Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

60 | Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ σύναψη ποινικών συμφωνιών δεν ήταν απαραίτητη η δικαστική συνεργασία 191 . Ακόμη όμως και τότε η εφαρμογή εμφανίζεται περιορισμένη 192 . Η ανάπτυξη του θεσμού αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη ραγδαία αύξηση της δικαστικής ύλης και ιδίως στη σώρευση υποθέσεων εργατικών ατυχημάτων το δεύτερο μισό του 19 ου αιώνα, όταν οι Αμερικανοί δικαστές άρχισαν και αυτοί να εκτιμούν τη διευκόλυνση, που προσέφεραν οι διαπραγματεύσεις για τη σύντομη εκκαθάρι- ση των υποθέσεων 193 . Έτσι, ενώ στα μέσα του 19 ου αιώνα σε περισσότερες από το 80% των υποθέσεων οι κατηγορούμενοι αμφισβητούσαν την ενοχή τους 194 , η κατάσταση βαθμιαία άλλαξε. Στις αρχές του 20 ού αιώνα, ήδη κατά ποσοστό τουλάχιστον 50% οι υποθέσεις στις ΗΠΑ περατώνονταν με δηλώσεις αναγνώ- ρισης της ενοχής και την απευθείας επιβολή ποινής, ενώ το σχετικό ποσοστό ανήλθε στο 80% τη δεκαετία του 1960 195 . Στις μέρες μας, ο συμβιβαστικός αυ- τός τύπος έχει αναρρηθεί στη μονοπωλιακή μέθοδο περάτωσης της ποινικής διαδικασίας με την αξιοποίηση του να κινείται σταθερά πάνω από το 95% 196 , 191. Βλ. G. Fisher , ό.π., σελ. 58. 192. Βλ. σχετικά A. Alschuler , Plea Bargaining and Its History, Columbia Law Review, Volume 79, 1979, σελ. 10, όπου αναφέρεται ότι μόνο το 11% των κατηγορουμένων στη Βοστόνη, είχαν προβεί το 1824 σε δήλωση αποδοχής της ενοχής τους. 193. Βλ. G. Fisher , ό.π., σελ. 123 επ., L. Levenson , Peeking Behind the Plea Bargaining Process: Mis- souri v. Frye&Lafler v. Cooper, Loyola of Los Angeles LawReview,Volume 46, 2013, σελ. 467. 194. Βλ. L. Levenson , ό.π., σελ. 467. 195. Βλ. S. Thaman , ό.π., σελ. 19. Πάντως, υπάρχουν βάσιμες αναφορές για ακόμη μεγαλύτερη εφαρμογή των δηλώσεων αναγνώρισης της ενοχής. Σε έρευνα που διεξήγαγε ο R. Moley τo 1928, την οποία επικαλείται ο Μ. Feeley, αποκαλύπτεται μεταξύ άλλων ότι ήδη από τη δεκαετία του 1920 το 88% των καταδικαστικών αποφάσεων στη Νέα Υόρκη, το 86% στο Κλήβελαντ, το 85% στο Σικάγο και το 70% στο Ντάλας εξάγονταν από δηλώσεις αναγνώ- ρισης της ενοχής. Τα στοιχεία αυτά σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνονται και από σχετική αρχειακή έρευνα του ίδιου του Μ. Feeley. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο τελευταίος διαπί- στωσε πως το 1846 η διεκπεραίωση μέσω αποδοχής της ενοχής στο Ανώτατο Δικαστή- ριο της Νέας Υόρκης ανερχόταν μόνο στο 28% του συνόλου των ποινικών υποθέσεων. Το ποσοστό αυτό στο ίδιο δικαστήριο ανήλθε ακολούθως σε 47% το 1860, σε 61% το 1890 και είχε φτάσει στο 88% το 1919. Βλ. αναλυτικότερα στοιχεία σε M. Feeley , Plea Bargaining and the Structure of the Criminal Process, The Justice System Journal, Volume 7, 1982, σελ. 338-354, ιδίως 343 επ. Βλ. επίσης L. Levenson , ό.π., σελ. 467, όπου αναφέρεται ότι ήδη το 1860 το 60% και το 1879 το 70% των ποινικών υποθέσεων στις ΗΠΑ διεκπεραιώνονταν με δηλώσεις ενοχής. 196. Με βάση τα ομοσπονδιακά στατιστικά στοιχεία της αρμόδιας αμερικανικής επιτροπής (U.S. Sentencing Commission) για τα αντίστοιχα οικονομικά έτη, το 2008 η διεκπεραίω- ση των ποινικών υποθέσεων με δηλώσεις αναγνώρισης της ενοχής ανήλθε σε ποσοστό 96,3% και με δίκη στο 3,7%, το 2009 με δηλώσεις αναγνώρισης της ενοχής διεκπεραιώ- θηκε το 96,3% των ποινικών υποθέσεων και με δίκη το 3,7%, το 2010 με δηλώσεις ανα- γνώρισης της ενοχής το 96,8% και με δίκη το 3,2%, το 2011 με δηλώσεις αναγνώρισης της ενοχής το 96,9% και με δίκη το 3,1%, το 2012 με δηλώσεις αναγνώρισης της ενοχής το 97% και με δίκη το 3%, το 2013 με δηλώσεις αναγνώρισης της ενοχής το 96,9% και με