Η ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Η ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ∆ΗΜΟΣΙΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ 12 ζημιογόνες συνέπειες μίας παράνομης κρατικής δραστηριότητας ή παράλειψης, που εντάσσεται στο πλαίσιο ενός κύκλου αρμοδιο- τήτων, από την άσκηση των οποίων ωφελείται, τουλάχιστον κατ’ αρχή, το κοινωνικό σύνολο» 17 . 16. Πράγματι, πρέπει να σημειωθεί ότι η αστική ευθύνη συνι- στά μηχανισμό διορθωτικής δικαιοσύνης, ο οποίος έχει ως σκοπό την αποκατάσταση και εντέλει τη διαφύλαξη της νομιμότητας 18 και της ισότητας μεταξύ των υποκειμένων της έννομης τάξης, και, κατ΄ επέκταση της αρχής του κράτους δικαίου. Ως τέτοια καταλαμ- βάνει εξίσου τους ιδιώτες και το ∆ημόσιο. Πλην όμως, όσον αφο- ρά το τελευταίο, προσλαμβάνει την ακόλουθη ιδιαίτερη μορφή. Ενώ για τις έννομες σχέσεις που διέπονται από τις διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου απαιτείται υπαιτιότητα (δόλος ή αμέλεια) για τη στοιχειοθέτηση της ευθύνης, για τις αντίστοιχες του δημόσιου δικαίου δεν απαιτείται κάτι τέτοιο. Η ευθύνη του ∆ημοσίου είναι αντικειμενική. ∆ηλαδή αρκεί να επισυμβεί η βλάβη για να ιδρυθεί το δικαίωμα του ενδιαφερομένου και αντιστοίχως η υποχρέωση του ∆ημοσίου για αποζημίωση. Η αποκατάσταση της ζημίας υπο- λαμβάνεται ως ένα κοινό-κοινωνικό βάρος, στο οποίο οφείλουν να συνεισφέρουν όλοι κατ’ αρχήν δια του κρατικού κορβανά, δηλαδή μέσω του μηχανισμού της συνεισφοράς στα κοινά βάρη (Συντ. άρ- θρο 4 παρ. 5) 19 . Η τελευταία παρατήρηση όμως δεν αποκλείει τη 17.  Ό.π., σ. 136. Βλ. και τη ΣτΕ 980/2012 και 1193/2013. Ήδη, όμως, με τη ΣτΕ Ολομ. 1501/2014 το συνταγματικό θεμέλιο της αστικής ευθύνης εντοπί- ζεται στο άρθρο 4 παρ. 5, βλ. Ευγ. Πρεβεδούρου, ό.π. 18.  Βλ. P. Weil-D. Pouyaud , Το διοικητικό δίκαιο, εκδ. 22η, Paris, 2008, μετφρ. Χρ. Πολίτη , εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 2009, σ. 24.  19.  Στο άρθρο 4 παρ. 5 Συντ. στεγάζεται και η περίπτωση της αστικής ευ- θύνης από διακινδύνευση (βλ. Κ. Φουντεδάκη , Ανθρώπινη αναπαραγωγή, ό.π., σ. 17 επ.) . Πράγματι, αν ήθελε θεωρηθεί ότι γεννάται ευθύνη της Πο- λιτείας προς αποζημίωση λόγω του ιδιαιτέρως κινδυνώδους χαρακτήρα της ιατρικής δραστηριότητας, ακόμα και όταν δεν υπάρχει ιατρικό σφάλ- μα, τότε η σχετική αξίωση θεμελιώνεται ευθέως στο άρθρο 4 παρ. 5 Συντ. και όχι στα άρθρα 105-106 ΕισΝΑΚ που προϋποθέτουν παράνομη συμπε- ριφορά. Μία τέτοια μορφή ευθύνης (από διακινδύνευση) φαίνεται ότι κα- θιερώνει το άρθρο 11 του Ν 2737/1999 «Μεταμοσχεύσεις ανθρώπινων