ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

149 Χρονικά όρια εφαρμογής των διατάξεων του νέου ΚΠΔ Πέμπτον , επί πλειόνων παθόντων από την αυτή πράξη θα πρέπει να γίνει δεκτό ό,τι και στην περίπτωση της έγκλησης 365 . Έτσι, θα αρκεί ένας από τους παθόντες να έχει υποβάλει τη δήλωση του άρθρου 464 ΠΚ 366 προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία. Σε περίπτω- ση όμως περισσότερων πράξεων εναντίον διαφορετικών παθόντων, είναι απαραίτητο να υποβληθεί δήλωση για κάθε πράξη χωριστά, έστω και αν συγκροτείται έγκλημα κατ’ εξακολούθηση υπό την έννοια του άρθρου 98 παρ. 2 ΠΚ 367 . Σε περίπτωση που υποβληθεί δήλωση από έναν εκ των παθόντων για μία μόνο από τις επιμέρους πράξεις, η διαδικασία θα μπορεί να συνεχίσει μόνο ως προς αυτήν 368 , ενώ η ποινική δίωξη θα παύσει οριστικά ως προς τις λοιπές 369 . Έκτον , θα πρέπει να γίνει δεκτή η δυνατότητα ανάκλησης της κατ’ άρθρο 464 ΠΚ δήλωσης προόδου της διαδικασίας που τυχόν υποβλήθηκε εντός της τετράμηνης προθεσμίας με αναλογική εφαρμογή των άρθρων 117 ΠΚ 370 και 55 ΚΠΔ 371 . εισαγγελέα της διάπραξης του εγκλήματος και δεν υπέβαλε έγκληση μέχρι τις 3.12.1999, οπότε έληξε η εξάμηνη προθεσμία που προβλεπόταν στον Ν 2721/1999]. 365. Βλ. άρθρο 115 παρ. 3 ΠΚ. Βλ. και σχετική ανάλυση (υπό την αντίστοιχη διάταξη του άρθρου 118 παρ. 3 προϊσχ. ΠΚ) σε Ε. Συμεωνίδου-Καστανίδου , Δίκαιο των Ποινικών Κυρώσεων, σελ. 346. 366. Παράδειγμα: επί υπεξαίρεσης αντικειμένου που ανήκει κατά συγκυριότητα στον Α και τον Β, θα αρκεί να υποβληθεί δήλωση προόδου της διαδικασίας είτε από τον Α είτε από τον Β. Εάν είτε ο Α είτε ο Β είχε υποβάλει έγκληση πριν την 1.7.2019, δεν θα ήταν καν αναγκαία η υποβολή της δήλωσης του άρθρου 464 ΠΚ κατά τα προλεχθέντα. 367. Το ότι η διάταξη του άρθρου 98 παρ. 2 ΠΚ θεσπίζει μια (νομικά) ενιαία πράξη δεν αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για το συζητούμενο πρόβλημα: πρώτον, διότι σε αυτή την ενιαία πράξη δεν μπορεί να αθροίζεται ποσό παρά την αντίθετη βούληση του ζημιωθέντος· δεύτερον, διότι όχι μόνο κάθε επιμέρους πράξη αλλά και η ενιαία πράξη (ως όλον) διώκεται πλέον κατ’ έγκληση. Άλλο το ζήτημα αν αποσπά κανείς με μερικότερες πράξεις τελούμενες σε βάρος, π.χ., νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, ποσό συνολικού ύψους άνω των 120.000 € (στο οποίο απέβλεπε εξαρχής). Διότι σε αυτή την τελευταία περίπτωση η ενιαία πράξη της απάτης [άρθρο 386 παρ. 2 σε συνδυασμό με άρθρο 98 παρ. 2 ΠΚ], όπως συγκροτείται από τις μερικότερες πράξεις που στρέφονται κατά του ίδιου παθόντος, διώκεται πάντως αυτεπάγγελτα. 368. Ανάλογα με το διαδικαστικό στάδιο και ανάλογα με τον νομικό χαρακτηρισμό της πράξης θα κα- θορίζεται η επέκεινα διαδικασία. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που έχει εισαχθεί στο ακροατήριο του Τριμελούς Εφετείου υπόθεση για απάτη κατ’ εξακολούθηση με αντικείμενο συνολικής αξίας που υπερβαίνει τις 120.000 € εναντίον δύο παθόντων (π.χ. με ζημία ύψους 70.000 € για κάθε παθόντα), τυχόν υποβολή δήλωσης προόδου της διαδικασίας μόνο από τον έναν παθόντα θα συνεπάγεται με- τάπτωση της πράξης στη βασική μορφή. Σε αυτή την περίπτωση, το Τριμελές Εφετείο θα κρατήσει και θα δικάσει την υπόθεση. Υπέρ αυτής της τελευταίας θέσης δεν συνηγορεί τόσο η διάταξη του άρθρου 119 περ. α΄ ΚΠΔ όσο εκείνη του άρθρου 590 παρ. 2 ΚΠΔ (έστω και αν η μεταβολή της αρμοδιότητας επέρχεται έμμεσα στην προκειμένη περίπτωση). 369. Βλ. ΑΠ 2504/2003 ΠΛογ 2003, 2663 [η οποία έπαυσε οριστικά την ποινική δίωξη ως προς ορισμένες από τις μερικότερες πράξεις έκδοσης ακάλυπτης επιταγής]. 370. Συμπεριλαμβανομένου του μη ανακλητού της ανάκλησης [παρ. 2], του αδιαιρέτου της ανάκλησης [παρ. 3] αλλά όχι, κατ’ ορθότερη εκδοχή, της δυνατότητας του δράστη να αποκρούσει την ανάκληση [παρ. 4]. 371. Η αναλογική εφαρμογή αυτής της διάταξης αφορά τη δυνατότητα ανάκλησης δια πληρεξουσίου [παρ. 1], τις αρχές ενώπιον των οποίων μπορεί να γίνει η ανάκληση, αλλά και το διαδικαστικό όριο [παρ.