ΔΙΕΘΝΕΣ & ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

7 Εισαγωγή ΙΙΙ. Το Ευρωπαϊκό Ποινικό Δίκαιο Αντικείμενο του ουσιαστικού Ευρωπαϊκού Ποινικού Δικαίου είναι αφενός μεν η προστασία των δημοσιονομικών συμφερόντων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, αφετέρου δε ο καθορι- σμός ελάχιστων κανόνων ποινικοποίησης σε τομείς βαριάς εγκληματικότητας, κοινών στα κράτη μέλη της ΕΕ. Τέτοιοι τομείς είναι κυρίως του οργανωμένου εγκλήματος, της τρομοκρα- τίας, της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών και άλλων, ανάλογης βαρύτητας περιπτώσεων. Ακόμη όμως το ενωσιακό ποινικό δίκαιο αποβλέπει στη θέσπιση ή προσέγγιση ποινικών δι- ατάξεων που άπτονται του κοινού ενδιαφέροντος των κρατών μελών 24 . Όπως θα δούμε στον οικείο τόπο 25 , σημαντικό πεδίο προβληματικής του ευρωπαϊκού ποινικού δικαίου αποτελούν τα ζητήματα που προκύπτουν από την επίδραση του ενωσιακού δικαίου στο εσωτερικό ποινι- κό δίκαιο των κρατών μελών 26 . Η επίδραση αυτή εκδηλώνεται προς δύο κατευθύνσεις: οι μεν εσωτερικοί ποινικοί κανόνες των κρατών μελών δεν εφαρμόζονται αν αντιτίθενται προς το δί- καιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο δε εθνικός νομοθέτης οφείλει να προβεί σε νέες ποινικοποι- ήσεις αν αυτές απαιτούνται για να συμμορφωθεί προς αυτό 27 . Όπως μάλιστα είχε υποστηρι- χτεί, προκειμένου για οικονομικά εγκλήματα συναπτόμενα προς το πεδίο εφαρμογής της τότε ΣυνθΕΟΚ, οι πολίτες κάθε κράτους μέλους της ΕΕ θεωρούνται «ημεδαποί» (πρβλ. άρθρ. 18 ΣΛΕΕ που απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω ιθαγένειας εντός του πεδίου εφαρμογής των Συν- θηκών) 28 . Βλέπουμε λοιπόν, ότι το ευρωπαϊκό ποινικό δίκαιο δεν είναι τμήμα του δικαίου των διεθνών εγκλημάτων, αφού απλώς προστατεύει έννομα αγαθά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή αγαθά για την προστασία των οποίων ενδιαφέρεται το σύνολο των κρατών μελών και όχι οικουμενικές αξίες. Αλλά ούτε και στο δίκαιο των τοπικών ορίων της ποινικής εξουσίας εντάσσεται συστη- ματικά, μολονότι κατά ορισμένες αναφορές συνδέεται μ’ αυτό. Αντίθετα, η πολυπλοκότητα και οι ιδιαιτερότητές του, καθώς και η πολυεδρικότητα των ποινικών προβλημάτων που πη- γάζουν από το ποινικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το καθιστούν αυτοτελή κλάδο του δι- εθνούς ποινικού δικαίου. 24. Καϊάφα-Γκμπάντι / Παπακυριάκου , Στοιχεία Ενωσιακού Ποινικού Δικαίου, β΄ εκδ, Αθήνα-Θεσσαλονίκη 2019. 25. Μέρος τρίτο, κεφ. 4. 26. Παλαιότερα γινόταν διάκριση ανάμεσα στις «διατάξεις εσωτερικού δικαίου που ήταν συνδεδεμένες με το δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, οι οποίες χαρακτηρίζονταν ως «κοινοτικό ποινικό δίκαιο» (droit pénal communautaire), ενώ οι ποινικής φύσεως διατάξεις του τότε κοινοτικού δικαίου υπάγονταν στο λεγόμενο «ποινικό κοινοτικό δίκαιο» (droit communautaire pénal). Βλ. Bigay , Droit communautaire et Droit pénal, RTrimD Européen 1972, 725, πρβλ. Johann es, Europarecht 1968, σελ. 63 επ. Η διάκριση αυτή σήμερα είναι άνευ αντικειμένου εν όψει της ραγδαίας διόγκωσης του ενωσιακού ποινικού δικαίου. 27. Πρβλ . Nicolopoulos, Le droit communautaire devant le juge repressif national, thèse doct. 1985, 279 επ., 319 επ ., Ubertazzi , L’ impact du droit communautaire dans le procès pénal interne, RTrimD Européen, 1975, σελ. 202 επ. , Bigay, ό.π., σελ. 727 , Λοβέρδο, ΝοΒ 33 (1985) 1547, Wijngaert , RDPC 62 (1982) 841, Mylonopoul os, L’influence du droit communautaire sur le droit pénal grec, σε: Seminaire sur la protection juridique des intérêts financiers de la Communauté, Bruxelles 1989. 28. Johannes, Zur Angleichung des Straf-und Strafprozeßrechtes in der EWG, ZStW 83 (1971) 531 επ., 558, πρβλ. Δαγτόγλου , Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο Α’, β’ έκδ. (1983), 514.