ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ EΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ 30 «Ιδιαίτερο λόγο παράδοσης» αποτέλεσε το γεγονός ότι στην ουσία επρόκειτο για «πολιτικό έγκλημα». Έτσι, «οι σιδηροδέσμιοι παραδοθέντες στραγγαλί- στηκαν με μεγάλη μυστικότητα, χωρίς καμία δίκη, χωρίς καμία διαδικασία. Αυτό το γεγονός καταδεικνύει ότι ο θεσμός αυτός αποτελεί μια τεράστια μορφή παρέμβασης για τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και κυρίως για την προσωπική του ελευθερία». Το πρόσωπο του οποίου ζητείται η έκδοση από κάποιο κράτος βρίσκεται σε «πολύ ευάλωτη θέση και έτσι πρέπει να θωρακί- ζεται με εγγυήσεις, έτσι ώστε να αποφεύγεται κάθε πιθανότητα να αντιμετω- πιστεί ως ένα απλό αντικείμενο μιας συνοπτικής διαδικασίας». Αρχικά, η έκδοση αφορούσε αποκλειστικά την εκτελεστική εξουσία , ενώ για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν υπήρχε καμία διάταξη ή διεθνής συνθήκη που να ορίζει κάποιες προϋποθέσεις ή κάποια διαδικασία που έπρεπε να ακολουθη- θεί. Λόγω της έλλειψης κάποιας συμφωνίας, τα κράτη πολλές φορές έκαναν μονομερείς ενέργειες, κάτι που προφανώς ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την αρχή της «εθνικής κυριαρχίας» και της « εδαφικής ακεραιότητας (εδαφι- κότητας- Territorialitätsprinzip)» 38 , οι οποίες απαγορεύουν στα άλλα κράτη να παρεμβαίνουν χωρίς τη συναίνεσή τους σε ζητήματα που άπτονται των δύο αυτών αρχών. Στην πορεία του χρόνου όμως, ο θεσμός της έκδοσης εντάχθηκε σε διεθνή και εσωτερικά νομικά κείμενα, προσδιορίστηκαν οι προϋποθέσεις και η δια- δικασία της και πλέον τα δικαστήρια είχαν τη δικαιοδοσία να ελέγχουν τη συνδρομή των προϋποθέσεών της, κάτι που ήταν και εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντικό για τον εκζητούμενο, γιατί «αυτός σταμάτησε να έχει παθη- τικό ρόλο στην όλη διαδικασία και του αναγνωρίστηκε η ιδιότητα του διαδίκου, σε μια διαδικασία που αφορά κυρίως αυτόν». Η πρώτη πολυμερής σύμβαση για την έκδοση ήταν εκείνη των ΗΠΑ του 1933, ακολούθησε η Αραβική Συμφωνία Έκδοσης του 1952, μετά η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Έκδοση του 1957 κτλ. Ωστόσο, πέραν αυτών, διατάξεις για την έκδοση εντάχθηκαν και σε άλλες διεθνείς συμβάσεις, όπως η πολύ γνωστή Σύμβαση του ΟΗΕ «για την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών» του 1988, αλλά και η Σύμβαση του ΟΗΕ «για το διεθνές οργανωμένο πηγή https://ikee.lib.auth.gr/record/100697/files/gri-2008-1013.pdf. 38. Βλ. Satzger H. , Internationales und Europäisches Strafrecht, Nomos Verlagsgesellschaft, Baden- Baden, Germany, 1. Auflage, 2005, σελ. 33, ο οποίος ορθά επισημαίνει ότι σύμφωνα με την «αρχή της εδαφικότητας» , ένα κράτος μπορεί να έχει, να ασκεί και να επεκτείνει την τιμωρητική εξουσία (ποινική δικαιοδοσία) του σε όλες τις καταστάσεις της ζωής, σε ότι συμβαίνει στο έδαφός του. Επομένως, με βάση αυτήν την αρχή, ο τόπος όπου διαπράχθηκε η πράξη, το γεγονός, αφορά την αντίστοιχη χώρα.