Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

2.2. Σωματική βλάβη με δόλο (άρθρο 308 ΠΚ) 127 Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και όταν η απλή σωματική βλάβη διατηρεί τον άδικο χαρακτήρα της, ο παθών που έχει συναινέσει στην τέλεσή της δεν θα τιμωρηθεί ως ηθικός αυτουργός ή συνεργός στην πράξη προσβολής του. Εφόσον δεν τιμωρείται το plus, δηλαδή ο αυτοτραυματισμός, δεν μπορεί να τιμωρείται το minus. (β) Σωματικές βλάβες στη διάρκεια αθλητικών αγώνων Σωματικές βλάβες που τελούνται κατά τη διάρκεια αθλητικών αγώνων (πο- δόσφαιρο, μπάσκετ, πυγμαχία κ.λπ .) είναι αρχικά άδικες, ο τελικά όμως άδικος χαρακτήρας τους αίρεται, εφόσον αυτές τελούνται στο πλαίσιο μιας επιτρεπόμενης κινδυνώδους δράσης, εφόσον δηλαδή προκαλούνται κατά την σύμφωνη με τους οικείους κανονισμούς διεξαγωγή του αγωνίσματος ή έστω με ασήμαντη παρέκκλιση από αυτούς 15 . Εάν υπάρχει σοβαρή παραβί- αση του κανονισμού, η σωματική βλάβη παραμένει άδικη, είτε η παραβίαση οφείλεται σε δόλο είτε σε αμέλεια. (γ) Σωφρονισμός ανηλίκων Σε ό,τι αφορά τον σωφρονισμό των ανηλίκων από τα πρόσωπα που έχουν κατά τον νόμο την υποχρέωση να φροντίζουν για την ανατροφή και εκπαί- δευσή τους, δηλαδή κυρίως τους γονείς και τους δασκάλους τους, θα πρέπει να παρατηρηθούν τα ακόλουθα: Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο ξυλοδαρμός των παιδιών θεωρούνταν ένας παραδεκτός τρόπος σωφρονισμού τους. Για τον λόγο άλλωστε αυτό συχνά πραγματοποιούνταν δημόσια, μπροστά στους συμμαθητές ή τους άλλους δασκάλους, ώστε να λειτουργεί αφενός πιο αποτελεσματικά για τον σω- φρονιζόμενο και αφετέρου παραδειγματικά για τους υπόλοιπους μαθητές. Με τα δεδομένα αυτά, όταν η πράξη τελούνταν από τους γονείς θεωρούνταν δικαιολογημένη με βάση το άρθρ. 20 ΠΚ, ως ενάσκηση δικαιώματος και εκπλήρωση παράλληλα ενός καθήκοντος που τους επέβαλε ρητά ο νόμος, ενώ όταν τελούνταν από τους δασκάλους, αντιμετωπιζόταν ως εκπλήρωση καθήκοντος ή ενάσκηση δικαιώματος που είχε κατοχυρωθεί εθιμικά 16 . 15. Βλ. έτσι Μαργαρίτη Λ., Σωματικές βλάβες, 194 επ. Βλ. όμως και Φιλιππίδη Τ., Μα- θήματα Ποινικού Δικαίου, Ειδ. Μ., σ. 183, που δέχεται τη συναίνεση ως λόγο άρσης του αδίκου όταν η σωματική βλάβη είναι απλή και το έθιμο, όταν η προκαλούμενη βλάβη είναι βαριά). 16. Βλ. Ανδρουλάκη Ν., Ποινικόν Δίκαιον, Ειδ. Μ., σ. 136, Χωραφά Ν., Ποινικόν Δίκαιον, τ. Α΄, σ. 135.