ΚΤΗΣΗ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΙΝΗΤΟΥ ΑΠΌ ΚΑΛΟΠΙΣΤΟ ΣΥΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΟ

X Η διάρθρωση της διατριβής του σ. είναι στιβαρή και επιτρέπει την ανάδειξη των ουσιωδών ζητημάτων χωρίς επαναλήψεις και πλατειασμούς. Συγκεκριμένα, ύστερα από μια εισαγωγική επισκόπηση του αντικειμένου της έρευνάς του (§ 1), ο σ. προτάσσει τη νομοθετική αξιολόγηση της εξεταζόμενης ρύθμισης των άρθρων 1036 επ. ΑΚ, η οποία φωτίζεται και από την ιστορικοσυγκριτική και δι- καιοσυγκριτική της θεώρηση (κεφάλαιο πρώτο και δεύτερο). Ο σ. οδηγείται με τον τρόπο αυτό σε αποσαφήνιση της δικαιοπολιτικής λειτουργίας της ρύθμισης, που του επιτρέπει μια ασφαλή αξιολογική και τελολογική προσέγγιση του αντι- κειμένου της έρευνάς του, η οποία του είναι αναγκαία και όταν αυτός εξετάζει ακολούθως τόσο τις προϋποθέσεις εφαρμογής της ρύθμισης (κεφάλαιο τρίτο), όσο και τις έννομες συνέπειές της (κεφάλαιο τέταρτο). Σε ό,τι αφορά κατά πρώτον την ιστορική και δικαιοσυγκριτική θεώρηση, ο σ., αντιλαμβανόμενος το ρ.δ. ως μια προϊσχύσασα έννομη τάξη με ιδιαίτερη ιστορι- κή βαρύτητα στα περισσότερα από τα συγκρινόμενα δίκαια, εντάσσει την έρευνα και αυτού στο ενιαίο για τη « συγκριτική επισκόπηση της κτήσης κυριότητας κινη- τού από μη κύριο » κεφάλαιο (πρώτο), μαζί με τις συνεξεταζόμενες δικαιοσυγκρι- τικά λοιπές έννομες τάξεις. Οι τελευταίες χαρακτηρίζονται από την άλλοτε μεγα- λύτερη και άλλοτε μικρότερη απόκλιση από την ανελαστική θέση του ρωμαϊκού δικαίου, το οποίο προστάτευε αποκλειστικώς τον κύριο, χωρίς να λαμβάνει ταυ- τόχρονα υπόψη του (σε επίπεδο εμπράγματου δικαίου) και το εύλογο συμφέρον του αποκτώντος να προστατευθεί η πίστη του στο φαινόμενο κυριότητας από τη νομή του μεταβιβάζοντος επί του κινητού πράγματος κατά τον χρόνο της παρά- δοσής του στον αποκτώντα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ορθώς αντιπαραβάλλει ο σ. το ρ.δ. με το ιταλικό δίκαιο (§ 4), ως το δίκαιο που κινείται στον αντίποδα του ρ.δ., παρέχοντας προστασία στον καλόπιστο συναλλασσόμενο και όταν ακόμη το μεταβιβαζόμενο κινητό είναι κλοπιμαίο ή απολωλός. Πρόκειται για μια νομο- θετική τομή που δίνει το προβάδισμα με απόλυτο τρόπο στην ασφάλεια των συ- ναλλαγών. Δεν είναι άξιος προστασίας κατά το ιταλικό δίκαιο ο αποκτών μόνο σε περίπτωση που αυτός εγνώριζε ότι ο μεταβιβάζων δεν είναι κύριος. Μεταξύ των εν λόγω δύο αντιπαρατιθέμενων ρυθμίσεων (αφενός του ρ.δ. και αφετέρου του ιταλικού δικαίου) εντάσσει ο σ. με την § 3 του βιβλίου του το γερμανικό, το ελ- βετικό, το αυστριακό, το γαλλικό, το αγγλικό και το αμερικανικό δίκαιο, τα οποία χαρακτηρίζει ως δίκαια της « μέσης οδού ». Η ανάπτυξη είναι πυκνή και ακριβής. Ο σ. εξαίρει τις ιδιαιτερότητες κάθε μιας από τις ρυθμίσεις των συγκριτικώς επι- σκοπούμενων δικαίων της « μέσης οδού », οι οποίες συνιστούν παραλλαγές νο- μοθετικής παρέμβασης για την αντιμετώπιση ενός και του αυτού ζητήματος: της εναρμονισμένης ικανοποίησης των συγκρουόμενων συμφερόντων αφενός μεν του κυρίου (να μη χάσει την κυριότητά του επί του κινητού πράγματος), αφετέ- ρου δε του συμφέροντος του αποκτώντος (να προστατευθεί η δικαιολογημένη