ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

150 Διαχρονικό Ποινικό Δίκαιο Έβδομον , οι διατάξεις που καθιστούν κατ’ έγκληση διωκόμενη ορισμένη πράξη δεν παράγουν έννομες συνέπειες μετά το αμετάκλητο, δεδομένου ότι δεν αποχαρακτηρίζουν την πράξη υπό την έννοια του άρθρου 2 παρ. 2 ΠΚ αλλά ούτε και ανάγονται στη σχέ- ση Πολιτείας και κρατουμένου, όπως αυτή εκφράζεται μέσω της έκτισης της ποινής 372 . Περαιωθείσας, λοιπόν, της ποινικής διαδικασίας με την έκδοση αμετάκλητης απόφασης πριν τη θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα, η υπόθεση δεν μπορεί να επανεξεταστεί επ’ ωφελεία του καταδικασθέντος 373 . – Ειδικά για το αδίκημα της απιστίας κατ’ άρθρο 390 ΠΚ, οφείλει κανείς να διακρίνει ανάλογα με την παραλλαγή και τη χρονική περίοδο. Ειδικότερα: α. σε ό,τι αφορά την απιστία βασικής μορφής κατ’ άρθρο 390 παρ. 1 εδ. α΄ ΠΚ 374 , ισχύουν όσα αναφέρθηκαν αμέσως παραπάνω, συμπεριλαμβανομένων των ερμηνευτικών προσεγγίσεων σχετικά με τη δήλωση προόδου της διαδικασίας κατ’ άρθρο 464 ΠΚ, για την οποία ισχύει η ίδια τετράμηνη προθεσμία –και με τις ίδιες προϋποθέσεις– όπως και για τα υπόλοιπα εγκλήματα που καταλαμβάνονται από την εν λόγω διάταξη· β. σε ό,τι αφορά την απιστία με περιουσιακή ζημία άνω των 120.000 €, εφόσον στρέφεται άμεσα κατά πιστωτικού ή χρηματοδοτικού ιδρύματος ή επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα (παραλλαγή απιστίας που διωκόταν αυτεπάγγελτα μέχρι τις 17.11.2019 αλλά κατέστη το πρώτον κατ’ έγκληση διωκόμενο αδίκημα δυνάμει του Ν 4637/2019 375 ), οι παραπάνω παρατηρήσεις ισχύουν με χρονική αφετηρία τις 18.11.2019, ενώ χορηγήθηκε τετράμηνη προθεσμία, η οποία λήγει τον Μάρτιο του 2020 376 . Η διάταξη του άρθρου 6 παρ. 2 Ν 4637/2019 εφαρ- 2]. Η επιβάρυνση του ανακαλούντος τη δήλωση με τα σχετικά («ανακλητικά») έξοδα, αντίθετα, δεν μοιάζει δικαιολογημένη. 372. Για τις δυνατότητες εφαρμογής (ορισμένων) ευμενέστερων διατάξεων που αφορούν το ύψος της εκτιτέας ποινής ή τον τρόπο έκτισης μετά το αμετάκλητο βλ. Γ. Ναζίρη , Ζητήματα διαχρονικού δικαίου που απορρέουν από την εφαρμογή των διατάξεων του νέου Ποινικού Κώδικα (Μέρος Β΄), ΠοινΔικ 2020, ιδίως υπό 5.2. 373. Βλ. ενδεικτικά ΑΠ 2/2000 ΠοινΧρ 2000, 13, ΑΠ 1801/1997 ΠοινΧρ 1998, 598 [σύμφωνα με τις οποίες δεν αποτελεί λόγο επανάληψης της διαδικασίας κατ’ άρθρο 525 ΚΠΔ το ότι η πράξη κατέστη κατ’ έγκληση διωκόμενη, έστω και αν δεν είχε υποβληθεί έγκληση]. 374. Σε αυτή τη διάταξη περιλαμβάνονται όλες οι πράξεις απιστίας με περιουσιακή ζημία έως 120.000 €, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του δράστη και ανεξάρτητα από το εάν στρέφονται κατά ιδιώτη ή κατά του Δημοσίου (δεδομένου ότι έχει καταργηθεί με τη θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα η διάταξη του άρθρου 256 ΠΚ, η οποία τυποποιούσε το αδίκημα της απιστίας περί την υπηρεσία). 375. Βλ. νέο εδ. β΄ στην παρ. 1 του άρθρου 405 ΠΚ. 376. Βλ. άρθρο 6 παρ. 2 Ν 4637/2019. Η τελευταία ημέρα για την υποβολή της δήλωσης προόδου της διαδικασίας για τις συγκεκριμένες πράξεις θα είναι η 18.3.2020 (με βάση τον τρόπο υπολογισμού που ακολουθεί η νομολογία) ή η 17.3.2020 (με βάση την άποψη που υιοθετείται στο κείμενο). Τέθηκε βέβαια ένα απρόοπτο ζήτημα λόγω της λήψης μέτρων για την αποφυγή διάδοσης του κορω- νοϊού SARS-CoV-2. Βάσει του άρθρου τρίτου της Κοινής Υπουργικής Απόφασης Αριθμ. Δ1α/ΓΠ.οικ. 17734/2020 [ΦΕΚ Β΄ 833/12.3.2020], η οποία εκδόθηκε βάσει των άρθρων 5 και 11 της από 11.3.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου [«Κατεπείγοντα μέτρα αντιμετώπισης των αρνητικών συνεπειών της εμφάνισης του κορωνοϊού COVID-19 και της ανάγκης περιορισμού της διάδοσής του», ΦΕΚ Α΄