ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

V Πρόλογος Όταν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘90 ιδρύσαμε με την Καθηγήτρια Γλυ- κερία Σιούτη την επιστημονική επιθεώρηση «Ενέργεια και Δίκαιο», την πρώτη από όσο γνωρίζω επιστημονική πρωτοβουλία του είδους, σύστοιχη της άλλης πρωτοβουλίας μας της εποχής, «Περιβάλλον και Δίκαιο», γνωρίζαμε ότι είχαμε ήδη αργήσει σε σύγκριση με τα διεθνώς τεκταινόμενα. Η έλλειψη επαρκούς εξασφαλισμένης ενέργειας, η ανάγκη αναζήτησής της μέσα στα κρατικά γεωγραφικά όρια αλλά και διεθνώς για την υποστήριξη της λειτουρ- γίας του σύγχρονου πολιτισμού που είναι πρωταρχικώς ενεργοβόρος, σε συνδυ- ασμό με την συνειδητοποίηση ότι η καθαρή ενέργεια είναι απαραίτητη σε σύγκρι- ση με τις παλαιότερα χρησιμοποιηθείσες ενεργειακές πηγές, ανέδειξαν σταδιακά έναν κλάδο που προσδιορίζεται από το αντικείμενό του και όχι από την παραδο- σιακή διάκριση του δικαίου σε δημόσιο και ιδιωτικό. Το δίκαιο της ενέργειας έγι- νε ένας νέος κλάδος της νομικής επιστήμης, αποτελούμενος από πηγές του δι- καίου ανάμεικτους, και μάλιστα με κυρίαρχη την παρουσία του Ευρωπαϊκού και μάλιστα του διεθνούς δικαίου. Αν όμως το Κράτος χρειάσθηκε να ασχοληθεί με την ενέργεια και να ρυθμίσει την αναζήτησή της, την εξασφάλιση της συλλογής της με όλους τους τρόπους προκει- μένου να υποστηρίξει την λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας, συγχρό- νως το Κράτος ξεπεράσθηκε από μια πραγματικότητα, στην οποία είναι αδύναμο σε σύγκριση με τις μεγάλες εταιρίες που είναι κολοσσοί τουλάχιστον απέναντι σε ένα μεσαίου μεγέθους κράτος και οι οποίες μπορούν με το μέγεθος, τις επενδύ- σεις και τις οργανωτικές μορφές τους όχι μόνο να επιβάλουν τη θέλησή τους αλλά μάλιστα να παράγουν άμεσα ή έμμεσα ρυθμίσεις ενεργειακού δικαίου. Την Αικατερίνη Ηλιάδου γνώρισα αρκετά χρόνια πριν κυρίως ως μέλος της τρι- μελούς επιτροπής που ομόφωνα την επέλεξε και πρότεινε για την εκλογή της στη βαθμίδα του Λέκτορα της Σχολής μας. Έχοντας μεγαλώσει στη βόρειο Ελλά- δα δεν υπήρξε μεταξύ των φοιτητών μας στα προπτυχιακά της χρόνια. Η επιλο- γή και εκλογή της τότε μαρτυρούσε για την αξιοκρατία που διακρίνει τη Σχολή μας και μάλιστα ένα σχετικώς νεοπαγή Τομέα όπως εκείνος του Δημοσίου Δικαί- ου, αφού είχε και έχει ως αρχή του να επιλέγει και να προτείνει, στη Σχολή μας αλλά και σε άλλα Πανεπιστήμια, τους κατά την επιστημονική μας πεποίθηση καλ- λίτερους και όχι ημετέρους. Έκτοτε, η Καθηγήτρια πλέον Ηλιάδου έκανε την διαδρομή της ωριμάζοντας και ανοίγοντας δρόμους, στην Ελλάδα και στην αλλοδαπή, μάλιστα με το ανά χείρας βιβλίο της, με αποτέλεσμα να έχει πλέον καθιερωθεί στη νομική κοινότητα στους