Η ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

ΙΙ. ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ 11 συμβολές των M. Waline , στη γαλλική επιστήμη, και του Κ. ∆εμερ- τζή 14 στην ελληνική. Εξάλλου, σύμφωνα με άλλη θεωρητική εκδοχή, η ευθύνη του ∆ημοσίου θεμελιώνεται στην αρχή του συσχετισμού ωφέλειας και βάρους, υπό την έννοια ότι όποιος καρπώνεται το ωφέλιμο αποτέ- λεσμα των ενεργειών των δημόσιων οργάνων θα πρέπει να βαρύ- νεται και με τις βλαπτικές συνέπειές τους 15 . Με κύριο επιχείρημα την ασάφεια των προηγούμενων θέσεων και συνακόλουθα την προσπάθεια αναζήτησης ενός πιο σαφούς και συγκεκριμένου θεμελίου αναφοράς υποστηρίχθηκε η, ορθότερη κατά τη γνώμη μας, άποψη 16 , ότι η στέγη της αστικής ευθύνης θα πρέπει να αναζητηθεί στο Σύνταγμα. Τα άρθρα 4 παρ. 1 & 5 του Θε- μελιώδους Χάρτη της Χώρας προσφέρουν το αναζητούμενο έρει- σμα, υπό τη στέγη του οποίου θα πρέπει να φιλοξενηθεί ο περί ου ο λόγος θεσμός. Οι πιο πάνω συνταγματικές διατάξεις εισάγουν ου- σιαστικό δίκαιο, το οποίο τυγχάνει προβολής και εφαρμογής από τον δικαστή δυνάμει του δικονομικού οχήματος που προσφέρει η διάταξη του άρθρου 20 παρ. 1 Συντ. Τα ανωτέρω διατυπώνονται με τη σκέψη ότι: «…η αποδοχή ενός τέτοιου αποτελέσματος και η μη πρόβλεψη ή και η παρεμπόδιση της λειτουργίας μηχανισμών αποκατάστασης των ανισορροπιών που δημιουργεί, θα αποτελού- σε κατάφωρη παραβίαση των επιταγών της αρχής της ισότητας. Και τούτο γιατί διαφορετικά ένα πρόσωπο ή, το πολύ, μία συγκε- κριμένη ομάδα προσώπων θα ήταν υποχρεωμένα να υποστούν τις 14.  Βλ. Μ. Waline , Droit administrative, 9η εκδ., 1963, σ. 496 και Κ. ∆εμερτζή , Περί της ευθύνης του Κράτους εκ των παρανόμων πράξεων και παραλεί- ψεων των υπαλλήλων αυτού, Αθήναι, 1903, σ. 49, υποσημ. 41. 15.  Βλ. Ch. Eisenmann , Sur la degré d’ originalité du régime de la responsabilité extracontractuelle des personnes (collectivités) publiques, Jurisclasseur Périodique, 1949, I, No 742 & 751. 16.  Βλ. Πρ. Παυλόπουλου , Η αστική ευθύνη του ∆ημοσίου, Ι, ό.π., σ. 135 επ. και 139 επ. Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, η θεμελίωση της αστικής ευθύ- νης του ∆ημοσίου στην αρχή της ισότητας επιτρέπει την «προσδοκία» της επέκτασης του θεσμού και στις περιπτώσεις ιδιαίτερης διακινδύνευσης, λ.χ. εμβολιασμού (ό.π., σ. 168).