ΑΝΤΑΣΦΑΛΙΣΗ – Ο ΘΕΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ

Εισαγωγή: Η σύγχρονη αντίληψη για την αντασφάλιση 3 3. Αντασφαλιστής είναι, λοιπόν, σύμφωνα με τα ανωτέρω, η επιχείρηση, 7 η οποία αναλαμβάνει να εξασφαλίζει τη ρευστότητα που απαιτείται 8 για να καταβάλλονται εκάστοτε ασφαλιστικές αποζημιώσεις από ασφαλίσεις που συνήψε ή συνάπτει ο πρωτασφαλιστής. Ο πρωτασφαλιστής «εκχωρεί» 9 και ο αντασφαλιστής αναλαμβά- νει τον κίνδυνο ζημίας από την πραγματοποίηση μετατοπισθέντων κινδύνων, 10 και 7.  Έτσι ήδη o Fabio Padoa , Comment on the Annual Lecture of Prof. Walter A. Weisskopf «Reflections on Uncertainty», The Geneva Papers on Risk and Insurance-Issues and Practice 1984, 366-369 (369): «Now, private insurance is nothing but organized mutuality in the shape of an enterprise». Το δόγμα τούτο, περί οργανωμένης αμοιβαιότητας , ισχύει κατά μείζονα λόγο και όσον αφορά την Αντασφαλιστική Επιχείρηση. Για την αμοιβαιότητα ως τρόπο οργάνωσης της ασφαλι- στικής επιχείρησης (mutuality), βλ. Henry Hansmann , The Ownership of Enterprise, Harvard University Press 1996, σελ. 265 επ., ιδίως σελ. 276 επ. 8.  Για τους σκοπούς της παρούσας εργασίας, ρευστότητα είναι η ικανότητα της κατά βούλη- ση διαθέσεως οιουδήποτε στοιχείου του ενεργητικού, σε αντάλλαγμα άλλων στοιχείων ενεργητικού ή μετρητών (πρβλ. άρθρα 101-103 ν. 4364/2016 περί ελάχιστης κεφαλαιακής απαίτησης). Βλ., συναφώς, Meinrad Dreher / Manfred Wandt , Solvency II in der Rechtsanwendung 2017. Kapitalanlage und Versicherungsaufsichtsrecht, VVW, Karlsruhe 2018. Η αγορά ή η πώληση στοιχείων του ενεργητικού είναι συνυφασμένη με την εξισορρόπηση ενεργητικού και παθητικού στο πλαίσιο ορισμένης περιουσίας και, επομένως, κατ’ ανάγκην συνδέει την χρηματοδοτική ρευστότητα (ρευστότητα της ζητήσεως, η οποία επιτρέπει να εκδηλώνεται ενεργός ζήτηση) προς την ρευστότητα της αγοράς (ρευστότητα της προσφοράς). Εν τούτοις, τα ζητήματα αυτά συνδέονται με την αποτίμηση και με την εν γένει αξία των αγαθών και, όπως έθεσε το ζήτημα το US Supreme Court στην υπόθεση Basic Inc. v. Levinson , 485 U.S. 224 (1988), σελ 225, ενώ οι «scholastics of medieval times professed a means to make such a valuation of a commodity’s “worth” this may not be a meaningful exercise for today’s courts nor arguably modern day academics in economics or law». Bλ. Katharina Pistor , Towards a Legal Theory of Finance, European Corporate Governance Institute Working Paper Series in Law (Working Paper No 196/2013), σελ. 6-7. Όσον αφορά την αντασφάλιση, η Ιδιωτική Οικονομική, ως Οικονομική των Επιχειρήσεων, ερευνά την επίδραση της ρευστότητας της Ασφαλιστικής Επιχείρησης επί της ενεργού ζητήσεως αντασφαλιστικής κάλυψης, καθώς και, αντιστρόφως, την επίδραση της προσφοράς αντασφάλισης επί του επιπέδου ρευστότητας που διατηρεί η Ασφαλιστική Επιχείρηση. Βλ . Hui-Hsuan Liu, Yung-Ming Shiu and Tsung-Chi Liu , Reinsurance and Liquidity: Evidence from the United KingdomGeneral Insurance Industry, The Geneva Papers on Risk and Insurance-Issues and Practice, 2016, 307-324. Yung-Ming Shiu , Is Reinsurance a Substitute for or a Complement to Derivative Usage? Evidence from the U.K. Non-Life Insurance Industry, The Geneva Papers on Risk and Insurance-Issues and Practice, 2016, 161-178. Christian Thimann , Systemic Features of Insurance and Banking, and the Role of Leverage, Capital and Loss Absorption, The Geneva Papers on Risk and Insurance-Issues and Practice, 2015, 359- 384 (381). Eugene N. Gurenko and Alexander Itigin , Reinsurance as Capital Optimization Tool under Solvency II, Policy Research Working Paper 6306, The World Bank, January 2013, στη σελ. 17. Jeffrey Manns , Insuring Against a Derivative Disaster: The Case for Decentralized Risk Management, The George Washington University Law School, Public Law and Legal Theory Paper No. 2012-147, σελ. 19 επ.. 9.  Όχι με την νομική τεχνική έννοια των 455 έως 470 ΑΚ, αλλά σύμφωνα με την καθομιλουμένη γλώσσα της αντασφαλιστικής πρακτικής. 10.  Υπ’ αυτήν την έννοια υποδεικνυόταν, στη Γερμανία, ότι έπρεπε στο εξής να γίνεται λόγος, όχι περί Gefahrtragungstheorie, αλλά μάλλον περί Gefahrübertragungstheorie . Έτσι ο Reimer Schmidt, εις Prölss, VAG, 11. Auflage, München 1997, Vorbem., Rn 14. Και η νομολογία βλέπει στο αντασφαλιστικό συνάλλαγμα μία συναλλαγή αναλήψεως ασφαλιστικού κινδύνου. Έτσι,