Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΝΟΜΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

τάξεις των εν λόγω συγκρινόμενων κρατών δεν αποδίδουν όλες την ίδια σημασία στο αντικείμενο της δίκης και πολλώ μάλλον στη συσχέτιση του με τη βασικότερη έν- νομη συνέπεια των δικαστικών αποφάσεων, το δεδικασμένο. Αυτή η τελευταία διαπί- στωση για την διάκριση μεταξύ εννόμων τάξεων όπου το αντικείμενο της δίκης είναι σημαντικό για τη διάρθρωση του δικονομικού συστήματος και εκείνων όπου αυτό δεν συμβάλλει καθοριστικά στη λειτουργία των θεσμών του δικονομικού δικαίου, θα πρέπει να καθορίσει τα τελικά συμπεράσματα για το ευρωπαϊκό δικονομικό σύστημα. Πιθανότατα μπορεί επίσης να δώσει απάντηση στο ερώτημα, για το εάν πράγματι υφίσταται η ανάγκη για δογματική σαφήνεια στη διάκριση του ρόλου των θεσμών των δικονομικών συστημάτων, από την στιγμή όπου η επίλυση των διαφορών σε δικονομικά συστήματα, που λειτουργούν κυρίως βάσει της νομολογιακής διαμόρ- φωσης του δικαίου χωρίς την συμμόρφωση σε ένα αυστηρό δογματικό κανονιστικό πλαίσιο, είναι επιτυχημένη. Αντικείμενο της παρούσας διατριβής συνιστά η επισήμανση των πιθανών προβλη- μάτων που ανακύπτουν κατά τη διασυνοριακή αναγνώριση και εκτέλεση των δι- καστικών αποφάσεων στον ενιαίο ευρωπαϊκό δικαιικό χώρο, υπό το καθεστώς της άμεσης αναγνώρισης και πλέον, κατά τον Κανονισμό (ΕΚ) αρ. 1215/2012 (ΚανΒρυξΙα) της άμεσης εκτέλεσης, και την αναζήτηση τρόπων επίλυσής τους. Η διασυνοριακή αναγνώριση και εκτέλεση των αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων εντός της Ευ- ρωπαϊκής Ένωσης εμφορείται από το σκοπό της ελεύθερης κυκλοφορίας των δικα- στικών αποφάσεων, με την αναγνώριση να σηματοδοτείται από την επέκταση των εννόμων συνεπειών των αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων, κυρίως δε του αλλο- δαπού δεδικασμένου στις λοιπές έννομες τάξεις των κρατών μελών. Η συγκριτική με- λέτη καλείται να αναδείξει το γεγονός ότι το δεδικασμένο της αλλοδαπής δικαστικής απόφασης μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ιδιαίτερα προσκόμματα στο κράτος ανα- γνώρισης, καθώς τα διαφορετικά αντικειμενικά και υποκειμενικά του όρια δεν απο- τελούν καταρχήν και κατ’ ουσίαν φραγμό στην αναγνώριση. Υπό την έποψη αυτή η παρούσα διατριβή μελετά το δόγμα χωρίς να αφήνει στο περιθώριο την νομολογιακή διαμόρφωση του δικαίου και αποζητά την ανάδειξη λύσεων που θα εξυπηρετούν την τελολογία των ευρωπαϊκών κανονισμών και συγχρόνως δεν θα θίγουν τον σκληρό πυρήνα του εθνικού δικονομικού δικαίου των διαφορετικών εννόμων τάξεων που συναρμόζουν την ενιαία ευρωπαϊκή έννομη τάξη. 2 Η αναγνώριση των εννόμων συνεπειών των αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων