Η ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ EΝΩΣΗΣ-ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Πρώτο Μέρος ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ (ΔΝΤ) Το ΔΝΤ ή Ταμείο , το οποίο είναι επίσης γνωστό (μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα) ως ένα από τα Bretton Woods Institutions, δημιουργήθηκε αρχικά με σκοπό την ανοικοδόμηση του διεθνούς οικονομικού συστήματος μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ΔΝΤ συνι- στά το κεντρικό ίδρυμα του διεθνούς νομισματικού συστήματος, ήτοι, το σύστημα των διε- θνών πληρωμών και συναλλαγματικών ισοτιμιών, το οποίο επιτρέπει την πραγματοποίηση συναλλαγών μεταξύ χωρών με διαφορετικά νομίσματα. Η αρχική εντολή του ΔΝΤ για στα- θερές συναλλαγματικές ισοτιμίες, απαλλαγή από συναλλαγματικούς περιορισμούς και για ένα πολυμερές σύστημα εμπορίου και πληρωμών αποτελούν τη βάση για τη διεθνή χρη- ματοοικονομική συνεργασία, την προώθηση του εμπορίου και των επενδύσεων των χω- ρών καθώς και για πλήρη απασχόληση και ανάπτυξη (2). H επίτευξη των άνω στόχων διε- θνούς συνεργασίας συνδυάστηκε με στόχους εθνικών (εσωτερικών) οικονομικών πολιτικών, ώστε οι δεύτερες να μην μπορούν να οδηγήσουν, όπως στο παρελθόν, στη λήψη περιοριστικών μέτρων στις διεθνείς συναλλαγές (1). Στους ιδρυτές του ΔΝΤ ήταν σα- φές ότι η διεθνής συνεργασία μέσω ενός διαρκούς οργανισμού θα έπρεπε να συνεπάγεται και δυνατότητα παρέμβασης σε θέματα αποκλειστικής αρμοδιότητας των μελών του, για τα οποία οι αποφάσεις λαμβάνονταν πριν την ίδρυσή του με γνώμονα μόνο το ίδιο εθνικό συμφέρον των οικείων κρατών (3). Ειδικότερα, το ΔΝΤ θα έπρεπε να αποτελεί όχι μόνο ένα οργανισμό διαρκείας που θα κάλυπτε θέματα διεθνούς νομισματικής συνεργασίας, επιβάλ- λοντας την εφαρμογή των κανόνων του, αλλά να έχει και χρηματοοικονομικές λειτουργί- ες, παρέχοντας πρόσβαση στα μέλη του, τα οποία συναντούν δυσκολίες πληρωμών, σε με- γάλα αποθέματα, τα οποία κατέχει σε (χρυσό και) συνάλλαγμα (4). 1. Οι διεθνείς νομισματικές σχέσεις πριν τη γένεση του ΔΝΤ Ο κανόνας του international gold standard ή gold standard ίσχυε στις διεθνείς οικονομι- κές σχέσεις των κύριων κρατών κατά την διάρκεια του τέλους του 19ου αιώνα και τις αρ- χές του 20ου αιώνα. Σύμφωνα με τον εν λόγω κανόνα, τα κράτη δεσμεύονταν να εγγυη- θούν την ελεύθερη μετατρεψιμότητα των νομισμάτων τους σε σταθερή τιμή σε χρυσό, ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή το κύριο αποθεματικό στοιχείο των κρατών. Στη βάση αυτής της διευθέτησης τα κράτη πετύχαιναν περαιτέρω τη μετατρεψιμότητα των νομισμάτων τους για τις μεταξύ τους συναλλαγές 10 . Αυτό το σύστημα εξέπνευσε με την έναρξη του 1ου Πα- γκοσμίου Πολέμου. Στο τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, το ζήτημα, το οποίο απασχόλησε τους συμμετέ- χοντες στις συναντήσεις στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων το 1919 για 10. P. de Grauwe, International Money: Post-war trends and theories , OUP, 1990, σελ. 11. 1 2 3