Η ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ EΝΩΣΗΣ-ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

2 Η εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ευρωζώνης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο του, στα οποία συγκαταλέγονται και κράτη μέλη της Ευρωζώνης, επανάφεραν το ΔΝΤ στο επίκεντρο της επικαιρότητας, χωρίς να έχει παραμεριστεί όμως η κρίση αμφισβήτησης 4 του ρόλου του. Η κριτική, η οποία ασκείται στο ΔΝΤ στρέφεται κυρίως στο έλλειμμα το οποίο παρουσιάζουν η δομή, και οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων των εργασιών του, και αφο- ρά στην ανάγκη μεταρρύθμισής του, προκειμένου να ανταποκρίνεται στην τρέχουσα πα- γκόσμια πολιτικο-οικονομική πραγματικότητα 5 . Τα τελευταία, με απόφαση του Εκτελεστι- κού Συμβουλίου τo 2010, μέτρα για την αναθεώρηση των ποσοστών συμμετοχής (quotas) και διακυβέρνησης 6 , τα οποία ελήφθησαν προς την κατεύθυνση της νομιμοποίησης και της αποτελεσματικότητας του ΔΝΤ, συνδέονται με το ζήτημα της εκπροσώπησης της ΕΕ στο ΔΝΤ. Λόγω του αριθμού των (7 εκ των συνολικών 24) εδρών, επί τη βάσει του συνο- λικού ποσοστού στο μετοχικό κεφάλαιο 7 , και του συνολικού αριθμού των δικαιωμάτων ψήφου των κρατών μελών της ΕΕ στο Εκτελεστικό Συμβούλιο, υποστηρίζεται ότι τα κρά- τη μέλη της ΕΕ υπερ-εκπροσωπούνται στο Εκτελεστικό Συμβούλιο 8 , το οποίο είναι το επι- τελικό όργανο του ΔΝΤ. Μέχρι σήμερα η θεσμική εκπροσώπηση της ΕΕ στο ΔΝΤ εξασφαλίζεται μόνο μέσω των κρατών μελών της, τα οποία είναι μέλη του, αν και δεκαεννέα (19) από τα είκοσι επτά (27) κράτη μέλη της ΕΕ δεν έχουν από την εγκαθίδρυση της ΟΝΕ αρμοδιότητα για την άσκη- ση της νομισματικής τους πολιτική, διότι την έχουν μεταβιβάσει στην Ένωση. Μέχρι σή- μερα δεν έχει επιδιωχθεί η σύναψη συμφωνίας, η οποία να σχετίζεται με την ανάληψη της (εξωτερικής) αρμοδιότητας της Ένωσης στα θέματα τα οποία εμπίπτουν στα καθήκοντα του ΔΝΤ. Οι τομείς των (νομισματικών και οικονομικών) σχέσεων των δύο άνω διεθνών οργανι- σμών –της ΕΕ και του ΔΝΤ– παραμένουν κατά πολύ άγνωστες στους νομικούς κύκλους, ως αφενός λογιζόμενοι ότι έχουν πολιτικό χαρακτήρα, και αφετέρου λόγω του τεχνικού χα- 4. K. Rogoff, “Who needs the IMF”, Brookings , 25.9.2006, https://www.brookings.edu/opinions/who- needs-the-imf/, (τελευταία πρόσβαση 30.08.2020). 5. E. Truman, Reforming the IMF for the 21st century , 2006, Washington D.C.: Institute for International Economics, 2006· D. Dodge, J. Murray, “The evolving international monetary order and the need for an evolving IMF”, Global Governance 2006, σελ. 361-372. 6. Τα οποία στόχευαν, εκτός των άλλων, στην ενδυνάμωση της ποσοστιαίας συμμετοχής των αναπτυσ- σομένων και αναδυομένων μελών του ΔΝΤ, “IMF Quota and Governance Reform—Elements of an Agreement—Report of the Executive Board to the Board of Governors”, (https://www.imf.org/ external/np/pp/eng/2010/103110.pdf) and Board of Governors’ Resolution 66-2, adopted December 15, 2010, https://www.imf.org/en/Publications/Policy-Papers/Issues/2016/12/31/Outcome-of-the- Quota-Formula-Review-Report-of-the-Executive-Board-to-the-Board-of-Governors-PP4730, (τελευ- ταία πρόσβαση 30.08.2020). 7. Tα σημερινά συνολικά ποσοστά των 27 κρατών μελών της ΕΕ στο μετοχικό κεφάλαιο του ΔΝΤ ανέρχο- νται σε πάνω από 30%. Τα ποσοστά των Η.Π.Α. ανέρχονται σε 17,45%, και της Κίνας σε 6,41% (βλ. «IMF members’ Quotas and Voting power and IMF Board of Governors», https://www.imf.org/external/np/ sec/memdir/members.aspx, (τελευταία πρόσβαση 30.08.2020). 8. O. Stuenkel, “The Case for IMF Quota Reform,” 11 Οκτωβρίου 2012, http://www.cfr.org/imf/case- imf-quota-reform/p29248.