ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ EΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

Η απόφαση πλαίσιο για το ΕΕΣ 31 έγκλημα» 39 (ή αλλιώς γνωστή ως «Σύμβαση του Παλέρμο», 12-15 Δεκεμβρίου 2000), το άρθρο 16 της οποίας σχεδιάστηκε στη βάση της Σύμβασης του 1988. Σε ενωσιακό επίπεδο, υπήρξαν πολύ σημαντικές πολυμερείς διεθνείς συμβά- σεις, ενώ σημαντικότερη από αυτές είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Εκδόσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης, του 1957 40 , 41 . Αργότερα, στις 10.3.1995 συνήφθη η Σύμβαση «για την απλουστευμένη διαδικασία έκδοσης μεταξύ των κρατών μελών» 42 και στις 27.9.1996 η Σύμβαση «για την έκδοση των κρατών μελών της ΕΕ» 43 . Διατάξεις για την έκδοση περιλαμβάνουν και η ευρωπαϊκή Σύμβαση «για την καταστολή της τρομοκρατίας» της 27.1.1977, η Σύμβαση Schengen της 14.5.1985, η Σύμβαση «για την εφαρμογή της Σύμβασης Schengen» της 19.6.1990 44 , αλλά και η Σύμβαση «για την ίδρυση της Europol» της 26.7.1995. 39. Βλ. Ν 3875/2010 – Κύρωση και εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος και των τριών Πρωτοκόλλων αυτής και συναφείς διατάξεις, ΠοινΔικ2010, 948 επ. 40. Η Σύμβαση αυτή κυρώθηκε από την Ελλάδα με το Ν 4165/1961. Το διεθνές αυτό κείμενο υιοθετήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1957, ενώ συμπληρώθηκε και τροποποιήθηκε από τα τέσσερα Πρόσθετα της Πρωτόκολλα, ήτοι το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της 15ης Οκτωβρίου 1975, το Δεύτερο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της 17ης Μαρτίου 1978, το Τρίτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της 10ης Νοεμβρίου 2010 και το Τέταρτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της 20ης Σεπτεμβρίου 2012. 41. Βλ. Ionescu V. , European Arrest Warrants in the UK: What Can Britain Learn from American Due Process? , Georgia Journal of International and Comparative Law, 2012, σελ. 786 ο οποίος αναφέρει ότι: «…A system of cooperation between Member States governed extradition in the EU before the 2002 Council Framework Decision was passed. The system was governed by the European Extradition Convention, originally signed in 1957 and modified through two additional protocols and one further convention on the suppression of terrorism. Ultimately, the Convention set up a political process rather than a judicial process, as extradition requests between Member States were to be “in writing and... communicated through the diplomatic channel”. The Convention did allow police forces in the Member State where the person sought was located to conduct an arrest, but this was a limited “provisional arrest” power that could be relied upon only in case of urgency...» , διαθέσιμο στη διαδικτυακή πηγή: http:// digitalcommons.law.uga.edu/gjicl/vol40/iss3/6. 42. Αυτή η Σύμβαση προέβλεπε την υποχρέωση του κράτους έκδοσης να παραδώσει το «προς έκδοση πρόσωπο» εντός μιας σύντομης προθεσμίας, 40 ημερών κατά ανώτατο όριο, στην περίπτωση εκείνη όπου το κράτος έκδοσης και το διωκόμενο πρόσωπο συμφωνούσαν με την έκδοση. 43. Με τη Σύμβαση αυτή παρουσιάστηκε μια εγκατάλειψη ορισμένων «σοβαρών εμποδίων» για την έκδοση μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ Μερικά από αυτά ήταν η μείωση του προβλεπόμενου από το κράτος έκδοσης ορίου ποινής στους 6 μήνες, για τα εγκλήματα για τα οποία επιτρέπεται η έκδοση, η εξαίρεση από την αρχή του διττού αξιοποίνου των εγκλημάτων της σύστασης και της συμμορίας κτλ. 44. Η έναρξη της ισχύος της εν λόγω Σύμβασης τοποθετείται χρονικά στις 1 Σεπτεμβρίου 1993. Για αυτήν τη Σύμβαση αξίζει πάντως να τονιστεί ότι με τη Συνθήκη του Άμστερ-