y. Givati , The Comparative Law and Economics of Plea Bargaining: Theory and Evidence, The Harvard John M. Olin Fellow’s Discussion Paper Series, Discus- sion Paper No 39, 2011, σελ. 14. 187. Μέσα από τη σύγκριση στοιχείων από ηπειρωτικές και αγγλοσαξονικές χώρες έχει εξαχθεί η εκτίμηση ότι όπου δίδεται μεγαλύτερη κοινωνική έμφαση στη διασφάλιση ότι δεν θα καταδικαστεί κάποιος αθώος, το δικαστικό σύστημα κάνει μικρότερη χρήση των ποινι- κών διαπραγματεύσεων. Αντίθετα, όπου η μεγαλύτερη κοινωνική έμφαση στρέφεται στη διασφάλιση ότι όλοι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν, το σύστημα κάνει αυξημένη χρήση τους. Επίσης, κρίνεται ότι η αύξηση της εγκληματικότητας οδηγεί κατά κανόνα σε μεγαλύτερη χρήση του plea bargaining. Βλ. Y. Givati , ό.π., σελ. 12 επ. 188. Βλ. S. Thaman , Plea Bargaining, Negotiating Confessions and Consensual Resolution of Criminal Cases, ό.π., σελ. 19. 189. Βλ. J. Τurner , Plea Bargaining Across Borders, ό.π., σελ. 8. Η πρώτη καταγεγραμμένη αμε- ρικανική περίπτωση αποδίδεται σε μία υπόθεση βιασμού και δολοφονίας ενός ανήλικου κοριτσιού στη Μασαχουσέτη το 1804. Βλ. M. Caldwell, Coercive Plea Bargaining: The Un- recognized Scourge of the Justice System, Catholic University Law Review, Volume 61, 2011, σελ. 79. 190. Βλ. J. Τurner , ό.π., σελ. 8. Και τούτο, διότι εκτιμάται πως η αποδοχή της ενοχής σε προγε- νέστερες περιπτώσεις ήταν μάλλον πιθανότερο να οφειλόταν στη μεταμέλεια και στην ελπίδα επιεικούς μεταχείρισης των κατηγορουμένων, παρά σε κάποια ποινική συμφωνία. Βλ. G. Fisher , Plea Bargaining’s Triumph, ό.π., σελ. 154.