ΔΙΕΘΝΕΣ & ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

6 Εισαγωγή τοπικών ορίων ορθά επικρίνεται ως παραπλανητικό ς 17 . Εξ ίσου αντιφατική είναι και η έκφρα- ση «ελληνικό διεθνές ποινικό δίκαιο». Προς αποφυγή, ωστόσο, ορολογικών νεωτερισμών και για λόγους εναρμόνισης προς την παραδοσιακή χρήση του, ο όρος «διεθνές ποινικό δίκαιο» έχει καθιερωθεί για να δηλώνει, χρησιμοποιούμενος stricto sensu , το δίκαιο των τοπικών ορίων της ποινικής εξουσίας ενός κράτους 18 . Ορισμένοι συγγραφείς αντί του εδώ προτιμώμενου όρου «διεθνές ποινικό δίκαιο stricto sensu» (δίκαιο των τοπικών ορίων των ποινικών νόμων) επιμένουν στον όρο «ποινικό διεθνές δίκαιο», με το επιχείρη- μα ότι αυτός «σημειολογικά λειτουργεί καλύτερα ενόψει του καθιερωμένου αντίστοιχου όρου «ιδιωτικό διεθνές δίκαιο» 19 . Όμως το διεθνές ποινικό δίκαιο που είναι δημόσιο δίκαιο, δυσχερώς αντιστοιχείται με το άσχετο προς αυτό ιδιωτικό διεθνές δίκαιο 20 . Έπειτα, σημασία δεν έχει το πώς λειτουργεί σημειολογι- κά ένας αμφισβητούμενος όρος, αλλά το τι είναι γραμματικά σωστό. Η αναφορά στους αντίστοιχους ξέ- νους όρους γίνεται για να δειχτεί ότι σ’ αυτούς η χρήση των λέξεων γίνεται κατά γραμματικά ορθό τρόπο: Πράγματι, εφόσον πρόκειται για εσωτερικούς κανόνες του ουσιαστικού ποινικού δικαίου, η έκφραση: «ποινικό δίκαιο» αποτελεί το ονοματικό σύνολο , η δε «διεθνής όψη» των κανόνων αποδίδεται με το ν επιθετικό προσδιορισμό: «διεθνές». Γι’ αυτό και ο Χωραφάς , μολονότι θεωρεί τον όρο άστοχο για τους λόγους που αναφέραμε, σημειώνει: « Από το διεθνές Π.Δ. πρέπει να διακριθεί το ποινικόν διεθνές δίκαι- ον, όπερ αποτελεί τμήμα του δημοσίου διεθνούς δικαίου ...» 21 . Οι χαρακτηριστικές υπογραμμίσεις είναι του συγγραφέα, ο οποίος ευλόγως έκρινε ότι δεν ήταν αναγκαίο να διευκρινίσει περαιτέρω γιατί προτί- μησε τον όρο αυτό. Ώστε η ορολογία που χρησιμοποιείται εδώ είναι η μόνη εναρμονισμένη με τη φύση των κανόνων των άρθρ. 5 επ. ΠΚ. Από όσα προηγήθηκαν θα μπορούσε να συναχθεί, ότι αποστολή του δ.π . δ., είναι να περιο- ρίσει την υπερβολικά ευρεία αξίωση ισχύος των ημεδαπών νόμων, οι οποίοι αλλιώς θα διεκ- δικούσαν οικουμενική εφαρμογή 22 . Η θεώρηση αυτή, ωστόσο, θα είχε νόημα μόνον αν η οι- κουμενική ισχύς του ποινικού δικαίου κάθε χώρας ήταν δεδομένη. Εφόσον, όμως, η έκταση εφαρμογής του ημεδαπού ποινικού δικαίου δεν συνάγεται άμεσα 23 από τον εκάστοτε ειδικό κανόνα, απαιτούνται διατάξεις που καθορίζουν τα όριά της και αίρουν τη σχετική αβεβαιότη- τα. Ώστε αποστολή των κανόνων του δ.π.δ., δεν είναι, κατ’ ακριβολογία, ο περιορισμός αλλά ο προσδιορισμό ς των ορίων της ποινικής εξουσίας του κράτους. 17. Ανδρουλά κης, ό.π., Γάφος , ΠΔ, Γεν. Μέρος σελ. 96 σημ. 275, Μπουρόπουλος , τ. Α’ 16, Χωραφάς , ΠΔ, Γεν. Μέρος 559, Tröndle LK, 10η έκδ. αρ. 1 προ § 3, πρβλ. Werle-Jeßberger, LK 12η έκδ., αρ. 3 επ. προ § 3. 18. Πρβλ. ήδη ν Liszt Z St W 2 (1882) 52, ν. Rohland, Das Internationale Strafrecht σελ. 2 . Liebelt, Diss. 18. Όπως χαρακτηριστικά λ έ γει ο Vitu , RS Crim 1981, 505, η χρήση του όρου «est tellement courant qu’ il est difficile de l’ abandonner» 19. Π.χ. Μανωλεδάκης , Υπερ 1991, 783. 20. Πρβλ. Κρίσπη , Ιδιωτικό διεθνές δίκαιον, Γεν. Μέρος, 1970, σελ. 53: « Κατά τα κρατούντα, πάντως, πρέπει να αποκλίνει τις προς την πλευράν ότι το ιδιωτικόν διεθνές δίκαιον είναι κατατακτέον εις το ιδιωτικόν δί- καιον ». 21. Ποιν. Δίκαιον, 9η έκδ. σελ. 449 σημ. 1. 22. Έτσι π.χ. οι Jakobs, AT 5 / 1, Vogler, Grützner-FS 153, πρβλ. Binding HB 371, Victor Bruns, Völkerrecht als Rechtsordnung, ZaöRV τ. I (1929) σελ. 1 επ., 54, Meili, Lehrbuch σελ. 14. 23. Krey, Strafanwendungsrecht 85, Schönke-Schröder-Εser, αρ. 1 προ §§ 3 επ.