Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΝΟΜΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

II Μεθοδολογική προσέγγιση της έρευνας “ If I may state a personal experience, I never completely understood the French Law be- fore coming to the United States and studying another system ” 4 . Η δικαιοσύγκριση αποτελεί ίσως τη μοναδική ερμηνευτική μέθοδο που δείχνει όχι μόνο τη διαλεκτική αλληλεπίδραση των εννόμων τάξεων με κοινές δικαιικές παρα- δόσεις, αλλά επιτρέπει πρωτίστως, μέσα και από την διαπίστωση των διαφορών, την αναζήτηση των γενεσιουργών αιτίων που διαμορφώνουν τους θεσμούς στο κάθε δικαιικό σύστημα. Έτσι, ιδίως στο πλαίσιο των διασυνοριακών διαφορών, όπου τα δικαιικά συστήματα αλληλεπιδρούν, η δικαιοσύγκριση είναι η μόνη κατάλληλη ερ- μηνευτική μέθοδος για την αξιολόγηση της λειτουργικότητας των εναρμονισμένων κανόνων των διεθνών συμβάσεων ή των ευρωπαϊκών κανονισμών, αφού συντελεί στην κατανόηση των διαφορών και των σημείων σύγκλισης των διάφορων κανονι- στικών συστημάτων. Η θεματική της αναγνώρισης των εννόμων συνεπειών των αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων διαμερίζεται σε τρία βασικά μέρη, τη συγκριτική παράθεση και αντι-πα- ράθεση του θεσμού του ουσιαστικού δεδικασμένου σε τέσσερις έννομες τάξεις, την κριτική παρουσίαση των κωλυμάτων αναγνώρισης και εκτέλεσης σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό Κανονισμό (ΕΚ) αρ. 44/2001, καθώς και τον Κανονισμό (ΕΚ) αρ. 1215/2012 (ΚανΒρυξΙα) και την αξιοποίηση των συμπερασμάτων της συγκριτικής έρευνας για την ανάδειξη των προβλημάτων κατά την εφαρμογή των κωλυμάτων αναγνώρισης και την διατύπωση ορισμένων προτάσεων για την αντιμετώπισή τους. Η σύγκριση της λειτουργίας και της αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης του θεσμού του δεδικασμένου επικεντρώνεται σε τέσσερις έννομες τάξεις, τρείς του ηπειρωτικού δικαίου και μία του κοινοδικαίου, καθώς επιδιώκεται να αναδειχθούν οι διαφορές και οι ομοιότητες αρχικά όχι μόνον κατά την εφαρμογή του θεσμού μεταξύ των εννόμων τάξεων της ίδιας νομικής οικογένειας, αλλά και μεταξύ μιας σημαντικής έννομης τάξης του κοινοδικαίου και των εννόμων τάξεων του ηπειρωτικού δικαίου, μιας σύγκρισης μεταξύ prima facie ετερόκλητων δικαιικών συστημάτων. Έτσι, τηρεί- ται κατά το μάλλον ή ήττον ο κατά κρατούσα θέση αποδεκτός κανόνας που πρέπει να διέπει μια συγκριτική μελέτη, η οποία έχει συγκεκριμένη και σαφώς προσδιορισμένη 4.   Le Paulle , The function of comparative law with a critique of sociological jurisprudence: Harvard Law Review vol. 35 No. 7, σ. 858. 3