ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ EΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

Η απόφαση πλαίσιο για το ΕΕΣ 23 εθνικά δικαστήρια, προκειμένου να μη μείνουν ατιμώρητες σοβαρές εγκλημα- τικές συμπεριφορές με διεθνή χαρακτήρα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η διεθνής εγκληματικότητα και κυρίως το οργανω- μένο έγκλημα, προκάλεσε το μεγάλο ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών κρατών πολύ πριν την ίδρυση της ΕΕ Η Συνθήκη για την ΕΕ, δηλαδή η Συνθήκη του Μάαστριχτ 9 του 1992 10 , και αργότερα η Συνθήκη του Άμστερνταμ 11 , 12 του 1996, δημιούργησαν το «πρόσφορο έδαφος» για μια αποτελεσματική δικα- στική συνεργασία στο πεδίο της αντιμετώπισης της οργανωμένης εγκλημα- τικότητας 13 . Προφανώς όμως «το άνοιγμα των συνόρων, η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, των κεφαλαίων και των υπηρεσιών, η διεύρυνση των μορφών συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών, η ραγδαία ανάπτυξη των τηλεπικοι- νωνιών και του διαδικτύου», πέρα από τα σαφή πλεονεκτήματα που είχαν, 9. Η οποία κυρώθηκε από τη χώρα μας με το Ν 2077/1992. Με την εν λόγω Συνθήκη λοιπόν ιδρύθηκε η ΕΕ, και με αυτήν ιδρύονται 2 περαιτέρω πυλώνες. Ο ένας αφορούσε την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφαλείας» και ο άλλος τη « Δικαιοσύνη και τις Εσωτερικές Υποθέσεις» . Εν αντιθέσει με τον πρώτο πυλώνα, οι 2 αυτοί πυλώνες δεν αποτελούσαν μέρος μιας υπερεθνικής έννομης τάξης με δυνατότητα παραγωγής άμεσα εφαρμόσιμου δευτερογενούς δικαίου (π.χ. με Κανονισμούς ή Οδηγίες ), αλλά αποτε- λούσε διακυβερνητική συνεργασία κρατών. Σε αυτούς τους δύο πυλώνες, το δευτερογε- νές δίκαιο έπρεπε να ενσωματωθεί με πράξη των κρατών μελών στην εθνική τους έννομη τάξη, για να έχει ισχύ σε εθνικό επίπεδο. 10. Της οποίας πάντως η έναρξη της ισχύος τοποθετείται χρονικά στις 1 Νοεμβρίου 1993. 11. Βλ. Δαγτόγλου , Βασικά στοιχεία της συνθήκης του Αμστερνταμ: μία κριτική ανάλυση (συμπλήρωμα του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου), Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 1999, σελ.1 επ., 12 επ., 21 επ. 12. Η οποία κυρώθηκε από τη χώρα μας με το Ν 2169/1999. Η έναρξη της ισχύος της εν λόγω Συνθήκης τοποθετείται χρονικά στις 1 Μαΐου 1999. Με την εν λόγω Συνθήκη επήλθαν κομβικές μεταβολές στο πεδίο λειτουργίας της ΕΕ, καθόσον πολλοί τομείς συνεργασίας του Γ΄ πυλώνα μεταφέρθηκαν στον Α πυλώνα (έγινε δηλαδή η αποκαλούμενη «κοινο- τικοποίηση» ), ενώ στο Γ΄ Πυλώνα παρέμεινε ο τομέας της «αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας σε ποινικές υποθέσεις» (άρθρα 29 επ. ΣΕΕ). 13. Αξίζει να επισημανθεί ότι το νομοθετικό έργο της ΕΕ από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, και ειδικότερα από τη Συνθήκη του Άμστερνταμ και μετά, εστίαζε σε κάποια πολύ βασικά σημεία, τα οποία πολύ εύστοχα εντοπίζει και επισημαίνει ο Martin A. N. , An approach to current problems in European criminal law, σε Zapatero L. A. / Martin A. N ., European Criminal Law: An overview, Ediciones de la Universidad de Castilla – La Mancha Cuenca, Spain, 2010, σελ. 56, όπου επισημαίνεται ότι: « The legislative work of the EU since the approval of the Treaty of Maastricht and above all, after Amsterdam has had three major focal points: institutional development (Supra IV), harmonization of criminal law …, and the European Criminal Law , giving rise to a very novel judicial model of cooperation that affects not only the surrender of requested persons, but also mutual assistance aimed at obtaining evidence, the enforcement of sanctions and recognition of judicial decisions…».