ΔΙΕΘΝΕΣ & ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

2 Εισαγωγή onale, 1949 • La Rosa , Juridictions pénales internationales: La procédure et la preuve, Genève 2003 • Lombois, Droit pénal international, 2η έκδ. 1979 • May-Hoskins , International Criminal Law and Philosophy, Cambridge 2010 • Meili, Lehrbuch des internationalen Strafrechts und Strafprozeßrechts, Zürich 1910 • Mendelssohn Bartholdy, Das räumliche Herrschaftsgebiet des Strafgesetzes, VDA Bd VI Berlin 1909, σελ. 85 επ. • Mueller- Wise (ed.): International Criminal Law, A Guide to US, Practice and Procedure, New York 1987 • Mylonopoulos C., Dogm á tica penal en un contexto internacional, Montevideo/Buenos Aires 2017 • Neuner (ed.), National Legislation Incorporating Interational Crimes, Berlin 2003 • Oehle r, Internationales Strafrecht, 2n έκδ., Köln 1983 • Q uintano Ripollès, Tratado de Derecho penal internacional e Internacional Penal, τ. 1, 1955, τ. 2, 1957 • v. Rohland: Das internationale Strafrecht, Leipzig 1877 • Safferling , Internationales Strafrecht, 2011 • Tanguay-Renaud-Stribopoulos (eds.), Rethinking Criminal Law Theory. New Canadian Perspectives in the Philosophy of Domestic, Transnational and International Criminal Law, Oxford and Portland, Oregon, 2012 • Traver s, Le droit pénal international et sa mise en oeuvre en temps de paix et en temps de guerre, τ. I 1920 • Triffterer (ed.) Commentary on the Rome Statute of the International Criminal Court, Baden Baden 1999 • του ίδιου, Völkerstrafrecht im Wandel? Jescheck - FS τ. II (1985) 1477 επ. • του ίδιου , Entwicklungstendenzen im internationalen Strafrecht, Maurach - FS (1972) 595 επ. • Werle , Völkerstrafrecht, Tübingen 2003 • Zieher , Das sog. internationale Strafrecht nach der Reform, Berlin 1977 . Ι. Τι είναι το διεθνές ποινικό δίκαιο; Μολονότι τα εγκλήματα με «διεθνείς όψεις» προβληματίζουν τη νομική επιστήμη ήδη από την εποχή των μεταγλωσσογράφων 1 , ως προς το ακριβές νόημα του όρου «διεθνές ποινικό δί- καιο» επικρατεί αμφιγνωμία και αβεβαιότητα. Ενώ, π.χ., για τους νομικούς της ηπειρωτικής Ευρώπης ο όρος χαρακτηρίζει συνήθως κανόνες εσωτερικού δικαίου που ρυθμίζουν τα «το- πικά όρια ισχύος» των ποινικών νόμων (πρβλ. άρθρ. 5 επ. ΠΚ) 2 , άλλοι συγγραφείς, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των αγγλοσαξονικών δικαίων, εννοούν κατά κύριο λόγο (αν και όχι αποκλειστικά) τους κανόνες του διεθνούς δικαίου που ανάγουν σε εγκλήματα σοβαρές προσβολές οικουμε- 1. Βλ. Neum e y er, Die Entwicklung des internationalen Straf- und Privatrechts bis Bartolus, Bd. 1, 1901, B artolus, In primam Codicis partem Commentaria, Augustae Taurinorum, 1589, ad prim. lib., 1,1, lib., 1.1., Meili, Die theoretischen Abhandlungen von Bartolus und Baldus über das Internationale Privat- und Strafrecht, Niemeyers Ζ. 1894, σελ. 258 επ., 340 επ., 446 επ. του ίδιου , Die hauptsächlichsten Entwicklungsperioden des Internationalen Strafrechts, Zürich 1908, του ίδιου , Bartolus als Haupt der ersten Schule des internationalen Strafrechts, Zürich 1908, v. Bar , Das internationale Privat- und Strafrecht, Hannover 1862, v. Rohland, Das internationale Strafrecht, Leipzig 1877 , Marin, Du droit criminel international, Rennes 1878. 2. v. Rohland, Das internationale Strafrecht, τ. I (1 87 7) σελ. 2, v. M artit z , Internationale Rechtshülfe in Strafsachen I (1888) σελ. 425 , Berner , Lehrbuch des Strafrechts, § 128, Manzini, Trattato di diritto penale italiano τ. Ι (1961) σελ. 252 , Alimen a, Principii di diritto penale τ. I σελ. 225 , Meili, Lehrbuch des internationalen Strafrechts und Strafprozeßrechts, Zürich 1910 σελ. 5, ν. Liszt, Lehrbuch des deutschen Strafrechts, 10η έκδ. σελ. 84. Ο Donnedieu de Vabres, Les principes modernes du droit penal international, 1928, αντιλαμβάνεται ως δ.π.δ., μόνο το δίκαιο των τοπικών ορίων των ποινικών νόμων (σελ. 3), στις αναπτύξεις του όμως συμπεριλαμβάνει και εκείνο της διεθνούς δικαστικής αρωγής. Ομοίως ο Kohler , Internationales Strafrecht, 1917, σελ. 2, 4. Πρβλ. Χωραφά, Ποινικόν Δίκαιον, Γεν. M., 9η έκδ. σελ. 449.