ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Εισαγωγικά 3 νάμεις και οι κατευθύνσεις που το Διαδίκτυο λαμβάνει είναι- κατά την διατύπωση του Supreme Court των ΗΠΑ 10 - τόσο καινοτόμες, με τόσες μακροπρόθεσμες προε- κτάσεις, που τόσο ο νομοθέτης όσο και ο δικαστικός σχηματισμός οφείλουν να εί- ναι μνήμονες του γεγονότος ότι η νομική λύση του σήμερα ενδέχεται να έχει ήδη καταστεί παρωχημένη αύριο. Πλέον τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν ίσως τις κυριότερες λεωφόρους της επικοινωνίας, ενώ οι μηχανές αναζήτησης το σύγχρονο κέντρο λήψης πληρο- φοριών, ξεπερνώντας σε προσβασιμότητα οποιαδήποτε κλασική μορφή ενημέρω- σης, είτε δια του τύπου είτε της ραδιοτηλεόρασης. Η εξέλιξη αυτή όμως μας φέρνει πλέον αντιμέτωπους με νέα ερωτήματα που θέτουν την κλασική μας θεώρηση περί της ελευθεροτυπίας και ελευθερίας της έκφρασης εν αμφιβόλω. Πρώτο και κυριό- τερο ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο δια- φέρει από την κλασική θεώρηση του δικαιώματος. Εάν η αρχική υπόθεση ότι δεν υφίσταται διαφορά μεταξύ των ορίων και περιορισμών της ελευθερίας του λόγου στην κλασική της μορφή και στην ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο είναι ορθή, γεννάται πλέον η απορία του πεδίου στο οποίο εντάσσονται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μηχανές αναζήτησης στον αστερισμό των κατηγοριοποιήσεων που μπορούν να εφαρμοστούν επ’ αυτών. Και το κυριότερο, οποιαδήποτε θεωρία ελέγχου και αν δεχτούμε ως ορθή, ποιος και εάν έχει την αρμοδιότητα του καθο- ρισμού των ορίων της επιτρεπτής ρύθμισης- ή άλλως λογοκρισίας προληπτικής ή παρεπόμενης-, το εκάστοτε ρυθμιστικό εθνικό κράτος ή η αυτορρύθμιση από τις ίδιες τις πλατφόρμες, σε μια περίοδο αυξημένων παραβάσεων της ιδιωτικότητας των χρηστών τους. 10. Packingham v. North Carolina, 582 U.S. (2017), σελ. 6.