ΔΙΕΘΝΕΣ & ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

4 Εισαγωγή τών μελών της Ένωσης στην καταπολέμηση του εγκλήματος, την ανταλλαγή πληροφοριών και τους ελάχιστους κανόνες προστασίας των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, – την οριοθέτηση της ημεδαπής ποινικής εξουσίας απέναντι σε πρόσωπα που απολαύουν ασυλίας, – το ειδικό καθεστώς των κτηρίων των ξένων πρεσβειών και διπλωματικών αντιπροσωπειών, – την αναγνώριση των αποφάσεων αλλοδαπών ποινικών δικαστηρίων, – τη δικονομία ενώπιον των διεθνών ποινικών δικαστηρίων. Σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς οι παραπάνω κανόνες δικονομικού δικαίου συγκρο- τούν ιδιαίτερο κλάδο του δ.π.δ., το δικονομικό διεθνές ποινικό δίκαιο (international criminal procedure, internationales Strafprozeßrecht) 6 . Ως «διεθνές ποινικό δίκαιο» υπό ευρεία έννοια χαρακτηρίζεται, επομένως, το σύνολο των κα- νόνων ουσιαστικού και δικονομικού δικαίου που θεμελιώνουν ή αποκλείουν μια ποινική αξί- ωση ή καθιστούν δυνατή την πραγματοποίησή της και οι οποίοι είτε πηγάζουν από διακρατι- κές σχέσεις είτε συνδέονται μ’ αυτές 7 . Εφόσον οι κανόνες αυτοί μπορεί να είναι όχι μόνον του εσωτερικού αλλά και του διεθνούς ή του ευρωπαϊκού δικαίου, το δ.π.δ. υπό ευρεία έννοια ορθά χαρακτηρίζεται ως « σύνθετος» κλάδος του δικαίου (komplexer Rechtszweig) 8 . ΙΙ. Το δίκαιο των τοπικών ορίων των ποινικών νόμων (διεθνές ποινικό δίκαιο stricto sensu) Αν ανατρέξουμε στο ειδικό μέρος του ΠΚ, θα δούμε ότι ο νομοθέτης κατά την περιγραφή των περισσοτέρων εγκλημάτων δεν διατυπώνει περιορισμούς ως προς τον τόπο τέλεσης της πρά- ξης ή την ιθαγένεια του δράστη ή του παθόντος. Έτσι δημιουργείται η εντύπωση ότι οι περισ- σότερες ειδικές υποστάσεις έχουν οικουμενικό χαρακτήρα 9 . Από το γράμμα, π.χ., του άρθρ. 299 ΠΚ, προκύπτει, τουλάχιστον prima facie, ότι η ποινική αξίωση της ελληνικής Πολιτείας δεν προϋποθέτει παρά την πλήρωση της ειδικής υπόστασης της ανθρωποκτονίας εκ προθέ- σεως, ανεξάρτητα από το αν η πράξη πραγματώθηκε στην ημεδαπή ή στην αλλοδαπή και από το αν ο υπαίτιος ή ο παθών ήταν Έλληνας ή όχι. Αλλά από την άλλη πλευρά θα μπορούσε να υποστηριχθεί και η εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη: αφού οι ποινικοί νόμοι είναι προϊόν αξιο- λογήσεων ορισμένης και μόνον κοινωνίας και μάλιστα σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, πώς 6. Jescheck, σε: Strupp- Sc hlochauer , σελ. 396 , Meili, Lehrbuch, σελ. 14 επ., 349 επ., v. Bar, Das internationale Privat- und Strafrecht 1862, σελ. 504 επ. , 5 77 επ., Sz á szy , Conflict of Laws σελ. 211 επ. , o ίδιος σε: Bassiouni-Nanda, International Criminal Law τ. II σελ. 135, Wegner , Über den Geltungsbereich der staatlichen Strafrechts. σε: Frank - FG (1930) τ. I σελ. 48 επ. 7. Πρβλ. Oehler, IntScR σελ. 6. -Ο όρος αποδίδεται από ορισμένους συγγραφείς ( Cuello Cal ó n, Derecho penal t. I 247 , Luthe r , Mschr Krim 1962 σελ. 65/66, Liebell, Diss . σελ. 9, Jiménez de As ú a , Tratado, τ. ΙΙ, σελ. 717 σημ. 1) στον Ιερεμία Bentham , An Introduction to the Principles of Moral and Legislation, 1789, έκδ. υπό Bruns και Hart, London 1970 , σελ. 296, όπου ομιλεί για «international jurisprudence». 8. Gardocki, ZStW 98 (1986) 719. 9. Πρβλ . Binding, Ηandbuch 370 («σχεδόν κάθε απειλή ηχεί ως παγκόσμιος νόμος»), Vogler , Geltungsanspruch und Geltungsbereich der Strafgesetze, Grützner-GG 149.