ΕΣΔΑ ΚΑΙ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ

X | Προλογικό σημείωμα νημένου εκτός γάμου (η οποία κατ’αρχήν ανήκει στη μητέρα) μπορεί να την αναθέσει και στον εξ αναγνωρίσεως πατέρα (σε ορισμένες περιπτώσεις υπό προϋποθέσεις), αν τούτο «επιβάλλεται» από το συμφέρον του τέκνου. Η σ. πειστικά υποστηρίζει (υπό το φως της λοιπής νομολογίας του ΕΔΔΑ) ότι ο όρος «επιβάλλεται» θα πρέπει να ερμη- νευθεί κατά τρόπο διασταλτικό, ώστε να καλύπτει και τις περιπτώσεις όπου με την ανάθεση αυτή απλώς «εξυπηρετείται» το συμφέρον του παιδιού (χωρίς προς τούτο η ανάθεση να είναι επιβεβλημένη ως απολύτως αναγκαία). 4. Και μια τελευταία παρατήρηση: Όπως επισημαίνει η σ., η νομολογία του Δικαστηρίου έχει εξελικτικό χαρακτήρα. Έχει κινητικότητα και μετεξελίσσεται, π.χ. όταν διαμορφώ- νονται και επικρατούν νέες οικογενειακές σχέσεις, όταν προοδεύει η τεχνολογία, όταν βελτιώνονται οι μέθοδοι ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, όταν επικρατούν βαθμιαία νέες συνθήκες ζωής και νέες αντιλήψεις κ.λπ . Στο πλαίσιο αυτό διερωτάται κανείς μήπως η με απόλυτο τρόπο επικράτηση του συμφέροντος του παιδιού, με θυσία της βιολογικής αλήθειας σε περίπτωση σύγκρουσής της με το συμφέρον αυτό, μπορεί να ιδωθεί με ένα νέο πνεύμα. Με ένα πνεύμα δηλαδή συγκερασμού της ικανοποίησης των δύο αγαθών, με στάθμιση και του βαθμού ή της έντασης με την οποία θίγεται ή ωφελείται το καθένα από τα δύο αγαθά. Διότι και η βιολογική αλήθεια, η αληθινή κα- ταγωγή (η αλήθεια που άλλωστε από ηθική άποψη είναι αυτοσκοπός) συνδέεται με την ατομικότητα του κάθε ανθρώπου και συνεπώς αποτελεί στοιχείο της προσωπικό- τητάς του, η οποία έχει και συνταγματική προστασία, τηρουμένης βέβαια μεταξύ άλ- λων της αρχής της αναλογικότητας. Ο συγκερασμός θα μπορούσε να βρεθεί (αν όχι σε όλες, πάντως σε πολλές περιπτώσεις) με την απομάκρυνση από το δίλημμα «ή ίδρυση συγγένειας με όλες τις πολλαπλές συνέπειές της ή μη συγγένεια, άρα καμία συνέπεια». Δηλαδή «ή όλα ή τίποτε». (Τη δυνατότητα απομάκρυνσης από το «όλα ή τίποτε» και διαφοροποίησης μεταξύ των διάφορων έννομων συνεπειών της συγγένειας την έχει υποστηρίξει ο γράφων σε άλλη θέση- στις Μελέτες III). Έτσι, αν π.χ. επιδιώκεται από τον βιολογικό αλλά μη νομικό πατέρα μόνο η ανεύρεση της βιολογικής αλήθειας, το αίτημα της αναγνωριστικής αγωγής του ή το αναγνωρι- στικό αίτημα της διαπλαστικής αγωγής του θα μπορούσε να γίνει δεκτό, χωρίς να είναι αναγκαία η εξέταση ως προς το αν ιδρύεται ή όχι σχέση συγγένειας. Θα υπήρχε τουλά- χιστον, με τη δικαστική αναγνώριση της αληθινής καταγωγής (βλ. ΚΠολΔ 70), η συνέ- πεια του κωλύματος γάμου κατά την ΑΚ 1356 (όπως άλλωστε θα έπρεπε να γίνεται ήδη δεκτό, κατά σωστή ερμηνεία τα διάταξης) και η αποφυγή της αιμομιξίας. Αν περαιτέρω ο ενάγων ζητεί και την επέλευση κάποιας επιπλέον συνέπειας, π.χ. την απλή γνωριμία ή και επικοινωνία με τον βιολογικό απόγονο ή πρόγονο μπορεί και η συνέπεια αυτή να αναγνωρισθεί, χωρίς μεταβολή ως προς την επιμέλεια του παιδιού και ως προς τις περιουσιακές σχέσεις κ.ο.κ. Τελικά μεγαλύτερη σημασία από την ένταξη στην έννοια της συγγένειας έχει η επέλευση ή μη ορισμένων (όλων ή ποιων;) έννομων συνεπειών. Εννοείται ότι η τελική κρίση θα γίνει με την εκτίμηση όλων των περιστάσεων της συγκε- κριμένης περίπτωσης, όπου σημασία έχει και η ωριμότητα της οικογένειας στην οποία είναι τυχόν ήδη ενσωματωμένος ο ανήλικος, ίσως και η ωριμότητα του κοινωνικού πε- ριβάλλοντός του που χαρακτηρίζει τη στάση του καθενός απέναντι στην αλήθεια. Το