ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

[Γ] ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΕΠΙ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΑΠΟ ΕΓΚΥΡΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 64 Ε. ΣΧΙΖΑ ρη άσκηση του δικαιώματος ανατροπή της κατάστασης που δημιουργήθηκε να συνε- πάγεται επαχθείς, όχι δε κατ’ ανάγκη και αφόρητες ή υπέρμετρα επαχθείς, συνέπειες για τον υπόχρεο, για την αποτροπή των οποίων κρίνεται, με γνώμονα την καλή πίστη και τα χρηστά ήθη, επιβεβλημένη η θυσία του αξιούμενου δικαιώματος 106 . Η ικανο- ποίηση δηλαδή του δανειστή υπό την συνδρομή ειδικών περιστάσεων μπορεί να αποτελεί δυσαναλόγως δυσβάστακτη συνέπεια για τον οφειλέτη, ώστε η άσκηση της αξίωσης, την οποία προηγουμένως ο δανειστής είχε παραλείψει να ασκήσει, να δύ- ναται να αποκρουσθεί με βάση τα κριτήρια του άρθρου 281 ΑΚ. Το κατά πόσο οι συ- νέπειες που συνεπάγεται η άσκηση του δικαιώματος είναι επαχθείς για τον υπόχρεο πρέπει ναι αντιμετωπίζεται και σε συνάρτηση με τις αντίστοιχες συνέπειες που μπορεί να επέλθουν εις βάρος του δικαιούχου από την παρακώλυση της άσκησης του δικαι- ώματός του. Για τη θεμελίωση της ένστασης του άρθρου 281 ΑΚ λόγω αποδυνάμω- σης δικαιώματος, απαιτείται, κατ’ άρθρα 216 § 1 και 262 § 1 ΚΠολΔ, η επίκληση και η απόδειξη της αδράνειας του δικαιούχου για σημαντικό χρονικό διάστημα, της δη- μιουργίας πεποίθησης ότι δε θα ασκηθεί το δικαίωμα, καθώς επίσης και της συνδρο- μής περιστάσεων από τις οποίες να προκύπτει ότι η ικανοποίηση του δικαιώματος θα επιφέρει δυσβάστακτες συνέπειες στον υπόχρεο, ώστε για την αποτροπή τους να κρί- νεται με βάση την καλή πίστη ότι επιβάλλεται η θυσία του δικαιώματος για το οποίο ασκήθηκε η αγωγή 107 . αφού η παραίτησή του από αυτές απαγορεύεται από το νόμο, μόνη δε η αδράνεια και η μη άσκηση αυτών για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν καθιστά, και αυτή, καταχρηστική την μετα- γενέστερη διεκδίκησή τους. Ομοίως η ΜΠρΑθ 449/2019 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, η οποία έκρινε ότι το αγωγικό δικαίωμα δεν ασκήθηκε καταχρηστικά, μη αρκούσης της αδράνειας του δικαιούχου και της αδιαμαρτύρητης είσπραξης αποδοχών μικρότερων από τις οφειλόμενες, και η ΜΠρΙ- ωαν 167/2011 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, με την οποία κρίθηκε ότι μόνη η είσπραξη μέρους της αποζημίω- σης, χωρίς επιφύλαξη, δεν μπορούσε να δημιουργήσει στον εργοδότη εδραία πεποίθηση ότι ο ενάγων δεν θα κινηθεί δικαστικά, ΑΠ 1407/2005 ΤΝΠ Ισοκράτης, με την οποία κρίθηκε ότι από το γεγονός ότι ο εργοδότης άφησε να παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που έλαβε γνώση του συγκεκριμένου λόγου καταγγελίας, κατά το οποίο χρονικό διάστημα συνέ- χισε ανεπιφύλακτα να αποδέχεται τις υπηρεσίες του εργαζόμενου, δύναται είτε να συναχθεί βούληση του εργοδότη να παραιτηθεί από το δικαίωμα έκτακτης καταγγελίας της εργασιακής σύμβασης, είτε να οδηγήσει στην απόσβεση του δικαιώματος έκτακτης καταγγελίας λόγω απο- δυνάμωσής του, ΕφΠειρ 231/1990 ΤΝΠ Ισοκράτης, με την οποία κρίθηκε ότι το γεγονός ότι ο ενάγων εργαζόταν και δεν πληρωνόταν για εννέα (9) μήνες κανονικά και νομίμως και δεν κατήγγειλε την σύμβαση εργασίας δεν αρκεί για να θεμελιώσει ένσταση βασιζόμενη επί του άρθρου 281 ΑΚ περί αποδυνάμωσης του δικαιώματός του να λάβει αποζημίωση απόλυσης. 106. ΑΠ 536/2017 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. 107. ΠΠρΘεσ 16825/1998 ΤΝΠ Ισοκράτης, με την οποία κρίθηκε ότι οι ενάγοντες εργαζόμενοι απο- δέχθηκαν σιωπηρά την κατάργηση επιδόματος, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθούν μέχρι την άσκηση της αγωγής και για αυτό η άσκηση του δικαιώματος κρίθηκε μη νόμιμη. Βλ. ΜΠρΘεσ 20192/1995 με παρατηρήσεις Σιδέρη Δ., Αρμ 1998, 460, όπου απορρίφθηκε ως αβάσιμος ο ισχυρισμός του εναγομένου εργοδότη ότι ο ενάγων εργαζόμενος ασκεί καταχρηστικά την αγω- γή του μετά παρέλευση πενταετίας περίπου, κατά την οποία ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για τυ-