NOMINEE DIRECTORS - ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ

VII Πρόλογος Ο εντεταλμένος διοικητικός σύμβουλος (εδσ) αποτελεί μορφή του de jure διοικητικού συμβούλου είναι δε δημιούργημα του επιχειρηματικού συστήματος σε πλείστες δικαι- οδοσίες του κοινοδικαίου, όπου ορίζεται ως nominee director. Ο εδσ προτείνεται προς διορισμό στο ΔΣ της εταιρείας από συγκεκριμένους μετόχους ή από άλλα ενδιαφερόμε- να μέρη όπως, δανειστές, πιστωτές, εργοδοτούμενους της εταιρείας ή το δημόσιο. Αυτά τα πρόσωπα, οι εντολείς, αναμένουν από τον εδσ την εκπροσώπηση και την προστασία του συμφέροντός τους στην εταιρεία, με συνέπεια τη διαμόρφωση μιας ιδιότυπης έννο- μης σχέσης μεταξύ εδσ, εταιρείας και εντολέα. Η παρούσα εργασία επιχειρεί την εξέταση της νομικής υπόστασης, της παρουσίας, της δραστηριότητας, των καθηκόντων και της ευθύνης του εδσ στο εταιρικό περιβάλλον, όπως και των έννομων συνεπειών που απορρέουν από τη δισυπόστατη σχέση του με την εταιρεία και τον εντολέα. Το δίκαιο, συνεπές στην επιδίωξη προς ρύθμιση των βιο- τικών σχέσεων, αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα του εδσ, χωρίς ωστόσο, να τον διαφο- ροποιεί από τους υπόλοιπους διοικητικούς συμβούλους, διαμορφώνει όμως προσεγγί- σεις προς αντιμετώπιση του ιδιόμορφου ρόλου του στην εταιρεία. Το θέμα είναι σημαντικό και ταυτόχρονα επίκαιρο, αφενός γιατί η διαμόρφωση της επι- χειρηματικής πρακτικής υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα των δικαιικών κανόνων στη σύγχρονη εταιρική διακυβέρνηση, και αφετέρου επειδή εγείρονται δυσχερή αλλά και ενδιαφέροντα νομικά ζητήματα κατά την επιβολή των καθηκόντων εμπιστοσύνης του εδσ προς την εταιρεία, εξαιτίας της εξωγενούς υποχρέωσής του προς τον εντολέα που αναμένει την προστασία των συμφερόντων του, υπολογίζει στην ψήφο του εδσ και θεω- ρεί σημαντική την πρόσβασή του σε εταιρική πληροφόρηση. Ως εκ τούτου, αναδεικνύε- ται η σημασία τόσο των νομολογιακών προσεγγίσεων όσο και των νομοθετικών ρυθμί- σεων, που επιχειρούν τη γεφύρωση της διάστασης μεταξύ του νομικού ορθολογισμού και της επιχειρηματικής πραγματικότητας. Η μονογραφία πραγματεύεται τα νομικά ζητήματα που προκύπτουν σχετικά με τη δρα- στηριότητα του εδσ στην εταιρεία, στο πλαίσιο του κοινοδικαίου. Η εξέταση περιορίζε- ται, κυρίως, στις δικαιοδοσίες της Αυστραλίας, του Η.Β., της Ιρλανδίας, της Κύπρου και της Νέας Ζηλανδίας. Δεν παραλείπεται ωστόσο, η παράθεση θεωρητικών θέσεων που, μαζί με τη νομολογία, διαμορφώνουν τη σύγχρονη αντίληψη σε ό,τι αφορά τη νομική θέση του εδσ στο εταιρικό σύστημα.