ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

142 Διαχρονικό Ποινικό Δίκαιο και αναδρομική ισχύ 329 , δεδομένου ότι εισάγουν έναν πρόσθετο όρο του αξιοποίνου για τις οικείες πράξεις, και κατά τούτο είναι ευμενέστερες 330 . Τούτο βέβαια ισχύει in concreto για τις περιπτώσεις εκείνες που θα ελλείπει οριστικά ο συγκεκριμένος όρος, αφού σε διαφορετική περίπτωση η νεότερη ρύθμιση του ζητήματος θα είναι ισοδύναμη με την προγενέστερη από τη συζητούμενη άποψη 331 . – Για πράξεις με χρόνο τέλεσης που προηγείται της 1.7.2019, και εφόσον δεν υφίστατο εκκρεμής ποινική διαδικασία κατά τη θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα , θα πρέπει κανείς αρχικά να διακρίνει ανάλογα με το εάν η πράξη είχε περιέλθει σε γνώση του παθόντος 332 ή όχι πριν τη θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα. Στην τελευταία περίπτωση (εάν δηλαδή ο παθών 333 δεν είχε λάβει γνώση), τότε από τη θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα οι πράξεις αυτές εξομοιούνται με εκείνες που τελούνται από την 1.7.2019 και εφεξής, υπό την έννοια ότι απαιτείται υποβολή έγκλησης εντός τριμήνου από τη γνώση του παθόντος 334 , μη εφαρμοζόμενης της μεταβατικής διάταξης του άρθρου 464 ΠΚ 335 . Σε περίπτωση που όχι μόνο ο χρόνος τέλεσης της πράξης αλλά και ο χρόνος γνώσης του παθόντος προηγούνται της θέσης σε ισχύ του Ποινικού Κώδικα, τότε κατ’ ορθότερη εκδοχή 336 το τρίμηνο της έγκλησης εκκινεί από την ημερομηνία θέσης σε ισχύ του νέου 329. Μόλις χρειάζεται να σημειωθεί ότι, καθόσον αφορά πράξεις με χρόνο τέλεσης που έπεται της θέσης σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα, ισχύουν οι νέες διατάξεις του ειδικού μέρους που καθιερώνουν την κατ’ έγκληση δίωξη, σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 114-117 ΠΚ και των άρθρων 51-55 ΚΠΔ. Εφόσον μια τέτοια πράξη τελέστηκε, λ.χ., στις αρχές Ιουλίου του 2019 και περιήλθε σε γνώση του παθόντος άμεσα, η προθεσμία για την υποβολή έγκλησης θα είναι τρίμηνη, και δεν θα εφαρμόζεται ασφαλώς η μεταβατική διάταξη του άρθρου 464 ΠΚ. 330. Πρβλ. (σε σχέση με το αδίκημα της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής) ΑΠ 621/2000, ΠοινΧρ 2001, 21, ΑΠ 408/2000, ΠοινΧρ 2000, 908, ΑΠ 245/2000, ΠοινΧρ 2000, 782, ΑΠ 28/2000, ΠοινΧρ 2000, 125. 331. Στις περιπτώσεις αυτές, θα εφαρμόζεται ως προς την ποινή η ευμενέστερη διάταξη, είτε αυτή βρίσκεται στον προϊσχύσαντα είτε στον νέο Ποινικό Κώδικα. Βλ. γενικά Γ. Ναζίρη , Ζητήματα διαχρονικού δικαίου που απορρέουν από την εφαρμογή των διατάξεων του νέου Ποινικού Κώδικα, Μέρος Α΄, ΠοινΔικ 2020, 20 [με χρήση του παραδείγματος της απάτης]. 332. Ως γνώση του παθόντος νοείται ασφαλώς το χρονικό σημείο κατά το οποίο ο παθών έμαθε για την τέλεση της πράξης και για τον δράστη της ή για έναν από τους συμμετόχους [άρθρο 114 παρ. 1 ΠΚ]. Υπ’ αυτή την έννοια θα πρέπει να γίνεται αντιληπτή κάθε αναφορά σε «γνώση του παθόντος» εφεξής στο κείμενο. 333. Όπου στο κείμενο γίνεται αναφορά σε «παθόντα» θα πρέπει να νοηθεί και κάθε άλλο πρόσωπο που δικαιούται να υποβάλει έγκληση σύμφωνα με το άρθρο 115 ΠΚ. 334. Υπό τον αυτονόητο περιορισμό ότι δεν έχει επέλθει εξάλειψη του αξιοποίνου λόγω παραγραφής, η οποία δεν αναστέλλεται βέβαια λόγω της έλλειψης της έγκλησης κατ’ άρθρο 113 παρ. 3 ΠΚ. 335. Για παράδειγμα, επί υπεξαίρεσης με χρόνο τέλεσης τον Δεκέμβριο του 2018 και χρόνο γνώσης του παθόντος τον Οκτώβριο του 2019, το τρίμηνο της έγκλησης εκπνέει τον Ιανουάριο του 2020 σύμφωνα με το άρθρο 114 ΠΚ. 336. Βλ. Λ. Μαργαρίτη , σε Λ. Μαργαρίτη/Ν. Παρασκευόπουλου – Γ. Νούσκαλη , Ποινολογία: Άρθρα 50- 133 ΠΚ, εκδ. Σάκκουλα: Αθήνα-Θεσσαλονίκη, η΄ έκδ., 2016, σελ. 284 [στο πλαίσιο της ερμηνείας του άρθρου 117 προϊσχ. ΠΚ]. Εύλογα παρατηρείται εκεί ότι η εξάλειψη του αξιοποίνου λόγω οριστικής έλλειψης της έγκλησης προϋποθέτει παρέλευση της τρίμηνης προθεσμίας από τη γνώση μεν του