Η ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ EΝΩΣΗΣ-ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Η εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ευρωζώνης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο 14 πολιτικές, επειδή δεν είχαν επαρκή αποθέματα χρυσού, και έτσι δημιουργούσαν εμπόδια στην ανάπτυξη του εμπορίου. Σύμφωνα με τον White, η δημιουργία ενός Διεθνούς Ταμεί- ου Σταθεροποίησης (International Stabilization Fund) θα επέτρεπε στις χώρες να εξοικο- νομήσουν τα αποθέματά τους σε χρυσό, ώστε να αποτρέπεται η προσφυγή σε εμπόδια στο εμπόριο, φραγμούς πληρωμών και διμερείς διακανονισμούς 44 . Ο Keynes πρότεινε τη δη- μιουργια μιας Συμψηφιστικής Ένωσης (Clearing Union), η οποία θα διοικούνταν από κοι- νού από τις Η.Π.Α. και τη Μεγάλη Βρετανία ως «Ιδρυτικά Κράτη» 45 . Η καινοτομία στο Σχέ- διο του Keynes συνίστατο στη δημιουργία ενός νέου νομίσματος, του bancor, το οποίο θα χρησιμοποιούνταν για να διευθετηθούν πιθανές διεθνείς ανισορροπίες. Γενικά το σχέ- διο του, εξέφραζε την πεποίθηση πως τα κράτη θα πρέπει να παρεμβαίνουν στην οικονο- μία για να την αναζωογονήσουν 46 . Από το 1942 έως και το 1944, οι συζητήσεις και οι δια- πραγματεύσεις των δυο άνω αναγνωρισμένων οικονομολόγων οδήγησαν στη Συμφωνία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία αποτελεί τον καταστατικό του χάρτη. Ήταν το σχέδιο του White για ένα Διεθνές Ταμείο Σταθεροποίησης, το οποίο βασικά υπερίσχυ- σε 47 . Η πρόταση του υπήρξε περισσότερο ανοιχτή στη δημιουργία ενός καθαρά πολυμε- ρούς θεσμού, στον οποίο τον ηγετικό ρόλο θα είχε η χώρα με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες, ήτοι οι Η.Π.Α. Σύμφωνα με τη Συμφωνία του ΔΝΤ, το ΔΝΤ αποτελούσε το κεντρικό αποθετήριο για ένα μέρος των αποθεμάτων χρυσού και συναλλάγματος (κυρίως σε δολάριο Η.Π.Α.) κάθε κρά- τους μέλους. Επισημαίνεται ότι κύριος στόχος του ΔΝΤ ήταν η ενθάρρυνση των ροών του εμπορίου και όχι η ανάπτυξη των διεθνών κεφαλαιαγορών. Ειδικότερα, οι κύριες λειτουρ- γίες του ΔΝΤ ήταν οι ακόλουθες: 1. η διευκόλυνση του τέλους των ελέγχων ανταλλαγής και η μετάβαση στον τρέχοντα λο- γαριασμό μετατρεψιμότητας (οι χώρες που θα διατηρούσαν ελέγχους ήταν υποχρεω- μένες να πραγματοποιούν τακτικές διαβουλεύσεις με το ΔΝΤ, σύμφωνα με το άρθρο XIV της Συμφωνίας του ΔΝΤ). 2. η αντιμετώπιση των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων των νομισμάτων (που ήταν ένα μέσο εμπορικού πολέμου στη δεκαετία του 1930) ως απόρροια της πεποίθησης, με 44. U.S. Treasury, Preliminary Draft Proposal for a United Nations Stabilization Fund and a Bank for Reconstruction and Development of the United and Associated Nations , April 1942, https://history. state.gov/historicaldocuments/frus1942v01/d148, (τελευταία πρόσβαση 30.08.2020)· J.K Horsefield, The International Monetary Fund 1945-1965, Twenty years of International Monetary Cooperation , ό.π., σελ. 37–82. 45. J. K. Horsefield, The International Monetary Fund, 1945-1965 , vol. III: Documents , Washington, USA: International Monetary Fund, 1969, σελ. 15, https://www.elibrary.imf.org/view/IMF071/15395- 9781451972511/15395-9781451972511/ch01.xml, (τελευταία πρόσβαση 30.08.2020). 46. B. Greenwald, J. E. Stiglits, “Keynesian, New Keynesian and New Classical Economics”, Oxford Economic Papers 1987, σελ. 119-132. 47. Για λεπτομέρειες σχετικά με την υπερίσχυση του Σχεδίου White, βλ. J. M. Boughton, Why White, Not Keynes? Inventing the Post-War International Monetary System . IMF Working Papers, 2002, σελ. 1–25, https://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2002/wp0252.pdf, (τελευταία πρόσβαση 30.08.2020). 13