ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΔΙΚΗΣ

IX Πρόλογος Αφορμή για την παρούσα μελέτη προσέφεραν δύο συγκυρίες: Πρώτον, προηγού- μενη εισήγησή μου στην πάνταφιλόξενη επιστημονική στέγη της Ένωσης Ελλήνων Δικονομολόγων με θέμα το «Φορολογικό Δεδικασμένο», όπου, όπως ήταν ευνόη- το, έλαβε χώρα συγκριτική αναφορά του θεσμού του « δεδικασμένου » στη διοικητι- κή και πολιτική δίκη και, δεύτερον, το 17ο Συνέδριο της Εταιρείας Δικαστικών Με- λετών, το οποίο έλαβε χώρα από τις 18 έως 20 Οκτωβρίου 2019 στο Costa Navarino της Μεσσηνίας. Το συνέδριο, βέβαια, απασχόλησαν τα σημεία σύγκλισης και από- κλισης μεταξύ και των τριών δικαιοδοσιών, δηλαδή της πολιτικής, της διοικητικής και της ποινικής δικαιοδοσίας. Ως γνωστόν, η διάκριση των δικαιοδοσιών αποτε- λεί, πρωτίστως, πρόνοια του συνταγματικού νομοθέτη, η οποία βέβαια συνδέεται και με την συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή του νόμιμου δικαστή, καθώς, έτσι, διασφαλίζεται ότι κάθε διαφορά θα εκδικάζεται από το νόμιμο (φυσικό) δικαστή, ο οποίος διαθέτει την επιστημονική εξειδίκευση και την εμπειρία για να διεκπεραι- ώσει την υπόθεση με ορθοκρισία και ευθυδικία. Ταυτόχρονα, εκτός από την κατο- χύρωση της αρχής του νόμιμου δικαστη, αποφεύγεται, ταυτόχρονα, και ο κίνδυ- νος αρνησιδικίας. Οι δικαιοδοσίες οφείλουν να λειτουργούν, κατά το Σύνταγμα και κατά τον κοινό δικονομικό νομοθέτη, διακριτά. Εντούτοις, αποτελεί σύνηθες, στη νομική πρακτική, φαινόμενο, στο οποίο αντικατοπτρίζεται και ο λαβύρινθος της πολυνομοθεσίας στην πολυσύνθετη κοινωνική πραγματικότητα, μία διαφορά να εμφανίζει πολυμορφία και διαστάσεις εμπίπτουσες σε διάφορα πεδία της νομοθε- σίας, με αποτέλεσμα περισσότερες πτυχές της συγκεκριμένης διαφοράς να υπάγο- νται σε διαφορετικές δικαιοδοσίες ή να αναζητείται πλειστάκις για την επίλυση μίας διαφοράς η προηγούμενη ανεύρεση της δικαιοδοσίας. Απώτερος σκοπός τόσο του συνταγματικού, όσο και του δικονομικού νομοθέτη εί- ναι η αποφυγή έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων με κυρίαρχο το ρόλο του Ανώ- τατου Ειδικού Δικαστηρίου στην επίλυση των συγκρούσεων δικαιοδοσίας. Ταυ- τόχρονα, και ο κοινός δικονομικός νομοθέτης έχει επιχειρήσει να οριοθετήσει τη δικαιοδοσία στις ανακύπτουσες διαφορές ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου, προς τον σκοπό αποφυγής έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων για την ίδια υπόθεση. Πα- ράλληλα, η αποφυγή εκδόσεως αντιφατικών αποφάσεων συνδέεται άμεσα και με γενικότερες δικαιικές αρχές όπως αυτή της ασφάλειας δικαίου και της ne bis in idem, οι οποίες διαθέτουν υπερεθνική και υπερνομοθετική ισχύ και οι οποίες προ- στατεύουν τον πολίτη από τη διαιώνιση εκδίκασης της ίδια διαφοράς, ιδίως εάν