ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΔΙΚΗΣ

Πρόλογος XI σεις είναι υποχρεωτική η καταφυγή των διαδίκων σε αμφότερες τις δικαιοδοσίες προς τον σκοπό της διασφάλισης του δικαιώματος δικαστικής προστασίας τους 1 . Βέβαια, στην «απεμπλοκή» των διακλαδώσεων της πολιτικής και διοικητικής δίκης δεν συνδράμουν μόνο οι νομοθετικές διατάξεις (ή και οι δικαστικές αποφάσεις), οι οποίες κατανέμουν με σαφήνειαμίαδιαφοράστημίαδικαιοδοσίαήστην άλλη, αλλά και οι διατάξεις για την επίδραση του δεδικασμένου, η «διακλαδική» θεώρηση του οποίου λαμβάνει χώρα στην παρούσα μελέτη, μιας και ο θεσμός του δεδικασμένου εμφανίζει μία δογματική ομοιογένεια, παρά τη διαφορετικότητα του αντικειμένου της πολιτικής και της διοικητικής δίκης. Η θεώρηση αυτή εστιάζει στις περιπτώσεις επιρροής του δεδικασμένου απόφασης πολιτικού δικαστηρίου στη διοικητική δίκη, αλλά και το αντίστροφο. Σύμφωνα με το άρθρο 5 § 2 εδ. β΄ ΚΔΔ, τα διοικητικά δικα- στήρια δεσμεύονται από τις αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων, οι οποίες σύμ- φωναμε τις κείμενες διατάξεις, ισχύουν έναντι όλων. Όπως, όμως, θα καταδειχθεί και κατωτέρω, στις εξεταζόμενες περιπτώσεις δεν πρόκειται για δεδικασμένο με την πα- ραδοσιακή του όρου έννοια, αλλά για ένα ιδιομορφο δεδικασμένο , μία δεσμευτική επενέργεια μεταξύ αποφάσεων δικαστηρίων διαφορετικών δικαιοδοσιών. Αναμφισβήτητα, έτσι, ζητήματα διασταυρώσεως δικαιοδοσιών αναφύονται, παρα- δοσιακά, στις περιπτώσεις των διαφορών από τις διοικητικές συμβάσεις, αλλά και από τις αγώγιμες αξιώσεις ιδιωτών κατά του Δημοσίου, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, θεματική, η οποία έχει τύχει επεξεργασίας θεωρητικά, αλλά, πρωτίστως, νομολογιακά μέσα από τις δεκάδες σχετικές αποφάσεις του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, του Συμβουλί- ου Επικρατείας και του Αρείου Πάγου 2 . Η θεωρητική και νομολογιακή επεξεργασία των σχετικών ζητημάτων δεν μετρά πολλές δεκαετίες μιας και η δικαιοδοσία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, θεμελιώθηκε με το Σύνταγμα του 1952 – έως εκείνο το χρονικό σημείο δεν υφίστατο σαφής διάκριση δικαιοδοσίας μεταξύ πο- λιτικών και τακτικών διοικητικών δικαστηρίων και η πλειονότητα των διοικητικών διαφορών εκδικαζόταν από τα πολιτικά δικαστήρια - άρχισε, δε, να διευρύνεται με το Σύνταγμα του 1975 και τους εκτελεστικούς αυτού νόμους. Μικρότερης επεξερ- γασίας έχουν τύχει τα ζητήματα δικαιοδοσίας, τα οποία ανακύπτουν από τη διαδι- κασία της διοικητικής εκτελέσεως κατά τις διατάξεις του Κώδικα Εισπράξεως Δη- μοσίων Εσόδων (ΝΔ 356/1974), της επίσπευσης αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του 1. Βλ. σχετικά, Γ. Γεραπετρίτη , Η δικονομία της απαλλοτρίωσης: Συνταγματική λογική και προοπτική της «ενιαίας δικαιοδοσίας», ΔιΔικ 2003, 11 επ., σελ. 14-15. 2. Βλ., έτσι, τη μελέτη του Α. Τσιρωνά , Οι συγκρούσεις λειτουργικών και δικαιοδοσιών και η επίλυσή τους από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (2015), καθώς και τη μελέτη του Ι. Συμεωνίδη , Τα όρια της δικαιοδοσίας των πολιτικών και διοικητικών δικαστηρίων (1995).