ΚΤΗΣΗ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΙΝΗΤΟΥ ΑΠΌ ΚΑΛΟΠΙΣΤΟ ΣΥΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΟ

241 Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ ΚΤΗΣΗ ΕΝΝΟΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ συστατικού ή παραρτήματος από την υποθήκη επέρχεται μόνο με τη μεταβίβα- ση της κυριότητας, χωρίς να ενδιαφέρει η καλή ή κακή πίστη του αποκτώντος, αν δηλαδή αυτός γνώριζε ή όχι, ότι τα κινητά, των οποίων την κυριότητα απο- κτά, αποτελούν αποχωρισθέντα συστατικά ή παραρτήματα ακινήτου βεβαρη- μένου με υποθήκη, αφού, άλλωστε, η ΑΚ 1283 δεν κάνει σχετική διάκριση. Η καλή πίστη του αποκτώντος είναι απαραίτητη, μόνο όταν ο μεταβιβάζων δεν είναι κύριος του ενυποθήκου, ενώ η κακή πίστη του αποκτώντος έχει σημασία μόνο για την αξίωση αποζημίωσης του ενυπόθηκου δανειστή κατά του τρίτου αποκτώντος 614 . Κατά του κυρίου ο ενυπόθηκος δανειστής μπορεί να στραφεί είτε σύμφωνα με τις διατάξεις περί αδικοπραξιών διεκδικώντας αποζημίωση, είτε κατά την ΑΚ 1284 ασκώντας τα προβλεπόμενα από τη διάταξη δικαιώματα. Κατά την ΑΚ 1283 η υποθηκική υπεγγυότητα των συστατικών και των παραρ- τημάτων πρέπει να παύσει, μόλις αυτά εκποιηθούν και απομακρυνθούν από το ακίνητο, γιατί μόνο τότε παύει η οικονομική ενότητα του αντικειμένου, η οποία υπαγορεύει την υποθηκική αυτή υπεγγυότητα 615 . Μόνο έτσι μπορεί να επιτευ- χθεί ο σκοπός της διάταξης, ο οποίος έγκειται στην εναρμόνιση διαφορετικών συγκρουόμενων συμφερόντων: του ενυπόθηκου δανειστή, ο οποίος επιθυμεί την επέκταση της υποθήκης και στα αποχωρισθέντα συστατικά και παραρτή- ματα, προκειμένου να επιτύχει μεγαλύτερο πλειστηρίασμα και να διασφαλίσει την ικανοποίηση της απαίτησής του, του κυρίου του ακινήτου, ο οποίος θέλει να διατηρήσει την οικονομική ελευθερία κίνησης και το δικαίωμα διάθεσης των προϊόντων του ακινήτου του και του αγοραστή, ο οποίος επιθυμεί να αποκτήσει την κυριότητα των αποχωρισθέντων συστατικών και παραρτημάτων ελεύθερη από την υποθήκη που βαρύνει το ακίνητο. Γι’ αυτό γίνεται δεκτό 616 ότι η μεταβί- βαση της κυριότητας του αποχωρισθέντος συστατικού ή παραρτήματος πρέπει να γίνεται με υλική παράδοση της νομής (ΑΚ 976 εδ. α΄), ενώ η αντιφώνηση ως τρόπος μεταβίβασης της νομής (ΑΚ 977 εδ. α΄ περίπτ. 1) δεν αρκεί. Το συμφέρον άδης, στον ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, Άρθρο 1283, αρ. 5, Κουνουγέρη-Μανωλεδάκη, ό.π., σ. 87, υποσημ. 22. Αντίθετη άποψη ο Αθανασόπουλος, ΕρμΑΚ, Άρθρο 1040, 3. 614. Σπυριδάκης Ι., Το δίκαιον της εμπραγμάτου ασφάλειας, § 34, αρ. 6, Κουνουγέρη- Μανωλεδάκη, ό.π., σ. 87, υποσημ. 22, Βάλληνδας, ΕρμΑΚ, Άρθρον 1283. 615. Γεωργιάδης, στον ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, Άρθρο 1283, αρ. 4. 616. Γεωργιάδης, στον ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, Άρθρο 1283, αρ. 4. Βλ. και Μπαλή, (ΕμπρΔ, § 256, αρ. 4), και Τούση, (ΕμπρΔ, § 269, υποσημ. 4), κατά τους οποίους, το δικαίωμα του δανειστή παύει όχι απλώς λόγω του αποχωρισμού του συστατικού (π.χ. εάν οι καρποί κό- πηκαν και βρίσκονται στο κτήμα ή εάν η οικοδομή καταλύθηκε και τα οικοδομικά υλικά βρίσκονται στο ακίνητο), αλλά λόγω της μεταβίβασης που επακολουθεί και της παράδοσης στον τρίτο. Το ίδιο, κατά τον Μπαλή, ισχύει και για το παράρτημα. Για τα παραρτήματα βλ. και την ΕφΑθ 4063/1956, ΕΕΝ 24 (1957), σ. 648, 649.