Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΥΝΟΙΑΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

IX Πρόλογος Η προώθηση της διαιτησίας ως μηχανισμού επίλυσης των εμπορικών διαφορών απο- τελεί περισσότερο σήμερα παρά ποτέ conditio sine qua non της διεθνούς οικονομικής- εμπορικής συνεργασίας και της προώθηση των συμφερόντων της διεθνούς εμπορικής κοινότητας. H διαιτησία αποτελεί έναν από τους πλέον πετυχημένους τρόπους εναλλα- κτικής επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών ενόψει της συμβατικής της αφετηρίας και δε- δομένου ότι στο πλαίσιο αυτής τα εμπλεκόμενα μέρη «[…] ανταλλάσσουν τις διαδικασίες και τηδυνατότητα ελέγχου μίας δικαστικής αίθουσας με την απλότητα, την περιορισμένη τυ- πικότητα και την ταχύτητα της διαιτητικής διαδικασίας» , η οποία οδηγεί κατά τρόπο αποτε- λεσματικό στην έκδοση απόφασης επί της ουσίας, η οποία δεσμεύει τα μέρη, αναπτύσ- σοντας τη δύναμη της εκτελεστότητας. Την οικουμενική αναγνώριση και εκτέλεση των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων, εγγυάται και προωθεί κατά τρόπο διεθνώς ομοι- όμορφο η Σύμβαση της Νέας Υόρκης του 1958. Όπως, εντούτοις, εύστοχα σημειώνεται «Το εξαιρετικά παράδοξο της διαιτησίας συνίσταται στο γεγονός ότι προϋποθέτει τη συν- δρομή των δημόσιων αρχών (πολιτειακά δικαστήρια), από τις οποίες και επιδιώκει να απε- λευθερωθεί» . Στο πλαίσιο αυτό, τόσο η αποτελεσματικότητα της διαιτητικής επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών όσο και η τελολογία της Σύμβασης υπέρ της ελεύθερης κυκλο- φορίας των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων τίθενται συχνά υπό το διαρκή κίνδυ- νο της ανομοιόμορφης ερμηνείας και εφαρμογής του διεθνούς διαιτητικού δικαίου εκ μέρους των εθνικών (πολιτειακών) δικαστηρίων. Τον κίνδυνο αυτό καλείται να αντιμε- τωπίσει η διεθνής θεωρία ιδίως υπό το πρίσμα της συγκριτικής επισκόπησης της νομο- λογίας, με σκοπό την καλλιέργεια και προώθηση ομοιόμορφων λύσεων, οι οποίες συμ- βαδίζουν με τους βασικούς στόχους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Σύμβασης της Νέας Υόρκης του 1958. Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η εξέταση της αρχής της εύνοιας υπέρ της αναγνώρισης και εκτέλεσης, η οποία διατρέχει τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης του 1958 εν είδει θεμελιώδους ερμηνευτικής αρχής και η επισκόπηση της νομολογίας των ελλη- νικών ιδίως δικαστηρίων, τα οποία και επιφορτίζονται το δύσκολο έργο διασφάλισης μίας συντονισμένης και τελολογικά προσανατολισμένης ερμηνείας και εφαρμογής της. Μεθοδολογικά, η μελέτη διαρθρώνεται σε δύο αλληλένδετα μέρη: Στο Α’Μέρος επιχει- ρείται η θεωρητική-δογματική θεμελίωση της αρχής της εύνοιας με έμφαση στη διεθνή βιβλιογραφία και νομολογία, καθώς και στις προπαρασκευαστικές εργασίες της Σύμβα- σης, όπου αυτό κρίνεται σκόπιμο. Στο Β’Μέρος η μελέτη φιλοδοξεί να παρουσιάσει κατά